Papa was een paar dagen in Griekenland, Beppe kwam logeren en dan heb ik het te druk om te schrijven. Zo gaan die dingen. Dat wil niet zeggen dat ik me niet kan voorstellen dat de blog niet gemist wordt of zo.

Dit is een marcherende Griekse soldaat in het hotel van papa

Ik bedoel, als je op een dag de krant niet krijgt (en het is niet zondag) dan is dat tegen de regel(maat) in. Zo zijn we, regelmaat en gewoontes en dat is maar goed ook. Door die gewoontes, die routines, die cliché’s hoeven we er niet bij na te denken en hebben enorm veel ruimte voor nieuwe ervaringen.

Nu ik niet meer hoef na te denken bij lopen, kan ik om me heen kijken. Ik bedoel maar. Nadeel is ook dat je daardoor eventuele talenten als ‘normaal’ beschouwt. Daar moet je dan weer scherp op zijn…

Dat wil niet zeggen dat ik niets meegemaakt heb, of Jay. Allereerst zijn we gegroeid en vooral groter geworden. En slimmer. Ik ken al meer woordjes, begrijp al weer meer, nog even en ik schrijf een handleiding voor dreumes zijn!

En dus Beppe was er. Toen mama me dinsdag ophaalde van de crèche, zei ze het al: Beppe komt. En vanaf dat moment heb ik dertienhonderdvierentwintig keer ‘Beppe’ gezegd. Toen we thuis kwamen, was ze er. Of was ze er al. Of nog steeds. In ieder geval heb ik eerst even met m’n armen naar achter en open mond naar haar gekeken. Ter incubatie en algemene wenning.

Daarna was het feest en gezellig.

Ik heb naar mezelf gekeken op Joetjoep, dat is leuk! Kan ik uren naar kijken en Beppe ook. Die kan dan dubbel van me genieten, jong en oud, dus. Dat is het mooie van filmpjes. Straks ben ik ooit even oud als Beppe en kijk ik naar mezelf als baby. De vraag is hoe de wereld er dan uitziet. Ben nu al benieuwd.

Ik heb ook al veel filmpjes, alleen is het verschil tussen de filmpjes en mij nog ie zo groot. Dat komt nog. Later als ik groot ben kan ik dan ook nar mezelf kijken als baby.

Beppe vind ons heel erg leuk en wij haar ook. Dat is een goeie combinatie. Dat zorgt er voor dat het gezellig wordt. Beppe is een natuurlijke knuffelaar, zorger, voorlezer, speler en al die dingen.

Ik ben dus ook weer gegroeid. Wat ik vooral kan is dingen pakken en daar superaandachtig naar kijken en heen en weer bewegen.

Bezig zijn dus.

Elke beweging zorgt er voor dat ik een nieuwe beweging leer. ik stop bijvoorbeeld m’n teen in m’n mond. Elke herkenning is een extra verbinding van m’n neuronen, en al die verbindingen zorgen er straks voor dat ik me zelfstandig om kan draaien. Ik bedoel maar. Een hele prestatie!

En ik kijk daar graag naar, soms van dichtbij. Dan kruip ik zelfstandig in de box en ga met Jay spelen of er gewoon naast liggen. Leuk is dat.

Papa kwam trouwens donderdagnacht thuis en Beppe had besloten nog een nachtje te blijven, dus vrijdag was gezellig met z’n allen. Dat zijn de leuke dingen!

En we hebben gebak gegeten, dat is altijd een goed excuus om honger te hebben….

Toen was ik moe en ben ik gaan slapen. tweeëneenhalf uur. Dat krijg je als je zo vroeg wakker wordt. Daar ga iknig eens over nadenken in het belang van de wereld.

Daarna zijn we gaan fietsen terwijl papa z’n best deed ons bij te houden. Lopend. Ik denk dat ik dat ook ga doen als ik later groot ben. Hard lopen. Kan ik met Papa en Siebe mee gaan. Siebe en Zelda komen zondag (maar papa en mama hebben het nog niet gezegd, want anders ben ik de hele tijd opgewonden en roep eenënzestigduizendtweehinderdelf keer Piebe).

We zijn ook nog even in de kringloopwinkel geweest, maar dat was niet zo’n succes. Ik mocht niet vrij rondlopen en dan ben ik snel onblij. Zeker als er zo veel spulletjes zijn waar je aan kunt zitten…

Daarna zijn we trouwens nog een ijsje gaan eten in de Vesting. Ik mocht van die van papa en die van mam eten. Dubbel genieten! En op de terugweg mocht ik ook nog het koekje opeten. Eigenlijk is dat driedubbelgenieten. En dat met pap, mama en Jay én in Vesting is achtdubbelgenieten!

Wat ik ook heb is nieuwe schoenen gekregen (en broek ook), echte Dzjez schoenen vind ik. En ik kan er goed op lopen. Zelfs op de tafel, wat ik dan weer niet goed snap, want normaal mag ik daar niet op en je kunt er ook niet echt ver op lopen. Tsja, voor de foto mag alles.

Na het eten kreeg ik een grote opleving. Als ik voldoende afgeleid wordt dat vliegt de tijd. Tijd is dus dynamisch en je kunt het sneller en langzamer laten gaan (bij slapen gaat de tijd dan weer heel snel, tenzij je wakker ligt en naar de wekker kijkt, zie je?)

Ik heb met papa gespeeld. Dat had hij nodig. We hebben lekker gek gedaan en ik heb gek gedaan in m’n eentje, door op de leuning van de bank te klimmen en gek te kijken. Zo vliegt de tijd, zeker.

En dan is het tijd voor bed. Papa stelt de vraag en ik zeg ja.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.