Om te beginnen hebben we onze antibiotica keurig volgens voorschrift opgemaakt en zijn we officieel beter.
Bij mij duurde het wel even hoor voordat ik echt symptomen van beterschap vertoonde. Lodderige oogjes en hangerig gedrag heb ik nog wel een paar daagjes volgehouden. Natuurlijk help het enorm als Siebe en Zelda er zijn want dat geef veel ENERGIE! Ik weet het zeker, ik heb een aangeboren ‘ik-hou-van-ze’. Dat zat al opgeborgen in 1 van mijn genen en was direct actief vlak na mijn geboorte. En toen had ik ze zelfs nog nooit gezien!
Trouwens, ik ben er achter gekomen dat ik een soort smaakincubatie heb (het kan ook gewoon een koppigheid tegen verandering zijn), maar in het begin vond ik antibiotica heel erg vies! Ik moest er niets van weten en keek vies, kronkelde en huilde. Maar na een aantal keren begon ik er (bijna tegen mijn zin in) aan te wennen en begon het zelfs lekker te vinden. Tot het moment dat papa zegt: “Jay, kom je drankje drinken?” en ik spontaan naar hem toe loop en met een glimlach, in 3 slokjes alles opdrink! Ik bedoel maar…
Eerste Kerstdag was een mooie dag. Niet alleen waren Siebe en Zelda er al, Opa en Oma kwamen ook in vol ornaat met voorbereide gerechten en, zeker niet minder belangrijk, cadeautjes… Alweer en deze keer omdat het kan, zonder interventie van Sinterklazen of Zwarte Pieten. En ik heb een garage gekregen. Prachtig! En al mijn autootjes kunnen van de glijbaan af. Daar kan ik uren mee spelen, ondanks het feit dat hij niet op de tafel mag en dat de deuren er uit kunnen vallen en ik denk dat’ie stuk is en papa hem weer maakt.
Ik heb een spiralenboel gekregen. Dat zijn spiralen waar blokjes op zitten en die je kunt schuiven. Dat is goed voor mijn oog-hand-coordinatie. Die is overigens prima, net als mijn woordenschat. Dat is echt een schat, want hij zit in me en ik gebruik de woorden niet. Ik oefen alleen de namen van iedereen, maar woorden voor dingen niet, dus. Wat niet wil zeggen dat ik ze niet ken. Integendeel, je hoeft het alleen maar te zeggen en ik weet wat er bedoelt wordt en of wat het is. “Jay, haal je even je schoenen?” en “Waar is je telefoon?” en “Pak even een boekje” voer ik klakkeloos uit. Woorden-schat.
Iedereen zag er trouwens heel mooi uit! Maar het mooist zag Zelda er uit! Die had hakken aan… Dat is iets heel belangrijks en moois, terwijl ik dan denk: “Daar kun je niet goed op rennen en ravotten, dus is het niets voor mij” en dat komt goed uit, want mannen dragen geen hakken (behalve als je Prince heet en klein bent). Maar in haar geval staat het goed.
We hebben heerlijk gegeten en het was bovendien erg gezellig en daar gaat het om.
Maar het feest was nog niet over. Zondag zijn we naar Evelyn gegaan en daar was Irene! Zonder Noa en Quin, maar met Nynthe, Senn, Lauren en Philine en we hebben ijsschotsen gegooid op ijs op de vijver. Dat is een groot avontuur, ook als je het op afstand mag bekijken wegens een bezorgde vader. Dat verandert snel als hij weg is. En ik groter ben. Dan zal ik eens laten zien wie hier de grootste ijschotsengooier ter wereld is (en niet bang is voor koude natte voeten, want dat is vast de consequentie..).
Ik was niet mee, want ik heb nog niet de ijschotsengooileeftijd bereikt. En weet eigenlijk ook niet wat dat zijn. Niet dat ik er bang voor ben dat ik dat niet te weten kom als ik wat groter wordt… Er is genoeg water in de buurt waar ijsschotsen op kunnen komen. Genoeg kans dus op natte voeten! Nu maar hopen dat de ‘global warming’ niet doorzet.
Oh ja, we hebben een nieuwe aaiPad en vraag me niet waarom, maar ik noem hem de Siebe-en-Zelda-aaiPad. In ieder geval heb ik daar een voorkeur voor. En ondanks het feit dat het een nieuwer besturingssysteem heeft en voor sommige apps een andere interface, begrijp ik heel goed hoe het werkt. Grote voordeel is dat we, Jay en ik, samen en naast elkaar en vooral met ieder onze eigen IPad op de bank kijken. De 1 kijkt Bumba en de ander?
Ook!
It wie wer un moaie tiid.
Dzjez & Jay 