Niet dat het een uitgesproken bijzondere dag was, maar ik heb wel voor het eerst geprakte banaan gegeten op de crèche. Voor iedereen een heugelijke gebeurtenis, inclusief mezelf.
Stap voor stap wen ik er aan dat er iets kleverigs in m’n mond zit, Yeehk, dat is raar en uiteindelijk is het de normaalste zaak van de wereld. Zo zie je maar, alles went.
De sperzieboontjes van de avond waren ook een succes. Niet in m’n mond, kaken stijf op elkaar, maar wel hard gelachen!
Toen we vanochtend vertrokken met de bakfiets was het best fris. Daarom had ik de kap van m’n sweater aan en Dzjez ook. No sweat, über-cool.
Kijk, hier is een foto van m’n speciale-gezicht-in-de-bakfiets! iet helemaal gelukt, maar dan heb je wel een indruk.
Op de creche waren alleen nog maar Valentijn, Wouter en Julia. Geen Douwe, dus dat was een lichte teleurstelling.
Die lichte teleurstelling boog om in extatische vreugde, toen daar ineens de moeder van Douwe was en achter haar ineens ‘de man’ stond! DAAAAAAAOOOOUWE! riep ik met de ar;en heel hoog in de lucht. Zo blij was ik! Fijn is dat, vrienden hebben.
De moeder van Douwe stond even met open, verstomde mond te kijken naar deze explosie van vreugde, maar was daarna net zo blij als ik.
Toen mama ons kwam halen vertelde de moeder van Douwe het aan mama, die ook heel blij werd. Ik heb gewoon een fijne speeldag gehad met Douwe.
Thuis wilde ik mama lid maken van de club en kreeg ze m’n oranje helm op. Ik zelf werd op dat moment gepromoveerd tot kapitein van de club en mocht daarom de speciaal daarvoor ontworpen helm op. Verschil moet er zijn hè!
Ik heb een heel potje gegeten en een hele bak yoghurt zelf om alle verspeelde energie aan te vullen! Dat is nodig. Daarna, pas om half 8, met een lekker flesje naar bed.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 