Soms heb je van die dagen die van verrassingen aan elkaar hangen. Vandaag begon zonder verrassing: Ik werd wakker om half 7. Het is maar goed ook dat de dag zonder verrassing begon, want als alles een verrassing is, is geen enkele verrassing meer een verrassing. Dat is het zelfde als wanneer de zon altijd schijnt. Dan is regen een verrassing en omgekeerd…. Altijd wat.
De eerste verrassing was Olpa op de Skype.
Die was jarig namelijk en dat moest gefeliciteerd worden. Helemaal draadloos met Frankrijk. Je kunt zien dat ze ons behoorlijk missen, maar ja, niemand zei dat vakantie niet zwaar was. Ik bedoel maar.
Ik bedoel, als ze me terug zien gaan ze zich afvragen waar die kleine schattuge Jay is, want die is weg. Er is nu alleen nog maar een grote schattige Jay. Zelfs Siebe en Zelda vinden dat en die hebben me 2 en een halve week niet gezien.
Kortom, ik groei als kool en dat is geen verrassing als je er bij bent, maar wel als je me lang niet hebt gezien.
Daarna zijn we gaan fietsen, een heel eind, en deze keer reden we niet achter een hijgende papa aan. Nee we hebben een fietstocht gemaakt? Dat was een onverwachte verrassing. Door de bossen naar Huizen en terug (dat laatste is op zich logisch, want als je weg gaat, moet je in ieder geval ergens terug komen en de beste plek is (uiteindelijk) terug thuis.
Ik heb het wakker en slapend ervaren. Wakker was boeiend, zo boeiend dat ik terug in slaap viel.
Ik was zeker wakker toen Dzjez een KOE BOE in levende lijve zag. Dan zegt’ie snel ‘Klaah, Klaah’ en wil’ie snel verder. Held op sokken, eh, blote voeten bedoel ik.
Hey! Van dicht bij is zo’n beest reuzegroot en als je een baby bent dan besef je dat nog niet. Ik ben nu aan het oefenen, zodat ik later, als jij even oud ben als ik, jou kan beschermen. Als ridder, dus…
De verrassing zat hem trouwens ook voornamelijk in het aantal koeien. Daar waren er heel veel van en het zijn de aantallen die me aan het wankelen brengen.
Nadat de koeien hun verslindende aandacht waren verloren fietsten we verder. Toen we bijna in de Vesting waren, begon het te regenen, uiteindelijk regende het wel redelijk hard en zijn we gaan schuilen in de Utrechtse poort. Gelukkig duurde het maar kort.
Wat ook kort duurde was wakker zijn nadat we thuis kwamen. Het was al één uur geweest en dan is half 7 op staan best vroeg. Ik heb wel 3 uur geslapen of langer, in ieder geval was papa al weg toen ik wakker werd en Zelda en Siebe ging halen.
Ik moest van ver komen, dus mama heeft de was opgeruimd en nog wat spullen en toen ze klaar was, was ik terug in het land van de niet-slapenden. Daarna hebben we gezellig gespeeld en boekjes gelezen. Bij het eten hebben we Bumba gekeken en toen ik naar bed ging waren papa en Siebe en Zelda nog niet thuis….
Ik heb ze wel gezien! Ik lag gewoon mezelf te zijn in de box, om me heen kijken en het plafond te bestuderen en ineens was daar Zelda! Dat is pas een grote verrassing! Het was een fijn en gelukkig weerzien.
Geloof het of niet, ik denk dat er een foto gemaakt is met Siebe, die OOK gemaakt is met Dzjez. L’histoire se repète!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 