Na het voorspel van gisteren was het vandaag nog steeds raak. Ik was nog steeds ziek.
Op zich stond ik goed op, maar na 10 minuten begin er lichtelijk stoom uit m’n oren ment en na 11 minuten kregen m’n wangen de kleur van overrijpe tomaatjes (één van de weinige keren dat ik echt op papa lijk, zegt Evelyn, maar die had altijd rode wangen!)
Dzjez moest dus alleen naar de crèche en dat vond hij heel erg! En ik bleef achter bij mama. Die ging werken en voor me zorgen. Nou ik sliep vooral, want ik voelde me echt niet lekker!
Ik ging met papa naar de crèche in ‘Papa-Auto!’ maar had een onrustige nacht achter de rug. Twee keer wakker is nooit grappig! En ik wilde tegen alle verwachtingen in, ook al niet in bad. En toen ik er brullend in zat wilde ik ook geen Nijntje lezen, of De Dieren en ook niet spelen, kortom: Een teken aan de wand.
Op de creche was het al verdacht rustig. Het goeie nieuws was dat er nieuw speelgoed in de vorm van plastic gereedschap was. Goed Soeel Goed, zeg ik, maar nogmaals, ook weinig mensen.
Ik ben gewoon Dzjez geweest alleen werden m’n wangen telkens roderder en ik telkens warmer en in de middag was daar ineens mama… Die kwam me halen. Men vond dat ik ook ziek was.
OK, ik voelde me niet helemaal jofel en Jay was blij me te zien! Met z’n tweeën ziek zijn is half ziek zijn zeggen ze wel eens (of zoiets) en dat vonden wij ook!
Op een gegeven moment was mama met Jay bezig en riep ik haar. Mama, mama! Ik ging namelijk een grap uit halen. Ze kwam verschrikt naar me toe. Mama, mama, foto, zei ik nog en toen ze me zag kreeg ze een grote stralende lach op haar gezicht.
Ik had namelijk een zonnebril gevinden en opgezet. Breekt de sfeer wat.
Verder heb ik niks gegeten en geen melk gehad en nadat papa thuis was vrij snel linea recta naar bed gegaan.
It wie wer moaie dei.
Dzjez & Jay 