Vandaag was het zo ver: Sinterklaas komt aan in Nederhorst Den Berg en als ik de burgermeester van Nederhorst Den Berg mag geloven is dat voor Sinterklaas ook een hoogtepunt.

Voor mij was dat het zeker! Wat een avontuur is dit zeg! Dit gaat lichtjaren voorbij aan de verwachtingen die ik er dan ook maar enigszins over had.

Ik heb me ook voorbereid op deze belangrijke dag, alleen weet ik niet wie sinterklaas is of zwartepiet en ken het concept stoomboot ook nog niet. Boot wel. En eigenlijk veel meer woordjes dan ik de goegemeente wil doen laten geloven.

Oor, mond, neus, haar en tenen, die doe ik graag voor, mama, papa, dzjiess, Sieb Zet ken ik ook, maar dat is echt nog maar het topje van de woordenberg die diep in mij schuilt. Ik weet wat afstandsbediening is, opa, oma, boekje, autootje, lopen, kom maar hier, hapje?, ga maar even op de rug liggen, en nog veel meer. Ik weet alleen niet hoe je dat uitspreekt.

Mijn voeten en benen hebben in dat opzicht ook een soort spraakgebrek. De communicatie met mijn bijzonder bewuste braniebrein is zeer goed, dat wil zeggen, mijn benen en voeten begrijpen wat ze moeten doen, maar als het dan echt moeten zeggen/doen, er iets misgaat. Na een paar stapjes in ieder geval. En dat is goed!

Wat ik heel goed kan is denken over de dingen. Ik ben een lekkere denker met een ultragoed humeur. Zelfs als ik ’s ochtends wakker word. Eerst zit ik gewoon in bed en dan hoor je me niet. Ik wacht dan rustig af… En als er dan een papa of een mama komt dan stroomt de blijdschap en de vreugde al uit me. Soms begin ik al te schaterlachen voordat ik een nieuwe luier om krijg. En met schaterlachen bedoel ik SCHATERLACHEN!

Dus voordat we Sinterklaas en de Pieten zagen, zijn we eerst naar Opa en Oma geweest en dat was ook al zo reuzengezellig! Het rare is dat zij niet op de foto staan, maar dat komt omdat zij voornamelijk de foto’s hebben gemaakt. Misschien is het zelfs wel een schalkse truc, om zelf maar niet in beeld te komen….

Maar los van dat alles, stond ons daar óók een verrassing te wachten. Het duurde even voordat ik het doorhad, maar ineens zag ik bij de open haard – nadat opa op papa had gedemonstreerd hoe pieten zwarte pieten werden, dat komt namelijk door de roet in de schoorsteen en die streep op papa zijn gezicht maakt hem echt al een beetje Piet – ONZE schoen staan! Niet alleen had Zwarte Piet een cadeautje in onze schoenen gestopt, hij had zelfs onze schoenen meegenomen! Dat is pas knap.

En weet je wat? Er zat een Pietenmuts in voor mij en Jay. Een groene en een rode en uiteindelijk blijkt de groene beter bij Jay  te passen, dus heb ik de rode!

Daarna een kopje koffie en een speculaaskoekje en een gebruiken kopje en spelen en gezelligheid en naar de WC gaan, en toen was het eindelijk zo ver. We gaan vertrekken! Het miezert een beetje en de molen waar we naartoe moeten is amper zichtbaar door de sluiers van regendruppels. Het is frisjes, maar dat laat alleen de thermometer zien, want van binnen ben ik warm en ik ben er klaar voor….

De weg er naar toe is kort maar duurt lang… Waar is die boot toch, waar is Sinterklaas toch en in mijn mijmeringen hoor ik ineens een gehinnik! Neeej, daar staat Amerigo in een aanhangwagen met een prachtig rood kleed! Het paard van Sinterklaas is er al, dan is het dus een kwestie van tijd…

Met mama, papa, opa en oma en nog wel meer dan duizend andere mensen en opgewonden kinderen staan met rode wangetjes en blije ogen bij een klein haventje te wachten. Je voelt de papa’s en de mama’s en de opa’s en de oma’s terug jong worden en hard zingen en dansen. Er is een fanfare die mooie muziek speelt. Er is een man die verhalen vertelt, er is een burgermeester die net doet alsof er iets aan de hand is, maar wij weten wel beter, want ineens is daar een SPIETboot die grote golven maakt en een zwaailicht heeft en zwaaiende PIETEN!

Daar zijn ze, de eerste Pieten die ik bewust ga meemaken en ervaren. Dit is een heel belangrijk moment in mijn leven. Sinterklaas 2014.

Ik ben dan ook al maanden bezig met de voorbereiding van de perfecte uitvoering van de liedjes begeleid met het juiste dansje en de juiste mimiek. Ik kwam er wel min of meer achter dat ik het op het moment suprème, af laat weten en niet in staat ben een fatsoenlijk liedje te zingen, laat staan een dansje. Ik kan alleen maar kijken met open mond, of met de onderlip tussen mijn tanden.

