Ik hoop dat Siebe ooit nog eens de verplaatsmachine uitvindt, zodat we gemakkelijk op elkaars zolder kunnen verschijnen, maar tot die tijd moeten we het doen met de krimpmachine. Je loopt er doorheen en met een kleine kriebel in je maag, word je ineens zo klein als een kabouter.

Dat is handig als je in kleine ruimtes moet zijn. Wanneer je op een bank wilt zitten, heb je een opstapje nodig. Je moet er niet twee keer op de zelfde manier doorheen lopen, want dan word je zo klein, dat je tussen de korrels van het zand zakt en je een grasspriet nodig hebt om er uit te komen.

Als je er via de andere kant doorheen loopt wordt je weer gewoon groot. Dat moet je ook niet twee keer op dezelfde manier doen, want dan word je volwassen, en dat wil ik de rest van mijn leven eigenlijk uitstellen.
Ook als ik groter ben.

Als je goed kijkt, kun je zien dat onze haren nog meer gekrompen zijn.
Dat is niet zo. We zijn naar de kapper geweest en dat ging niet van een leien dakje. Integendeel, het ging van dikke tranen over mijn wangen en gelukkig een rustige, maar doortastende kapster.

Achteraf gezien, wel knap van haar en een beetje onnozel van mij. Want zij heeft de klus stoïcijns afgemaakt en ik besef me dat mijn haren, als je er niet te hard aan trekt, gevoelloos zijn. Je snapt zeker wel dat ik niet huil van de pijn, maar van het afscheid van die blonde krulletjes die al weer heel lang een vriend van me waren.

Ik heb nog één keer achterom gekeken toen we wegliepen en ze lagen er vredig bij.
Dag haar.

Mooi was dan weer wel dat opa en oma er bij waren en we direct na de kapper, samen met hen naar het bos gingen om te wandelen, terwijl mama haar ivoren wachters liet verzorgen.

Ik heb ook gelopen en opa laten zien dat mijn grove motoriek grote sprongen heeft gemaakt (en ik kan ook al echt een beetje springen) door over een brug van schots-en-scheef-liggende balken heen te lopen, zonder vallen en zonder vasthouden. Dat afstapje aan het eind had ik dan weer even niet gezien, dus toen moest ik even vallen…

Voor ons betekende dat een lekkere lange dag met opa en oma en die hadden we, zondag daargelaten, heel lang niet gezien. Dat betekent veel kletsen en geloof het of niet, dat kan ik als de beste. Een echte motormond als het ware, want om woorden zit ik niet verlegen.
En daar laat ik het bij.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.