Vandaag is het zover.
Morgen gaat mijn gips er af, dus zijn er allemaal dingen waar ik nu afscheid van moet nemen omdat het de laatste keer is. Zoals de laatste keer dat ik met gips opsta, de laatste keer dat ik met gips naar de crèche ga, de laatste keer dat ik met gips in de bakfiets zit en thuiskom en als prikkelen door het huis ga. Oh ja, ook de laatste keer dat ik met gips naar bed ga en morgen met gips weer opsta…

En als je mijn leeftijd hebt, dan zijn er twee dingen: 1. Je raakt er heel snel aan gewend en 2. Het lijkt een eeuwigheid, waardoor het lijk dat het zo hoort.

Ik denk dat ik me morgen een hoedje schrik van mijn verschrompelde beentje en een buigende knie. Want dat kan straks weer en misschien wel echt lopen. Nu probeer ik het wel, want alles in mij is er helemaal klaar voor, maar het lukt niet en morgen denk ik dat ik het probeer en van schrik op mijn billen ga zitten.

Met andere woorden, in een kort leventje als het mijne, is een prikkelen met gips een impactvolle gebeurtenis en tegelijkertijd iets waar je snel aan went, waardoor het verwijderen van het gips opnieuw een nieuw tijdperk inluidt. Gewonebeen.

We zullen het allemaal meemaken en beleven en ik hou jullie op de hoogte.

Siebe en Zelda zijn dit weekend geweest en ik heb samen met Zelda tekeningen gemaakt voor Papa en Mama en Jay. Zelf bedacht dat ik het ging doen en met aanwijzingen van Zelda, zelf gemaakt en op de kussens gelegd. Een mooi moment zeg ik zelf, want er staat een datum op. Dan weet je wanneer het was.

Verder begin ik notabene getallen te herkennen dankzij Dora! Zij leert me niet alleen Engles (Let’s go, Mummy, allright) maar ook tellen met getallen. Eerst vond ik dat nogal raar, want wat betekenen die rare kriebels nu eigenlijk, totdat ik ze op mijn polo zie… Als papa het vraagt zeg ik 8 en 4 en dat was GOED!

Verder heb ik nog in een krat gezeten om er vervolgens ook iPad in te kijken. Heb ik op de schouders van papa gezeten en zo naar de speeltuin gegaan ZONDER sokken en schoenen, hebben we nog een selfie gemaakt voor mama (en die stond ook op Fleesboek, waar mensen hun gedachtes delen) en heeft Jay een Selfie met Siebe.

Oh ja, ik heb nog leuke foto’s met mama gemaakt toen ik wakker was en Dzjez nog niet. Foto’s voor papa die aan het werk was. Dan kan hij ook een beetje aan ons denken.

OK, dat was het!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.