Wazzegebeurt?

Zoals gisteren met veel bombarie aangekondigd was uiteindelijk in een piep gebeurt en snel achter de rug.

Gek hè, 6 weken in het gips en van het ene moment op het andere is het weg en om eerlijk te zijn ben ik zelfs de herinnering aan het rode gips al kwijt. Alleen mijn knie was iets minder snel dan ik, want die blijft zo nu en dan nog recht staan, maar ook dat is een kwestie tijd.

Wat ook een kwestie van tijd is, is mijn angst voor het bad, maar daarover later meer.

Deze ochtend was er niks aan de hand en deed ik wat ik altijd doe (en ook heel goed in ben), Jay zijn. Flesje, boterham, spelen, rechtstaan en toen gingen we weg. Naar het ziekenhuis. Dzjez was er goed van op de hoogte en wist precies wat er ging gebeuren. Naar de dokter! Gips eraf!

Ziekenhuis is cool. Er zijn veel mensen waar je grappig mee kunt doen en tegen praten en uitleggen wat er zoal gebeurt in ziekenhuizen en de meeste mensen weten dat niet! Gips afhalen (!) leg ik nog eens uit, maar ze blijven met een grote lach naar me kijken. Ze moeten nog veel leren.

Jay is übercool, want die is bijna niet bang. Alleen maar een beetje als er een foto wordt gemaakt om te kijken of alles goed aan elkaar zit. Is ook indrukwekkend! Zo’n grote machine en zo’n kleine Jay.

Daarna naar de dokter met de zaag en die trilt een beetje en dat is nooit grappig. Dat vond Jay ook, dus die ging lekker hard HUILEN en daarna was daar ineens zijn been weer! Een beetje schilferig en droogjes, maar voor de rest een been zoals je van een been verwacht. Zelfs Jay keek een beetje verbaasd en toen waren we eigenlijk al weer onderweg terug!

Ja en papa was ook thuis en toen hebben we wat gegeten en toen naar bed. Even uitrusten.

Daarna weer opstaan en spelen en…. IN BAD! En sinds papa mijn haar 3 keer heeft gewassen en uitgespoeld met de grote douchekop ben ik niet de grootste fan van bad. Dus toch even BRULLEN.

Het had een Dzjez en een paar boekjes en overdreven grapjes nodig om me weer tot bedaren te brengen en een klein glimlachje door de donkere wolken heen te toveren. En dan nog balancerend op een randje van achterdochtigheid en watervrees.

Alles werd goed, beter, best toen papa “Waaah” ging doen met mij en Dzjez. Pinken omhoog en het geheime teken (echt niemand weet waarom ik dat doe, inclusief ikzelf). Dan worden Dzjez en ik erg blij van kussens om de oren, onder-je-voeten-kriebeltje en omduwertje!

Ja, het is een goed begin van het eind van de dag en een fijne nacht in bed.
Met opgetrokken knietjes!