Of het verhaal van de progressie.
Het is zo ver.
Het is ingezet.
De reis naar echt lopen.
Op de crèche hebben ze een looprek voor dreumesen en ik word daar extreem blij van! Dit is progressie, ik weet zeker dat ik binnen afzienbare tijd echt kan lopen en dan is er geen houwen meer aan. Dan ben ik echt weg en ga met Dzjez tikkertjes spelen en winnen.
Ik heb er nu al zin in! Tikkertje, rennertje, lopertje, hé-ga-jij-eens-eenflesje-melk-halertje en van die dingen. dat kan alleen maar heel erg mooi worden.
Jay is echt mijn vriend. Vanochtend toen we naar de crèche gingen heb ik mijn arm om hem heen geslagen. Dan weet ik wel dat papa achterop een snik in zijn keel krijgt, maar zo voel ik dat gewoon. Mijn broertje Jay. Alles wordt telkens leuker, dat denk ik! Op de crèche begonnen we direct samen te spelen met de trein. Dat is mijn ritueel.
En ik speel eerst nog even mee en dan ga ik weer verder oefenenen met lopen en zo.
We zijn trouwens zondag ook nog even naar het Naarderbos gegaan (ik weet ik heb het er over gehad), maar we hebben nog een paar foto’s. Foto’s van verstopt-onder-de-deken gedaan. HARD lachen is dat. Sowieso is de glijbaan gaaf, daar kan ik vaak op en neer gaan en daarna heen en weer rennen met papa. Heerlijk is het zoiets zo dicht bij te hebben. Gaan we nog vaak naar toe, denk ik.
Jaja, it wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 