Ik heb er lang over nagedacht, maar als ik het gevoel moet omschrijven als Siebe en Zelda er zijn, dan is dat uitbundige intensiteit. Het leuke van die twee woorden is dat het zowel ‘in’ als ‘uit’ heeft, en zo voelt het ook: Van binnen en van buiten. Mooi is dat, als zeg ik het zelf.
Ik ben dan ook twee keer meegewerkt naar het station in Breda (dat is het beste compromis van reistijd en overstappen). Op vrijdag bracht ik Siebe weg, want die had kamp, en op zaterdag was het Zelda, want die had een feestje. Gelukkig waren ze er woensdag al en hadden we lekker vrij!
Dat is ook wel eens leuk trouwens, met Zelda alleen. Dan kunnen we bijvoorbeeld een warm doekje op ons gezicht leggen na het eten en heel erg oooooooooooooooh-wat-is-dat-lekker tegen elkaar roepen! Of nog meer letters en woordjes leren op de iPad. Ja, ik ga het gewonnen maar eens zeggen: “Zelda is een fijne zus”
Ik heb ook uitbundig meegespeeld en neem alle grapjes en dingetjes klakkeloos over! Dat doe ik zo langzamerhand bij woorden ook, en begint er zich langzaam een verbinding te ontstaan tussen mijn brein en mijn mond. Want in mijn hoofd snap ik alles al lang, dus zie de toegevoegde waarde van het uitspreken nog niet zo goed, maar dat is een kwestie van tijd. In een milliseconde zeg ik Boe, Wafwaf, Mauw, HieHieHie en beeeh, als papa het dier bij de naam noemt, Nu nog de naam van het dier en dat komt ook nog wel.
Enfin, ze zijn nu weer weg, maar komen volgend weekend al weer terug!
Jaaaah, dat weet ik ook en ik kan al weer niet wachten totdat ze er zijn! Dan kunnen we weer hutten bouwen en verstoppertje en tikkertje spelen en knuffelen!
It wie wer in moaie tiid.
Dzjez & Jay 