Het was zaterdagochtend en papa had gezegd dat, als ik vroeg wakker werd, ik niet moest gaan roepen en net doen of ik nog slaap. Hij zou me op tijd komen halen. Ik was dus om 6:18 wakker en heb niet geroepen. Wel gezucht, gekucht en gekreund, maar daar wordt toch niemand wakker van?!

Ineens was papa daar….

Hij ging snel even douchen, zei hij en ik wilde liever in de badkamer wachten dan in bed blijven liggen. Dat is gezelliger. Daarna mocht ik mama wakker maken, ach ja, als we dan toch wakker zijn, waarom niet iedereen. Het was een grote dag voor ons allemaal, dus. Wij naar de camping in Katwijk-aan-zee en hij naar veel herrie in Werchter.

Ik hoorde het wel, maar lig dan zo aandachtig te luisteren dat ik vergeet lawaai te maken. Dan hoor je namelijk minder.

Ineens was papa daar…

Hij voelt dat ik wakker ben en komt me dan halen. “Hey grote vriend” zegt hij dan en wordt dan blij en heb een acute behoefte aan knuffelen. Ik ben een knuffelaar. De grootste van de hele wereld.

Maar goed, lange intro voor een belangrijke dag, waar de essentie gaat over de camping, opa en oma en José! Dus nadat we aangekleed zijn en hebben gegeten en papa hebben uitgezwaaid, zijn we vertrokken.

We kwamen aan en hadden de auto nog maar amper geparkeerd of José hing al in de ruitenwissers en was net zo blij om ons te zien als wij haar. Maar wij zijn met z’n tweeën dus dan is het dubbel en winnen wij. Zo gaan die dingen.

Niet dat wij kunnen tippen aan de buitensporige blijheid van opa en oma, want die werden getrakteerd op een driedubbele dosis kleinkinderen en dan wordt het ineens groots. Bovendien stond mama er ook nog eens bij te stralen, waardoor de zon nog een beetje harder moest schijnen om op te vallen, dus een goede garantie voor heel mooi weer.

Belangrijk moment voor mij waren de appelflappen die wij zelf hadden meegenomen. Dzjez en ik kregen elk een halve en ik had hem in een halve tel op. Eten en ik zijn goed vrienden.

We hebben ons helemaal suf gespeeld! Verstoppertje, waarbij ik me zo goed verstopt had dat ik mezelf niet terug kon vinden. Daar van was ik even in de war, totdat ik me besefte dat ik eigenlijk altijd in mijn eigen buurt ben en dat is een goed gevoel.

We zijn naar de speeltuin geweest, hebben in de tent van José gespeeld en José heeft ons geduldig en veelvuldig voorgelezen. Dat is goed voor mijn Broca wat onderdeel uit maakt van mijn frontaalkwab (dat zijn dus mijn hersens). Die heb ik nodig om goed te kunnen praten.

We zijn ook nog met zijn allen naar het strand geweest.
Daar zijn we dan weer vooral niet in het water gegaan, of in de buurt of er zelfs maar aan gedacht (want dat is genoeg om in hard gebrul uit te barsten, maar mama zegt dat het ooit allemaal helemaal goed komt, dus maak ik me geen zorgen. Net zo min als mijn onuitspreekbare angst voor alles wat groter is dan een rozijn en pootjes heeft).

Wat we wel gedaan hebben is in het zand spelen, terwijl mijn mond geen moment stil is. Die is daar goed in. Ach ja, gezelligheid is troef. Natuurlijk is een dag op de camping niet compleet zonder een goeie BBQ. Dus dat hebben we ook nog gedaan. Oh ja, de vogel van vorige keer, die toen een stuk brood heeft weggepikt, was er nu ook weer! Ook weer een broodje weggekaapt. Oude vrienden…

Om maar aan te geven hoe leuk het is, ik heb niet eens een middagslaapje gedaan, wegens ononderbroken drukdoenerij en feestvreugde. Prima, dat haal ik wel in!

In de auto dus, nog geen tel op de achterbank of we waren in een dromenland, voorbij de maan. Dat is nog eens reizen op lichtsnelheid. Wij kunnen dat. Het is zó goed slapen na een mooie dag!

Eigenlijk zijn we niet wakker geworden en kon je zien aan de manier waarop we slapend in bed liggen, dat we een heeeeele drukke dag hebben gehad en dat we dus heeeeeel hard moeten slapen om weer fris en fruitig wakker te worden.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.