Ik mocht gisteren in bad, want ik had genoeg gepoept om eens lekker te weken!

Bad is anders dan vroeger. Vroeger had ik een routine (of papa, dat kan ook, want het moet ergens beginnen), maar dat begon met in bad, wachten tot water warm is, dopje er in, Nijntje lezen, dieren lezen, spelen met de dieren, opjuinen, dopje er uit en dan ik er uit (als ik er zin in had) en afdrogen.

Nu bepaal ik het zelf en begin nadat het dopje er in is systematisch m’n nieuwe Bumba figuurtjes op de rand van het bad neer te zetten om er achter te komen dat het niet blijft staan. Ik speel zelfstandig, Nijntje en De dieren zijn tijdelijke weeskinderen. Papa kan het wel proberen, maar het heeft geen zin. Misschien komt dat wel terug.

Zelda is ook aangekomen en weet je wat? Ik heb haar samen met Siebe en Papa opgehaald met de auto. We hebben best lang staan wachten op de hoek bij een hotel, en telkens als ik een auto zag riep ik ZELDA.

Uiteindelijk was ze er en hebben ze samen achter in de auto gekeuveld.

Daarna hebben we HARD gespeeld en ben ik uiteindelijk naar bed gegaan.

De volgende dag (vandaag dus) was ze er nog steeds en dat is fijn. Siebe was er ook. En ondanks het feit dat ik naar de crèche ben geweest en harde maar vriendelijke confrontaties over speelgoed en territorium met Bente heb gehad, waren ze er toen we terugkwamen nog steeds….

Ik was ook blij met de komst van Zelda, want die heeft het vertrouwen in m’n benen en m’n zitvlees niet opgegeven. Elke keer weer gaat ze met me lopen om me te leren hoe dat moet en Dzjez loopt er naast als de coach van het Nederlandse Elftal, aanwijzingen te geven!

Ik heb een fijne dag op de crèche gehad en was in m’n normale goede doen. Dat betekent veel gelachen en veel plezier. De Jay die ze aangenomen hebben dus om de boel te entertainen. Net als Dzjez trouwens. Ze zouden ons moeten betalen voor het vertier en plezier wat we leveren.

Ik ben officieel beter. Dat is ook goed nieuws, want dat ziek zijn is maar helemaal niks. Dat is rennen met een lading gewichten achter je aan, dat is schaduw zonder zon en een feestmuts zonder feest. Doelloos dus.

Nu niet meer en papa kwam ons samen met Siebe ophalen in de bakfiets. Jeej, een tocht door het donker door Naarden Vesting.

Thuisgekomen was ik snel klaar en na een paar slokken melk en een paar happen eten geheel en volledig klaar voor bed. Ben benieuwd of ik vannacht wakker wordt…

Thuis hebben we elkaar nog even goed geëntertaind en bezig gehouden. Siebe had al appeltaart gebakken en ging nu minutieus te werk om een pizza te bereiden. Met hele kleine stukjes paprika en anananananananas, dat is extra lekker zegt hij en ik geloof het ook.

Uiteindelijk ben ik om half 9 met veel plezier naar bed gegaan. Zonder flesje.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.