Het was weer een week die is voorbijgevlogen als een zeemeeuw op steroïden.
Te snel, met veel lawaai en zo nu en dan een ‘Flatsjjj’ op de kop van een mol. Dat wil niet zeggen dat het een tijd zonder indrukken was. Integendeel, we zijn naar het Muiderslot geweest op zondag. Het was mooi weer, we hebben een museumjaarkaart, dus met een goede voorraad geschilde appels, gesmeerde boterhammen, krentenbollen en flesjes water, gingen we er met de bakfiets naar toe. Dat is best ver en de tegenwind hielp niet mee om het korter te maken. Gelukkig eten wij in de bakfiets en was papa deze keer de trapslaaf van dienst en mocht mama op haar eigen fiets.
We konden de torens van verre al zien het op het eerste zicht zat de belofte van een bezoek een mooi kasteel er al direct in! Wow, dat wij dat ook hebben in Nederland en dan nog wel bijna in onze achtertuin is echt wel een grote zegen. Dat heeft Graaf Floris 800 jaar geleden goed gezien. Nog bedankt daarvoor!
Eindelijk konden we weer riddertje spelen! Torens, vlagen, kasteelgrachten, wat een feest!
Toen we aankwamen waren we net op tijd om 1 van de eersten te zijn. Dat was maar goed ook, want we waren nog maar net binnen of de grote meute kwam er aan. Die dachten ook dat ze ridder konden zijn. Fout ridder ben je, dat zit in je hart en je nieren.
Eerst gingen we in de kerker en dat heeft niets met een kerk te maken! Je kon daar fijn vastgebonden en gemarteld worden, maar dat was alleen voor de slechteriken en wij, wij zijnde goeierikken! Ik snap nu ook waarom ridders van die dikke bovenbenen hadden. Dat komt door al die trappen die ze moeten lopen de hele dag! En dan heb ik het nog niet over de harnassen, want die wegen een ton.
Ja, die eerste trap had 83 treden en dat zijn er zoveel dat je er zelfs nog niet bent als je in het Nederlands, Spaans, Engels, Frans en in het Fries tot tien hebt geteld…. Dus toen ben ik maar gestopt.
We werden wel beloont voor onze inspanning want er waren zwaarden en helmen en maliënkolders (papa deed er 1 aan en dat ging heel goed, hup zo over zijn hoofd, maar toen hij hem weer uit wilde doen lukt het niet. Even dachten we dat hij er ook mee naar huis moest, maar gelukkig floepte hij toen toch nog uit!). Ik heb nog met papa en Jay gezwaardvecht en dat ging supergoed.
Iedereen heeft het overleefd.
Daarna hebben we nog een lange mooie weg terug naar huis gefietst en dan kom je er achter hoe mooi we eigenlijk wonen. Door de weilanden en langs het water van het IJsselmeer wat vroeger de Zuiderzee was en dan zie je in de verte Pampus liggen. En we hadden de zon ook nog mee, want die scheen heerlijk hoog in de hemel en warmde het ondans de kouwe lucht, toch nog lekker op!
Ik ben gefascineerd door het water. Ik kan echt aan het randje staan kijken naar de golfjes en de steentjes. Dat loopt trouwens ook wel lekker die steentjes. Bovendien geeft dat een mooi geluid als ik loop! En Dzjez heeft een toverstaf gevonden en die zwaait daar listig mee in het rond, totdat 1 van zijn spreuken ineens werkt en papa niet meer kan bewegen!!
—
—
Doodstil staat hij daar.
De blik van Dzjez is een mengeling van paniek en ongeloof. Hij staat te kijken en papa staat maar stil, totdat mama zegt “Tover hem maar weer terug in beweging” Even dacht ik nog “Hij is die toverspreuk vergeten of heeft hem zelfs nooit gekend en zit ik straks met een versteende papa” maar nee, Dzjez mompelt een spannende toverspreuk en gelukkig! Papa beweegt weer. Ik zeg altijd maar zo: “Met toverstokjes kun je niet voorzichtig genoeg zijn!”
En hij kan ook in je oog komen…
Ja, toverstokjes, je weet nooit wanneer je er eentje vindt, dus als je dan ineens een echte hebt, gebeuren er soms zaken die je niet voorziet. Gelukkig heb ik nu weer een bewegende vader en kunnen we uiteindelijk toch nog naar huis fietsen.
Later op de dag, of in de week, blijkt dat we (ik en Jay) toch nog wel een beetje angsthazerij zijn en we alle twee niet echt van het hoog in de lucht vliegen zijn. Want als papa ons op zijn grote voeten neemt, verstijven we van angst en denken dat we elk moment neer gaan storten. En papa zegt “waarom zijn jullie bang, ik heb jullie toch nog nooit laten vallen?” wat waar is, maar er kan zo maar eens een eerste keer zijn en ik zie hem ook nog niet zo snel op mijn voeten zweven, want dat gaat hij ook eng vinden en zo bedoel ik maar, zijn dingen nooit vanzelfsprekend of vierkant.
It wie wer in moaie tiid.
Dzjez & Jay 