Het was best fris, maar dat is niet een reden om binnen te blijven.
Voor de meesten van ons tenminste… want papa ging hardlopen en wij er achter aan en ik vond z’n gezicht roder dan anders. Hij liep ook een beetje anders en toen hij thuis kwam is hij vrij snel met ons naar bed gegaan, want hij was ziekjes!
‘T is wat he!
Wij hebben er van genoten hoor en papa ook. Het was een buigen=of=barsten=actie. Nou het was barsten. Gelukkig is hij nu weer beter.
’s Avonds zijn we op nieuw op pad gegaan. Papa heeft zich er even toe gezet en dik aangekleed en ik had geen idee wat we gingen doen. Wat opviel waren allemaal mensen onder weg. En als ik weg allemaal, dan bedoel ik ALLEMAAL! Duizenden bedoel ik.
Ineens hoorde ik een bekend liedje. Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht…. en ut klonk heel GOED. Het zwingde helemaal en ik ging dansen, totdat ik zag dat het ECHTE Pieten waren. En zo dicht bij! Dan is het ineens NIET LEUK! Dus ging ik huilen, Zij liepen door en ik bleef staan, dus waren ze snel weg. Gelukkig maar.
Later hebben we de boot gezien met Sinterklaas en kleine boten met veel Pieten die probeerden de boot om te gooien leek het wel. Mooi en spannend, maar ik denk dat ik er volgend jaar meer aan heb.
Ik denk dat ook. Ik vond het vooral errug koud. Gelukkig had papa het erg warm en wiegde hij mee op de maat van de muziek. Ik heb nog 2 jaartjes nodig om te begrijpen waar dit over gaat…
Zondag ben ik met mama de eendjes eten gaan geven!
Eendjes vind ik niet meer eng en ik zie dat ze honger hebben. Dat betekent dat ik het brood ver moet gooien en dat kan ik goed. Niks mis met m’n motoriek.
Daarna de speeltuin. Gezellig met mama en ik weet precies hoe het werkt en terwijl ik bezig ben worden mijn wangen roder. En die van mama ook. Gezellige rode wangen. Daar staan we voor!
Ik bleef thuis met papa en dat was ook gezellig. Ik heb eigenlijk eerst geknuffeld en toe was ik best moe en ben met een flesje naar bed gegaan. Papa kon dan rusten..
Verder eet ik me echt hele;aal te pletter. Nee, nee, dat is niet het napraten van trotse ouders, nee dat is het imiteren van zeer verbaasde ouders die niet weten hoe snel ze een nieuw potje moeten opwarmen . Want ik lach hartelijk maar indringend en dan gaat mijn mond open…. eten, nu, is de boodschap.
Wat ik ook heel graag doe is rollen en ik heb het gevoel dat ik eerder kruip dan dat ik kan zitten! Supersnel en zonder probleem draai en keer ik, richt me op en pak wat in m’n gezichtsveld ligt.
Zo ben ik.
Vandaag was het weer crèche dag en heeft papa ons gebracht. Dzjez uit?
Nee eerst Jay weegt papa, dan jij.
Die volgorde is nooit m’n lievelingsvolgorde. Ik heb altijd liever eerst ik en dan de ander. Zoals bij tandenpoetsen. Eerst papa dan Dzjez zegt hij en ik zeg NEEJ
OK, dat gaat dan wat over en weer en uiteindelijk poetst papa eerst m’n tanden en dan ik. Shoot, zeg ik, maar goed, m’n tanden zijn schoon.
Ik heb trouwens ook al twee tanden. Ondertanden en soms bijt ik daar per ongeluk mama mee… Sorry, niet de bedoeling, maar het is natuurlijk ook weer spannend om iets nieuws te hebben en uit te proberen. Nogmaals sorry.
En het is officieel. Ik ben een lachbaby.
Het is zelfs zo erg dat de kinderen naar me toen komen en even boven me komen hangen en dan lach ik en zijn zij gelukkig. Kleine moeite, groot plezier. Ik bedoel maar.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 