Ik moet niet echt iets hebben van Zwarte Pieten en dat is simpel vanwege het feit dat ik sowieso niet fan ben van vreemde mensen die in mijn buurt komen, maar Sinterklaas is OK op 1 of andere manier. Soms heb je dat met mensen. Een grote overwinning op mezelf, want hij heeft nog een baard ook!

Verder laat ik me niet zo veel afleiden van al daggedoe om me heen. Als ik de kans krijg loop ik een beetje en pik zo nu en dan een pepernoot af ander lekkers mee. PRIMA zeg ik. En dan gaan we naar de IJsbaan. Ik ga met opa mee en loop achter de drumband, zodat ik zo nu en dan met mijn vinger in de maat mee kan bewegen.

Ik loop met papa aan de hand in een soort permanente staat van extase achter de stoet aan. Links en rechts vliegen Pieten voorbij als schimmen in een mooie droom en het lijkt alsof ze me niet zien staan. Kinderen krijgen handjes strooigoed toegestopt en ik sta met onderlip tussen mijn tanden met mijn handje uitgestoken te wachten, maar krijg niks.

Gelukkig roept papa de roze Pietin en ziet ze me toch nog staan en krijg ik pepernoten! Die ik in één beweging, allemaal tegelijkertijd in mijn mond stop. Misschien was dat wel de reden dat ik me later op de dag een beetje misselijk voelde.

SELFIE

Maar dat was pas na mijn geweldige avontuur in de hal van de IJsbaan. Ik ging er met mama naar toe. Miljoenen kinderen liepen mee met ons en we zouden allemaal gaan zitten en Sinterklaas zien op zijn troon. We kwamen aan en veel kinderen zaten al en mama zei: Ga maar zitten. Dus ik klom het podium op en ging op de troon van Sinterklaas zitten.

Dat was denk ik niet de bedoeling van de nerveuze beveiligingsdame. Die wist niet hoe snel ze ook het podium op moest klimmen en mij van de troon afhalen, maar ik had mijn 3 seconds of fame al gehad! Jammer dat er geen foto’s van zijn. Mama was te verbaasd en stond met net zo’n open mond als ik, naar mij te kijken….

Enfin, daarna ben ik keurig gaan zitten, vooraan die duizenden kinderen en mama moest weg. Was alleen voor kinderen, ik zwaaide nog even flauwtjes en weg was ze. Ik heb het amper gemerkt, want wachtte op Sinterklaas (mama daarentegen was behoorlijk emotioneel, want liet ‘zogenaamd’ haar kindje (ik dus) achter tijdens een sinterklaasfeest, waar zo ook nog nooit met zo veel plezier en twee kinderen naar toe is geweest. Alles verandert altijd, zeg ik…)

Rondom mij zwermden de Pieten als kleurige bijen in een bloemenveld, terwijl ze pepernoten, suikergoed en tumtums in de rondte strooiden, waarbij occasioneel een kind lichtgewond werd geraakt. De kinderen maakten gezamenlijk het geluid van een opstijgende Boeing en ik wachtte op Sinterklaas.

Uiteindelijk was hij daar. Hij heeft zich waarschijnlijk los weten te weken van de horde fans die hem continue belaagden en had daarna met strakke schreden de weg naar het podium ingezet, want zonder aarzeling klom hij op het podium en ging op zijn troon zitten die ik al even voor hem had voorverwarmd.

De kinderen om mij heen zongen prachtige liederen, maar ik zong ze alleen mee in mijn hoofd en keek met open mond naar de goedheiligman. In vol rood ornaat zat hij daar, veel indrukwekkender dan op de televisie of de iPad. Mooij. En het ging door en door en toen was het eindelijk zo ver. De kindertjes mochten op de foto met Sinterklaas en IK DUS OOK! En niet alleen met de Sint, ook met Zwarte Piet. Ja toen zagen ze me wel staan, want er kwam nog één naar me toe, die ook met mij op de foto wilde. Ik bedoel maar….

Voor het weggaan, mochten we nog een cadeautje halen. Een prachtig rood etui, vol met lekker dingen. Chocola, spek en een mandarijn.
Missie geslaagd.

Nu kunnen we naar huis en alles verwerken.

Nou, voor mij begon het daar pas! Heerlijke aardappelpannekoekjes! Die gaan er in als spreekwoordelijke koek en dat kan niet snel genoeg! De helft ging in mij en de helft op de grond. Gelukkig dat er geen tapijt ligt.

Daarna nog uitgebreid gespeeld en geoefend met lopen en het gaat beter en beter. Ik moet er niet te hard bij nadenken, want dan val ik om, maar onbewust zijn het inmiddels soms wel 10 stappen en een bocht. Ik bedoel maar.

Toen we uiteindelijk in de auto zaten ging het licht bij Dzjez snel uit. We waren de bocht nog niet om, of zijn ogen vielen dicht. Ik denk dat hij aan de binnenkant van zijn ogen nog heel wat Zwarte Pieten en Sinterklazen heeft gezien en waarschijnlijk ook nog alle liedjes een keer heeft gezongen. Ik vind dat goed, want volgend jaar ben ik ook aan de beurt en begrijp ik het concept. Kan Dzjez me mooi de dansjes en de liedjes leren!

It wie we in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.