Dat was een verrassing!

De spullen werden gepakt, ik heb de krant gelezen en een ontbijtkoek met smeerworst gegeten en toen gingen we in de auto. Niet naar de crèche, nee, we gingen een andere kant op. Een kant die we niet vaak rijden, maar ik ben geduldig.

Richtingaanwijzer aan, optrekken, remmen, sturen, richtingaanwijzer, stoplichten, ik denk dat autorijden eigenlijk heel simpel is. Ik kan dat ook. En toen nog eens links af en parkeren maar en daar… stonden Olpa en Olma. Compleet in wandeltenue! We gingen wandelen in het bos.

Ik heb nog nooit zo veel bladeren bij elkaar gezien. Het leek wel alsof de bladeren hun best deden mij vast te houden (omdat ze m’n voeten zo leuk vinden), maar het gevolg is dat ik vaak op m’n snufferd val!

Opa is een echte verteller en een wijzer. Hij wijst graag naar dingen en dan verteld hij daar over en ik knik ja, omdat ik veel dingen nog niet begrijp. Waar het wel voor zorgt is dat ik veel om me heen ga kijken en dan te denken. Dat is een belangrijke manier om veel te leren. Dus.

Ik kijk gezellig mee, want ik heb tegenwoordig de nieuwe contraptie op mijn kinderwagen. Eén waarbij ik naar voren en naar boven kan kijken. Dat is een hele vooruitgang. Letterlijk. De manier waarop ik me voort beweeg, de manier waarop ik om me heen kijk en het feit dat ik niet meer in de Maksikoozie lig. Ik word groter, ik bedoel maar.

Ik mocht ook een zeer spannende activiteit ondergaan. Op de babyschommel. Dat is er één waar ik niet vanaf kan vallen (want ik kan nog niet zitten) maar wel kan schommelen.

Uiteindelijk heeft Dzjez me nog geduwd, want hij weet hoe rustgevend en therapeutisch schommelen is. Heerlijk en en beetje eng. De goeie combinatie!

En dan heb ik het nog niet gehad over de frisse lucht. Heerlijk.

Ja, en we hebben een grote wandeling gemaakt en ik heb een heel groot stuk zelf gelopen. Dan kun je meer zien en ontdekken. Wel jammer voor Olma, die liep met een lege buggy. Gelukkig werd ik soms ook moe en dan is het reuzehandig dat de buggy er is!

Thuis hebben we goed geslapen (not! maar 3 kwartier, sorry mama) maar ’s middags wel een leuke gezellige dag gehad. Mama heeft zich helemaal suf gekookt voor Jay en mij. Grote voorraad in de vriezer, Handug en lekker!

Toen papa thuis kwam, kon ik eindelijk stoppen met ‘papa’ zeggen. Pfff, je moet het wel heel vaak zeggen voordat hij er is, maar ja, dan is hij er dan ook!

Ik heb nog even met Siebe en Zelda Gefacetimed! Dan kunnen we altijd even gek doen en dat is leuk!

Na een paar boekjes en grapjes was het uiteindelijk wel tijd om naar bed te gaan. Keurig loop ik dan zelf naar boven…. OH JA! Dat was ik helemaal vergeten te zeggen (verdrukking van minder stoere en/of flatterende zaken denk ik)! Ik ben van de trap gevallen. Nou ja, vallen, het was eigenlijk op m’n billen naar beneden hObBeLeN en beneden, als m’n voeten de grond raken, voorover op m’n gezicht (zoals in die reclame). Oei!

Mama schrok zich een hoedje en haar hart zat in haar keel en haar knieën voelden week, maar ze was toch in een fractie van een seconde beneden en keek me recht in de ogen. Geen anomalieën.

Ze keek naar m’n armen en handen en ook daar waren geen onregelmatigheden.

Ik huilde niet echt maar een beetje, dus zette ze me op de bank en ik wees naar m’n hand en zij gaf er een kusje op en ik zei “pijn weg” en alles was weer klaar. Ik ga de eerstvolgende keer voorzichtig de trap af!

Daarna niet meer.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.