Wij zijn op vakantie geweest.
Naar Vlieland dus.
En dat was voor mij al de derde keer buitenbuiks en 1 keer binnenhuis. Vlieland is dus echt mijn ding. En ook van papa. Die kan echt het hele verhaal vertellen, van de eerste keer zonder mama tot de laatste keer met mij en Jay d’r bij. En al die keren was Zelda er sowieso bij en Siebe alle keer behalve 1.

We gingen op een loeigrote boot en ik ging er naar toe met Jay in de grote auto van mama en Siebe en Zelda in de kleine auto van papa. Op de afsluitdijk ging de brug open en kwamen Tessa en Papa bij ons dag zeggen en hebben we snel een broodje gegeten. En toen de brug weer dicht was, reden wij weer door. De auto lieten we achter op het parkeerterrein en wij zaten op het bovendek in zon en wind en met heel veel mensen.

Ik mocht gewoon rondkruipen. En ondanks het feit dat de spijlen van het hek hoog zijn en mijn hoofd er niet door past, zijn er toch bepaalde mensen die denken dat ik naar beneden kan storten in het water. Dat kan natuurlijk niet, tenzij ik bovennatuurlijke krachten heb en de stijlen uit elkaar kan buigen, om vervolgende mijn lijf er door heen te wurmen.

Maar dat kan ik niet en als ik het zou kunnen, waarom zou ik het doen? Precies.

Het was een best lange tocht en ik kan je zeggen dat ik blij was dat we er waren. Niet dat ik ging slapen of zo hoor. De aankomstdag is er een voor bikkelhard die niet opgeven! Vlieland roept dat ook over zich af hoor moet ik zeggen. Zelfs papa ziet er anders uit als hij op het eiland is. Meer… ruig, ja, meer als een de oer-Fries zoals je hem uit de boekjes kent. Haar alle kanten op, bruin en een baard.

Ik heb nog geen baard, maar ben wel bruin. Vooral mijn voetjes want ik draag nooit sokken.

Ik was ook blij dat we er waren. Niet vanwege de vaste grond onder de voeten, maar de ruimte voor avonturen. Achter het huisje is een grote tuin en achter de tuin is de zee en daar varen de bootjes! Ik ga dan ook vaak en graag bootjes kijken.

De vrijdag is voor ons. Ik bedoel, dan zijn er nog geen anderen, dus hebben we de tijd voor ons zelf. Eerst moeten we boodschappen doen in de Coop. We eten macaroni, behalve ik. Ik eet niet tot weinig, want ik zit in die fase van mijn leven. Die groene dingetjes en die oranje dingetjes vind ik niet leuk en zeker niet lekker!

Ik wel, ik smul daar van, want ik heb een missie. Groeien en groot worden. Ondertussen vergeet ik te praten en te lopen. Staan kan ik wel en ik ben de wereldrecordhouder 110 meter kruipen, maar lopen dus nog niet. Gelukkig ben ik wel grappig, heb humor en kan ongelooflijk goed knuffelen. Ook kwaliteiten die niet te versmaden zijn. Dus.

De tweede dag kwamen Beppe, Irene, Evelyn, Tessa, Noa, Quin, Lauren, Philine, Senn, Nynthe en dan nog Bente, Iris en Siebren. Heel veel vrienden dus en dat vertaalt zich in veel gezelligheid. Die waren op de camping dus dan ben je al dicht bij het strand.

Belangrijk nieuws om te vermelden is dat ik ZELF naar de WC ga. De truc is dat ik gewoon geen luier draag en dan moet ik wel, dus dan doe ik het ook. In het begin was het even wennen en raar, maar uiteindelijk vind ik het leuk om te doen! Zelf plassen. Later, als ik nog groterder ben, doe ik het ook niet meer als ik een luier om heb. en poepen. Komt goed (ook als ik niet afgeleid ben door Masha en de beer).

We hadden prachtig weer en zo nu en dan niet. Met mooi weer zijn we op het strand.

Het is bewezen dan ik een zandhaas ben. Ik hou van zand en niet van de zee, en Jay is een zeebaby, die kan als het moet 500 meter kruipen om bij de zee te komen om lekker in het water te spetter en zand te strooien. Ondertussen blijf ik op afstand en speel in het zand. Dat water is echt niks voor mij. Veel te nat en daarom krijg je me er echt niet met wat voor stok dan ook  naar toe.

Mama heeft dat sinds het laatste bezoek met vuurtorens. Nu ja, vooral de trappen naar boven van de vuurtorens. Eenmaal boven wil ze maar 1 ding en dat is terug naar beneden! Ondanks het mooie uitzicht en de interessante apparatuur. Dat komt van de veranderende hormonen na de zwangerschap zegt ze.  Interessante gedachte… maar wat weten die hormonen daar nu eigenlijk van. Die kunnen dat toch niet zien?

