Waterpokken en van die dingen

Het is al weer lang geleden en dat is aan de ene kant goed en aan de andere kant niet.

En wat is tijd. Bijvoorbeeld over de het bestaan van de aarde, dat is ongeveer 4.560.000.000 jaar of 1.664.400.000.000 dagen. Wat zijn dan 7 dagen. Of 14. Niets. En ik had waterpokken.

Nou kan dat heel erg zijn en je kunt er heel ziek van zijn, maar bij mij viel dat mee. De aanloop was een paar rusteloze nachten waar vooral papa en mama last ven hebben gehad en ineens was daar een pok. En pok! daar was er nog 1. En voor ik het wist zat ik er onder en dat was het.

Ik zag er gewoon uit als een wandelende krentenbol en meer niet. Niet echt jeuk, niet echt pijn of wat anders, gewoon wat last van mijn gewoonlijke MIJN-, IKKE-, en NEEEEEEH- periode. Ik weet niet of die heftige was dan anders, dat zou kunnen.

Voordeel van ouder worden is dat je het langer vol kunt houden en ik zie aan papa en mama dat ze het niet leuk vinden, dus ga ik nog even door. Ook als ze het wel leuk vinden trouwens….

Ja en het is niet dat ik je op dat soort momenten de alleraardigste broer van de hele wereld vind. Mijn oren doen soms pijn van dat gebrul! Gelukkig remt het me niet in mijn ontwikkeling en ga ik het zelf waarschijnlijk nooit hebben. Dat gebrul.

Het grootste deel van de tijd is wel mijn allerliefste middelbroer (en dat is niet omdat hij dat dan per definities is hoor!). Hij aait me graag, en speelt met me en geeft me speelgoed dat niet ‘MAAAIJN!’ heet en geeft me soms melk. Samen kijken we dan ook Teletubbies en Hopla en zo.

Ik kan trouwens ook kruipen! Alhoewel het me meer overkomt dan dat ik mijn motoriek bewust stuur. Ik doe nog steeds graag de Jay-wave, ondanks de minder hoge topsnelheid en een gegarandeerd vieze romper of shirt. De grond wordt er lekker schoon van.

Echt staan kan ik nog niet, maar ik blijf oefenen.

Siebe is ook nog geweest in de afgelopen periode die veel korter is dan het bestaan van de aarde, en dat was fijn. Gisteren zag ik hem ook nog even op FaceTime en dan word ik helemaal hieperdepieper! Siebuh! Denk ik dan heel hard.

En Zelda. Dat is ook zo’n heerlijke knuffelkont! EN zorgzaam. Ze doet me in bad, droogt me af, brengt en haalt me op en van bed, doet mijn luier. Zo maar, hip! En ik vond dat behoorlijk gezellig!

Ik ben trouwens ook een paar keer naar de kinderboerderij geweest en ondanks het feit dat ik (nog) niet bang voor kippen ben, vind ik ze niet heel leuk als ze dicht bij komen.

Nou moet ik zeggen dat het ook wel hele grote kippen zijn! Wel een meter of zo. En ik sta niet rechtop, dus dan moet ik omhoog kijken om hun ogen te zien. Dan wordt zo’n kip wel heel groot, snap je?

Ik kan al fietsen op de bakfiets (alhoewel die niet van zijn plaats komt). En bellen: Ding Dong!

Jay zit dan in de bakfiets en aan de binnenkant van onze ogen reizen we de hele wereld rond. Aan Jay kun je goed zien dat we in de binnenkant net over een dijk langs de zee rijden en de wind strak in onze gezichten staan. In de zee zien we grote walvissen en dolfijnen die uit het water springen om ons te begroeten.

Voor ons op het fietspad valt een groot stuk scheepswrak en ik weet met een behendige stuurbeweging de brokstukken te ontwijken, terwijl ik met mijn linkerhand zwaai naar een aardige mevrouw onder aan de dijk. Van die dingen dus.

Ik ben trouwens ook de beste kunstknijperknijper in de hele wereld (en volgens mij is daar ook maar 1 van). Zo maak ik de mooiste composities, die daar boven op, als je de juiste code kent, ook nog eens iets betekenen……

Douwe is ook komen spelen op een vrijdag. Dat was heel normaal, maar dan anders, want hij was bij ons. We hebben ongelooflijk veel plezier gehad! Dat kunnen wij goed.

Enfin, het was een boeiende en interessante periode en ik ga proberen er weer regelmatiger over te praten.
Dus.