Het begon niet goed en het eindigde niet goed.
Daartussen in was het goed.
Gek hè. Ik zeg de hele tijd ‘nee’ op ja vragen en op nee vragen. Papa heeft dat grondig getest. En dat is heel vervelend. Hangen tussen wel weten wat je wil en niet weten wat je wil en de onoverbrugbare afstand daartussen. Uiteindelijk gaat het allemaal om e-motie. Energie in beweging. Allemaal onderdeel van het ouder worden.
Het was wel een bijzondere ochtend, want mama ging ons brengen! Ze had een bespreking over ons. Dat was kort en goed. Jay en ik zijn prima gezelschap en doen alles zoals het hoort. Klaar!
Op de crèche was het gaaf. Veel gespeeld met Douwe en Puck en de andere kinderen. Ik vind spelen superleuk. Daar kan ik echt niet genoeg van krijgen.
Papa kwam ons terug ophalen en ik lag lekker in de zon.
Om mij heen spelen de kinderen en ik kijk om me heen, laat me inspireren in wat ik later ga doen. Later als ik kan zitten, later als ik kan kruipen, en later als ik kan lopen. Ik hou er een soort mentaal boek van bij. 3 hoofdstukken dus met dingen die ik kan doen. Mooi verhaal.
Thuis was Dzjez aan het huilen. Ik zal het maar zeggen, want hij zelf heeft geen tijd. Hij kan goed herrie maken en dat is ook belangrijk. Je weet maar nooit.
Er was nog een andere belangrijke en bijzonder gebeurtenis.
Eén die een tijdperk afsluit.
Of één die een nieuw tijdperk start.
In ieder geval heb ik vandaag mijn eerste hapjes vast voedsel gegeten! Worteltjes. Raar, aarzelend, gek, maar doorgeslikt en klaar voor nog een hapje. Ik heb het bodempje bijna opgegeten. Dzjez heeft de 2 laatste hapjes gehad en samen waren we heel trots!
Ik drink ook heel veel. Ik groei ook hard. Ik kan er niks aan doen en… ik ben bijna 6
6 maanden.
En ik heb een heel potje gegeten, yoghurt gehad en daarna ben ik weer gaan huilen. Ontroostbaar, onstopbaar, vast in ‘nee’. Dat en de hoogste tijd om naar bed te gaan, maar dat vond ik niet. Totdat ik met veel kabaal een flesje kreeg. Dat was een duidelijke JA.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 