Dus lopen gaat nog niet en mijn neuronen denken soms nog steeds dat ik nog steeds gips heb, waardoor mijn been soms nog recht blijft als inkruip en ik soms wat onnozel loop

(met steun, want los lopen doe ik nog steeds niet, maar dat komt wel zegt mama, terwijl papa lichtjes met zijn ogen draait, maar het uiteindelijk ook goed bedoelt en er vertrouwen in heeft dat het allemaal goed komt)

(en als er maar 1 vertrouwen heeft dan is het goed. Ikzelf weet nog niet wat vertrouwen is en ben van nature eenbeetje angsthazerig aangelegd en roep om mama als er iets engs gebeurt, zoals een muf die op oogafstand van me kruipt, of papa die vliegtuigje met me speelt). :-))

We zijn vandaag bij Opa en Oma geweest en ik heb me de hele week voorbereid op de verjaardag van Oma die eigenlijk anderhalve week geleden of zo al jarig is geweest. In mijn hoofd ben je gewoon heel lang jarig, en als ik de burgermeester van de wereld zou zijn, is iedereen wat mij betreft elke dag jarig. Gewoon omdat feestjes leuk zijn en je dan altijd een tekening voor iemand kunt maken.

Wanneer stopt dat eigenlijk?
Het maken van een tekening voor iemand anders op zijn verjaardag?
Ik zie het papa en zeker mama niet meer doen, terwijl ik haast zeker weet dat zij dat vroeger ook gedaan hebben. Ik vind, ook als burgermeester van de wereld, dat dat iets is waar we ons met zijn allen HARD voor moeten maken. Iedereen moet een tekening maken als cadeau op iemand zijn verjaardag. Dat is leuk, verrassend en origineel.
Bij deze.

Toen we thuis kwamen hebben we eerst gespeeld en daarna gegeten. Met mijn nieuwe kiesjes (links- en rechtsonder) en mijn nieuwe ambitie om ZELF te eten en als dat niet gebeurt ga ik GILLEN.

Oh ja, het waren rode bieten en een platte gehaktbal, waardoor het een hamburger heet (ook zoiets, maar dat is voor later).

Als je zelf eet, en zeker als het rode bieten zijn dan krijg je vanzelf een hele rode mond, en wangen, en wenkbrauwen. En dat is leuk.

Leuk is ook ‘Waaaaah’ spelen op de bank en met kussens gooien en met Jay’s en Dzjezzen gooien. Als je daarna nog melk gaat drinken is je maag daar soms een beetje lastig in. De lach om mijn mond heeft daar dan weer geen last van!

En dan is het weer tijd om lekker te slapen.
Weer met opgetrokken knietjes
en mooie avond vol dromen voor de boeg.

It wie wer in moaie dei.