Kerst is altijd een mooie periode ben ik achter.
Op de crèche nemen ze een foto van je en hangen je in een kerstboom en thuis volgt de ene verrassing op de andere. De eerste verrassing waren Olpa en Olma ( en ik noem het één verrassing, maar eigenlijk zijn het er twee) en mag ik in de auto van Olpa rijden (verrassing 2). Hij was moe en had moeite met inparkeren, dus doe ik dat.
Terwijl de gezelligheid stijgt en stijgt, valt mijn oog op een grote stapel kadoooootjes en kadootjes moeten natuurlijk open gemaakt worden, anders doe je iets niet goed als kadootje, in inderdaad, op een gegeven moment was het zo ver….
Ik ben inmiddels afgestudeerd als dokter anders in de uitpakunde, dus de aangewezen man voor dit soort taken. en er was genoeg uit te pakken. Niet alleen kadootjes voor mij maar zelfs voor de anderen. Gelukkig ben ik even blij met het uitpakken van het kado voor mezelf, als dat van een ander.
Ik heb me zelf uitgepakt vandaag met een mooi kado. Ik mocht namelijk in de tweede (of eigenlijk eerste) kinderstoel zitten en zat met een stralende lach aan tafel.
In de tafelstoel zitten is een nieuwe dimensie. Het is een nieuwe fase in in het leven, en ik kan je zeggen, het uitzicht is prachtig. Ik kan me voorstellen dat Dzjez al maaaaaanden blij is met zijn troon.
Ik ben dan wel geen koning, maar ik ben de koning te rijk. Dus.
Het is denk ik ook een goeie manier om mijn heup= en zitspieren te oefenen en op die manier straks echt kan zitten!
Zelda heeft in ieder geval al wel weer geoefend met lopen met me, maar m’n benen hangen als wormvormige aanhangsels onde mijn lijf, terwijl ik met een grote glimlach de wereld in kijk. Mijn tijd komt nog wel.
Ik heb ondertussen een nieuwe manier uitgevonden om zowel hartverzakkingen te creëren bij de welwillende en met goede bedoelingen gevulde burger én te leren tellen in één. Ik spring namelijk bij 10 van de tafel.
Ach ja, voor echt plezier hoef je de deur niet uit!
(en voor ongelukken ook niet, hoorde ik, want 75% van de ongevallen gebeurt in huis. Niet bij mij!) Ik loop de trap ook op en neer als een Duracelkonijn zonder hoogtevrees. Van onder naar zolder en terug!
Zingen doe ik dus ook, met Zelda en om het even wie met mij mee wil zingen en als je dit gebeuren zo gadeslaat denk je: Geen vuiltje aan de lucht, wat een gezelligerd is dat toch die Dzjez, en dat ben ik ook tot het moment waarop ik dat niet ben….
Dat wordt niet gefilmd, maar tranen stromen als een dikke tropische regenbij uit m’n ogen, oren en neus. Overdreven, dramatisch en veel langer dan nodig. Ik zeg: Als jet het doet, doe het dan drama-queen goed!
Fijne kriist.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 