Ik ben me bewust van de camera en wat het resultaat er van is. Als ik iets geks doe is dat een fotowaardig moment en roep ik ‘mama’ of ‘papa’ foto! En dan maken ze ene foto. Dat zijn dus de fotomomentjes. Die heb ik dan met mezelf of met mama en Jay. Het geeft goed de gezelligheid weer van dat moment.
Als ik later die momentjes terug kijk op de kompjoeter dan zijn die momentje veranderd in mensjes en heet het dus fotomomensjes. En zo zie je maar weer, alles is logisch en eindigt bij het begin.
Ik speel dan gezellig mee en dat is ook het leuke van mij (en van Dzjez) We houden alletwee van spelen en gek doen. Ik kan niet beneden komen of Dzjez springt ene gat in de lucht van vreugde om me te zien. Ik doe dat niet. Ik bedoel als ik een gat in de lucht spring als ik mezelf zie, blijf ik bezig, want ik zie mij feitelijk al de tijd.
Los van het feit dat ik nog niet kan springen.
Verder voel ik me door de antibiotica al een heel stuk beter. Ik lach zelfs al weer en dat is goed! Een goed teken ook, want ik ben een lachebek en als ik niet lach is dat als een parkiet die niet zingt, of een regenbui die niet regent, of een hobbelpaard zonder hobbel.
Siebe kwam gisteren en ik was blij, maar Dzjez was superblij. Die vergat zelfs Piebe te zeggen en noemde hem spontaan Siebe. Ik bedoel maar!
OK, ik moet gaan spelen. Het is zondag, en Siebe is er dus, maar niet zonder deze filmpjes.
Later!
It wie wer in moaie dei.