Gelukkig ben ik wel boven geweest met Siebe en Zelda en dat was gaaf! Zo hoog en zo’n mooi uitzicht. Wilde ik niet missen. Ik heb papa gezien en die was een kabouter. En Jay was zelfs een kaboutertje! Als je hoog staat, worden mensen klein.

Over kabouters gesproken, Siebe, Zelda, Papa en ik zijn nog naar  het kabouterbos geweest ook! Op zoek naar kabouters en trollen, over heuvels en door dalen, langs takken en langs bomend en ondanks het feit dat we heel veel gezien hebben, hebben we geen kabouters gevonden. Jammer, maar dat had geen impact op het grote mooie avontuur. En daar gaat het om!

We hebben op 8 juli Beppe’s verjaardag gevierd in ons huisje! Kon ik mooi lang-zal-ze-leven zingen en hoera, hoera roepen en dat deed iedereen. En iedereen was er! Zo gezellig met iedereen spelen en met elastiekjes bandjes maken. Ik kan ze nog niet zo goed maken, maar des te beter dragen en er over praten, want ik hou m’n mond geen moment dicht!

Ik tierlantijn daar dan weer gezellig tussendoor. Siebren (Sieb in het kort en dat lijkt weer veel op Siebe!) wil me graag op tillen. Dat vind ik OK tot een bepaalde hoogte en dan ben ik er klaar mee! Siebren doet het omdat hij me zo leuk vind en graag een soort grote broer wil zijn, en dat snap ik, maar uiteindelijk laat ik hem weten dat het genoeg is. Dus.

Ik vind hem lief hoor.

Wel leuk zo veel mensen. Gelukkig had ik nog even extra geslapen. Ik slaap veel. Eerst wordt ik wakker met Dzjez en dan ga ik opstaan en dan wordt ik vrij snel weer moe en dan ga ik weer slapen. Veel indrukken. Wat dan weer grappig is, is dat ik op het strand gewoon doorga! Soms even een dipje en dan wat waterspetters, eten, drinken en dan weer verder! Zo ben ik.

We zijn trouwens gaan fietsen toen het SLECHT weer was. Met slecht bedoel ik een HARDE zuidwester en dikke regen en wij onder de kap in de bakfiets en mama met een stoere blik aan het trappen en Siebe en Papa voor ons uit. Eén met de elementen. Wel 9 kilometer, suercool!

We zijn ook gaan fietsen toen het mooi weer was, helemaal naar de andere kant van Vlieland! Daar was ook een zee…. en grote duinen, dus daar konden we dan ook weer even ravotten. Terug door de duinen en mama kromgebogen over het stuur als ze weer eens een dikke duin op moest. Goed voor de billen!

Mama en Zelda hebben ook nog een echte zeehond gezien. Ze zaten op het bankje op de dijk en ineens was daar een klein kopje dat boven de golven uitstak. Ver in de verte, maar na een paar keer op en neer was het duidelijk. Het is een echte zeehond!

Je hoort het wel, het is een hele mooie vakantie en daarom hebben we het vertrek echt uitgesteld tot het allerlaatste moment! De late boot op vrijdag en daardoor konden wij eerst nog naar de verjaardag van Bente en gebak eten en naar het strand… Maar ik had een zonnesteek of zo want ik was heel warm en heel moe. Mijn stranddag bestond voornamelijk uit slapen en dat was goed…. zzzzzzzzzzzzz

Ikke niet!
Alleen maar op pad en onderweg en onder water (eefjes maar, maar ik ben niet bang voor water!). Het was een heerlijke dag. Op 1 of andere manier voel ik me gewoon heel erg op mijn gemak als ik op het strand ben en de zee en alle bekenden en gezelligheid. En ook vandaag slaap ik niet en ga ik door. Gelukkig ben ik ingesmeerd, maar ondanks dat ben ik echt bruin aan het worden. Ik bedoel maar.

Als we uiteindelijk vertrekken en de bagage halen en de fietsen wegbrengen en naar de boot gaan, val ik inslaap in de buggy….

Ik ben dan weer wakker en voel me behoorlijk ok. Niet superjofel, maar chill genoeg. Ik blijf dan ook lekker bij mama op schoot. Daar lig ik het best. Het was nog mooi weer en lekker zon en stevige wind, dus we konden weer buiten zitten. En toen, toen gingen we weer naar huis.

Ik vind dat we een mooie en fijne vakantie hebben gehad op Vlieland.
Ik zeg: Volgend jaar weer!

Ik zeg: Ik ook!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.