Nou!
Het was me het weekje wel zeg. Jay ziek, ik die me niet zo lekker voel en alleen naar de crèche moet (maar dat vind ik wel gezellig hoor, want waar ik ben is gezelligheid! Daarom zetten ze me ook aan het eind van de tafel en mag ik wel zingen en krijg iedereen altijd mee in m’n grapjes. Van wie zou ik dat hebben?)

Deze week was het extra gezellig, want we hadden een kerstdiner en ik moest m’n Jacquet aan en een hoge hoed op, want het was officieel en dan doe je die dingen. Wat ik dan ook doe, in tegenstelling tot thuis, is TWEE borden macaroni opeten.

Ik weet niet of dat het gevolg van ‘Social Pressure’ of gewoon dat eten onder andere omstandigheden gewoon lekkerdere is, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het me goed smaakt.

Ik ben deze week vooral ziek geweest, met als hoogtepunt dat ik naar de dokter mocht op vrijdagochtend! Jeej, maar niet heus. Ik vind het helemaal niet leuk om ziek te zijn, want dan hoest ik en dan doet dat pijn en dan ga ik huilen en dan doet dat weer pijn en dan ga ik weer hoesten en zo blijft een baby bezig.
Niet leuk!

De dokter zei dus ook dat ik ziek was en was eigenlijk een leuke dokteres. Ik bedoel maar, dan kom je haar eens tegen en dan zie je er op z’n beroerdst uit. Maar goed, ik heb het over de karakterboeg gegooid en haar een grote lach gegeven. Dat werkt ook.

In ieder geval heb ik antibiotica gekregen en dat klinkt exotischer dan het is, maar zorgt er voor dat ik snel beter ben. Dat moet ook, want Siebe en Zelda komen en het is kerst.

Ik ben trouwens wel blij met de nieuwe voortuin slash racebaan, want de één kan het één zien terwijl de ander het andere ziet. Racen in je eigen voortuin, ik denk dat Sebastian Vettel er jaloers op zou worden!

Vrijdag was een fijne vrijdag uiteindelijk. Ik ben ook bij die dokteres geweest, maar ben gewoon verkouden en dan is het goed. Verder ben ik door een dreumes-dip heen want ik voel me vrolijker en vrolijker (OK, ik heb soms wel even een dipsausje als ik het ergens niet mee eens ben, of dingen niet gaan zoals ik wil, maar daar ben ik dan snel weer overheen) en dan zing ik uit volle borst en dans en maak grapjes en praat me een slag in de rondte.

Praten is m’n nieuwe ding. Alles herhalen, duidelijk zeggen wat ik wil. Niet dat iedereen het begrijpt, of wil begrijpen,  ik gisteren om ontbijtkoek met smeerworst, maar mama heeft heel lang heel gek gekeken en gevraagd “Wat zeg je?” Uiteindelijk heeft ze het gemaakt en heb ik het met smaak opgegeten. Een mooie aanvulling op mijn verfijnde en culinaire smaakpallet.

Eigenlijk is het vandaag al zaterdag als ik dit schrijf en het voelt alsof er iets in de lucht hangt. Ik weet niet wat het is, behalve dat ik de laatste tijd vaker aan Siebe en Zelda moet denken….

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.