We zijn gisteren naar de kinderboerderij geweest. Nou ja, kinderboerderijtje, maar dat neemt niet weg dat de dieren groot en eng zijn.
Dat vind ik.
Noem het perspectief (ik ben klein), noem het angsthazerij (maar ik ben geen haas)of noem me Bange Rik (maar ik heet Dzjez) het feit is dat ik het niet zo op heb met dieren. Of ze nou zo klein zijn als een cavia of zo groot als een varken, ik vind ze leuker op afstand of in een boek.
En de tegenstrijdigheid is dat ik er zelf en graag naar toe wil. Ik wil dus eigenlijk toe naar wat ik eigenlijk eng vind. Is dat niet de essentie van het leven?
Of draaf ik nu door….
Misschien is het wel de engheid van de saaiheid van iets en is bang blijven goed. Zonder angsten is er ook niets om te overwinnen of te overzinnen (ok ik geef toe ik laat me even gaan in dichterlijke vrijheid).
Begrijp me niet verkeerd hè, angst gaat niet alleen over bang, maar ook over iets verliezen wat je graag hebt. Dat is dus de kinderboerderij. Ik hou van dieren maar vind het eng om ze in het echt te zien en tegelijkertijd wil ik het niet missen.
En ik heb op de trekker gereden. Dan heb je alleen maar aandacht voor het stuur.
Ik ben niet bang voor de dieren en geniet van de zin en de gezelligheid.
We zijn er op de bakfiets naar toe gegaan en ik mocht gewoon naast Dzjez op het bankje zitten en kreeg de wind lekker in mijn gezicht en haren (nou ja, dunne haartjes, zoals papa). Heerlijk!
Ik merk dat ik ouder word, of beter gezegd groei in besef en kunnen. Nee, ik loop nog niet, maar heb werkelijk alle kruipmogelijkheden ontdekt en gepraktiseerd en kan in een mum van tijd van A naar B.
Niets is veilig en alles moet ik vastpakken en voelen en bij voorkeur proeven. In mijn mond stoppen. Vooral schoenen. Ik hen een schoenentik, want als ik er een zie moet ik er naar toe.
Verder ben ik hersteld van een periode waarin ik me niet helemaal jofel voelde. Koortsig, pijnerig, ik kon niet uitleggen wat het was, maar veel wakker, weinig gegeten, maar dat was toen en nu is alles beter. Ik voel me goed en kan zo hard lachen dat het lijkt alsof ik een trekpop ben!
Eigenlijk moeten we vaker schrijven want er gebeurt gewoon te veel om op te sparen!
’s middags, na de nodige dutjes zijn we naar de speeltuin geweest en de zon was er ook. Jay op de deken met speelgoed en appel en brood en koekjes en ik bezig aan mijn glijbaanmarathon. 42 keer d’r op en d’r af! En mama met haar ie-rieder op het bankje. Gezellig. en het werd nog gezelliger want Julian kwam ook nog!
Julian is mijn zwembuddie en een maand of zo jonger. Samen maken wij het zwembad onveilig met spetters en spaters! Maar nu zaten we onwennig naar elkaar te kijken. Op het droge is alles anders.
We hebben uiteindelijk wel fijn gespeeld en gezwaaid naar elkaar en vooral niet veel gezegd. Woorden kennen we nog niet.
Spelen doen Jay en ik ook samen. Binnen, en dat is de inleiding voor dit filmpje (voor ik het vergeet):
Met LEGO, dat heb ik herontdekt.
Maar goed, nu ben ik moe en stop er mee. Er zijn nog leuke foto’s!
It wie wer in moaie tiid.
Dzjez & Jay 