De Tandenfee en adagia

Ik ben op oudejaarsdag naar het consultatie bureau geweest en ben nu net zo lang buiten de buik als in de buik (iets langer buiten). Hoe goed kun je een jaar uitgaan.

9,4 kilo en 74 centimeter lang, met een stevige hoofdomtrek van 47,9 centimeter. Je moet al dat verstand ook ergens laten hè?!

Mijn zeer ongewone en erbarmelijke huilen werd daar ook verklaard. Er staan 4 Ivoren Wachters klaar om te voorschijn te komen (en voor de kenners, dat is een boek van de Friese schrijver Simon Vestdijk)

Deze clip is niet geschikt voor gevoelige kijkers.

Die tanden zitten aan de bovenkant en zo nu en dan doen die behoorlijk pijn. En gedachtig het aloude adagium: Pijn is niet Fijn.

Nee, zeg dat wel, dat en het adagium “De klok wel horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt”! Ik was met mama boven op zolder en ging het duikspelletje van Siebe en Zelda doen. Even laten zien wat ik kan. Vindt mama leuk. Dus de eerste keer knap op het matras en de tweede keer van de matras op de grond.

Auw! Dat hadden ze er wel even bij mogen vertellen. Het spel heet op-het-bed-duikertje dus (en het grooote voordeel daarvan is dat de matrassen eens goed opgeschud worden, gezien al de grooote pluizenbollen in den zolderkamer!) en niet op-de-grond-duikertje.

Ik heb ook nog gedanst met mama op mooie muziek. Dansen zit me in het bloed en is vanaf m’n prille jeugd gecultiveerd. Dan zit het in je hè!

Uiteindelijk valt het wel mee met de tandenpijn en eet ik samen met Dzjez lekkere boerenkool. Ik eet nog al enthousiast en wil zelf ook wel graag iets doen, maar dan ziet mijn gezicht er uit als een soort boerenkoolkrentenbol (ik weet zeker dat dit woord nog nooit als zodanig is opgeschreven, dus bij deze).

Dzjez wordt trouwens goed om de tuin geleid door papa. Dzjez wil worst, maar krijgt boerenkool op de lepel, afgedekt met een klein stukje worst…. En hij eet alles op! Goeie truc.

’s Avonds hebben we nog fijn gelezen en gespeeld en geknuffeld met mama. Het was een mooie laatste dag van het jaar. Eigenlijk grappig dat we nou juist zo’n dag vieren. Goed ook hoor, al dat geknal wil je niet elke dag horen! Maar het gevoel mag er altijd zijn. Misschien ga ik het invoeren en dan noem ik het “De Nieuwe Zon” en we vieren het zaterdag.