Het begint te komen!

Ik herhaal de woorden die gezegd worden (op mijn manier natuurlijk en dat is goed, want daar begint het). Dat doe ik zonder vooraf te waarschuwen dus de omstanders kijken dan met opgetrokken wenkbrauwen en verbaasde blikken naar me. Woorden zoals ‘Naan’ (=banaan en daar heb ik er vandaag 2 van gegeten) en ‘Nijn’ (=Pieter Konijn) of ‘Bak’ (wat dan weer bakfiets is) en ga zo maar door. De dam van de spraakwaterval is doorgebroken, dit is het begin van een oneindige woordenbrij. En als ik naar mijn vader kijk is dat zo’n onuitputtelijke stroom dat er zo nu en dan iemand moet zijn die zegt: “Nu even niet”.

Verder heb ik gisteren met een bijzonder hoeveelheid smaak een appelflap gegeten en ik kan zeggen dat het er in gaat als koek!

Appelflap! Daar heb ik al dagen naar uitgekeken, want mama had hem zaterdag gekocht op de markt en we moesten uiteindelijk wachten tot zondag! Ik bedoel maar, dat is dan wel een echte morgendag als zaterdag je uitgangspunt is!

We hadden hem verdient ook.

Maar genoeg over het weekend! Daar heb ik al veel over geschreven, vandaag was het bevrijdingsdag en zoals het woord al impliceert, betekent dat dat we vrij hebben. Geen crèche, geen werk (behalve mama) en dus gaan we al vroeg op avontuur. Als eerste komen we er achter dat er in Bussum helemaal niks te beleven is! Dat is balen, want we moesten er tegen de wind in naar toe.

Tegen de wind ergens naar toe, betekent dat we er voor de wind vandaan gaan en dat is dan weer leuk (dat is overigens een mooie metafoor, want geldt voor veel dingen… Eerst moet je wat moeite doen en daarna gaat het gemakkelijk. De kunst is om te wennen aan dat wat je na de moeite kunt doen). Naar de Vesting, want daar zijn kinderspelletjes!

Om eerlijk te zijn viel dat eigenlijk best wel tegen, maar was er wel wat muziek en de heuvels van de vesting. Dat is nu nog maar een klein begin van de grote avonturen die we daar nog gaan beleven als we zelf zeker weten dat we niet meer in onze broeken plassen… Maar dat zijn verhalen voor later!

Het doel was om voor de ongelooflijke code geel regen en onweersbuien weer thuis te zijn, maar vooral om Jay in bed te krijgen om vervolgens weer op tijd terug te kunnen gaan naar de Vesting. Want dat feessie ging nog wel even door. Niet alleen Jay ging een dutje doen, ook papa lag vol overgave op de bank met zijn ogen dicht, Dat kan hij goed. En wakker worden ook. Hup en hij staat weer overeind. Net op tijd om Jay weer uit bed te halen.

Ik sliep natuurlijk nog en dan heb ik even moeite met wakker worden, maar als ik dat eenmaal wakker ben, bruis ik van de energie en heb er zin in! En wat een wind was er zeg! Mijn haard begon al te dansen voordat ik de muziek ging horen en is vervolgens niet meer gestopt!

En wat een wind! Ze moesten me bijna met tentharingen vastzetten aan de grond om er voor te zorgen dat ik niet wegwaai. Die zanger was er helemaal van onder de indruk! Het kan zijn dat dat te maken had met het feit dat er bijna een hele grote speaker op zijn kop terecht kwam… Dat zijn natuurlijk moment, waarop je even nadenkt. Die wind kan er wat van, Het lijkt misschien allemaal lucht, maar als het er op aankomt, heeft het heel wat voeten in aarde.

Na de muziek hebben we een echte wandeling gemaakt over de wallen van de vesting. Ik hobbelend in de buggy en de wind in de haren! Toen we terug in de bewoonde wereld waren, hoorden we dat er een optocht kwam van hele oude tweedewereldoorlog auto’s en die zijn dus allemaal groen!

Ik had echt de slaak te pakken want was niet te stoppen als het aankwam op enthousiasme. Ik ben als het ware een enthousiasteling uit volle borst en tot onze grote verrassing waren daar ineens Wouter en Julia! En ik kan al “Juujia” zeggen!

JA, dat is een fijne verrassing, want laten we eerlijk zijn, dat zijn wel onze grote vrienden! Eerst die van mij alleen, omdat Jay er toen nog niet was, en later ook die van Jay omdat hij er wel was. Logisch, want van Jay wil je gewoon graag vriend zijn. Ik wel in ieder geval, want hij is niet alleen mijn broer.

Naast broer en vriend is hij trouwens ook een gangmaker, clown en gekkerd. Die hoeft maat een muzieknoot te horen en hij is vertrokken (en meestal heeft hij er niet eens een muzieknoot voor nodig). Bijvoorbeeld als we dan nog even met Wouter en Julia naar de muziek luisteren voordat we naar huis gaan. En ja hoor, daar gaat’ie weer.

Ik kan er niets aan doen. Het gebeurt gewoon. Ik hoor de muziek en ik krijg kriebels van binnen en sta te dansen. Ach ja, je moet ergens beginnen om beroemd te worden. Bovendien is het goed voor het afstemmen van mijn gevoel voor ritme met mijn grove motoriek .

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.