Geen paniek

Of wat papa zou zeggen ‘Niet panikeren’.
Dat is niet Nederlands maar Vlaams en als je er iets van zegt dan kijkt hij je aan met een blik van ‘Dat meen je niet’ en hij gelooft niet dat ‘panikeren’ niet Nederlands is. Hij probeert het te onthouden maar de volgende keer doet’ie het weer.

Ik panikeerde wel, of raakte in paniek (of in de war, want nu weet ik het ook niet meer!) want er iets veranderd ten opzichte van vroeger. Vroeger vond ik het leuk in de lucht te hangen, vliegen als een vliegtuig, aan m’n benen hangen en zo, maar nu vind ik dat eng!

Het begon al bij Beppe toen papa m’n luier verschoonde en ik de omgeving niet goed kende. Ik was ECHT bang dat ik zou vallen. En gisteren dus weer. Paniek in mijn ogen dus. Mama zegt dat het goed is, want als ik geen angst zou kennen er ongelukken gebeuren. Het is dus een fase van m’n ontwikkeling.

Op zich is er niets mis mee. Het is goed grenzen te leren kennen, het probleem is alleen dat die grenzen niet te eng moeten zijn (en eng in dit geval is nauw). Want als ze te eng zijn, loop je het risico nooit over de grens te gaan. Ik denk dat daar ook het spreekwoord ‘Aan de rand van de afgrond groeien de mooiste bloempjes’ vandaan komt (zo heeft papa mama ook gevonden).

Gelukkig heb ik ook een spreekwoord: ‘Aan het begin van mijn grenzen is er altijd de duw van papa in m’n rug’.

Als hij later groot is doe ik dat ook bij hem. En Jay, en mama, zo kunnen we elkaar helpen groeien. Zo gaan die dingen.

Fijn idee. Die duwen in de rug. Dat geeft een veilig en fijn gevoel. Niet dat ik nu bang ben. Nu ben ik heel zen en ben vooral een vrolijke baby. Dat is ook iets wat je vast moet houden.

Zonder stichtelijk te zijn (of wel, wat maakt het uit, het is onze blog dus we kunnen schrijven wat we willen. En vrolijk en blij blijven is dus een opdracht. In dat opzicht is onze blog dus een soort tijdcapsule die we later als we groot zijn open kunnen maken en opnieuw kunnen lezen.

Dat kan eigenlijk altijd.

Mooi.

in ieder geval, we zijn ook lekker gaan fietsen. Mama moest boodschappen doen en papa en wij zijn met haar meegefietst naar Bussum. Daarna zijn wij doorgefietst en hebben een tocht gemaakt. Ik vond het weer mooi, want viel regelmatig in slaap.

’s avonds ben ik met mama mee geweest naar een feestje bij Angelique. Heel gezellig en veel mensen. Vind ik leuk, veel aandacht en veel reden om te lachen. Al met al was het best laat en werd ik compleet ergens anders wakker dan waar ik in slaap gevallen was. Thuis in bed, in m’n gewone kleren, zonder slaapzak. Moet een wild feest geweest zijn…

Ik heb je niet gemist. Ik was diep in dromenland, daar was het ook erg gezellig.

Ik had nog wel even een egodeukje toen ik achterover in het krat viel wat in de tuin stond. Op zich geen probleem, maar er lag een bodempje water in. Gevolg: Natte broek.