Ik doe nooit echt gek, zeker niet als het op gekke dingen aankomt, maar vandaag had ik ineens een ‘wave’ en besloot de glijbaan op te klimmen. Tree voor tree en stap voor stap kwam ik bovenaan. Ik was zo verrast van mezelf dat ik bijna terug naar beneden viel (grapje mama ;-)0 ) en toen ben ik naar beneden gegleden.

Toen ik het de tweede keer deed, was ik vergeten dat ik de eerste keer de leuningen vast had, maar nu ware dat de treden en dat had een directe impact op die befaamde motoriek van me. Daardoor ging het minder soepel dan de eerste keer an had ik wat haperingen om bovenaan de ladder te geraken. Niet dat het me afremde om met een goeie vaart naar beneden te gaan hoor,  maar toch.

Ik heb daar in de speeltuin een soort klimrek, dat eigenijk bedoelt is om ballen door te schieten, maar ook heel goed als roetsjbaan kan dienen. Mama helpt me daar dan altijd op en ik roetsj er dan af. Nu was ik met papa en die benadert dit soort dingen altijd anders. Die kijkt wat ik doe en hoe het kan, om vervolgens het traject bijna uit te tekenen met mijn eigen ledematen en ondanks de kleine aarzeling en de bedompte piepjes-van-protest hier en daar lukte het! #trots

Daarna heb ik nog een baanbrekende toer uitgehaald, namelijk vliegtuigje spelen op de voeten van papa. Dan zweef ik wel twee meter door de lucht, want papa heeft ENORME benen! En daarna floeps ik tussen z’n benen naar beneden en blijf ik onder m’n oksels hangen op zijn voeten. Dan glijden we langzaam naar voren om soepel te landen. We vlogen naar Beppe, maar de deur was er niet, dus hebben we haar even gebeld.

En als je dat niet logisch vindt, dan snap je het niet. Dus!

It wie wer in moaie dei.

[sideshow]