Bellenblazen is een spectaculair fenomeen.
Feitelijk is het niks, want het is enkele picogrammen zeepsop en lucht (waar papa dan weer heel goed gebakken lucht, of zuurstof zoals hij zelf zegt, van kan maken) en toch kun je er eindeloos naar blijven kijken en kun je het schielijk eindeloos blijven doen. Ik vind bellenblazen best moeilijk. Vooral als je moet blazen én het potje recht moet houden. Blijven oefenen, zeg ik en ik hoorde mama zeggen dat er een fles van anderhalve liter bellenblaasvloeif is en dat dat een hele goeie investering is.
Het goeie van de bellenblaasbellen is dat je er door heen kunt kijken en ze tegelijkertijd ziet. Ik denk dat dat ook de manier is om met obstakels om te gaan. Beseffen dat ze er zijn en tegelijkertijd er doorheen kijken om te zien wat er daarna komt of erachter zit. Niet dat ik daar heel goed in ben hoor, maar elke verandering begint met de gedachte.
Die gedachte begon gisteren met niet-willen-eten, wat zich uitte met BRLRLRLRLRLRLRLR, een geluid dat ik maak met mijn tong tussen mijn lippen en wat eindigde in een brullende ikke, die ondanks verwoede pogingen van ouders, Zelda en mezelf, zonder eten maar nog steeds brullend in een pyjama gehesen werd. Via Pooh en “Wie is er hier het dapperst” bedaarde ik en beruste in mijn lot: De kleutercontradictioninterminis oftewel ja-zeggen-nee-doen, oftewel onwaarschijnbare tegenstrijdigheid (ja je leest het goed, ik verzin ze waar je bijstaat). Ik ben na stevige knuffels van al mijn huisgenoten (en twee van mama) met een diepe zucht in slaap gevallen, terwijl ik me voornam me morgen beter te gaan gedragen. Kijken of dat lukt.
Ik hoor de hele dag muziek in mijn hoofd, wat zich regelmatig vertaalt in een uitbundige dans. Nu denk je natuurlijk: “ja, ja”, maar het is meer dan dat. Het is een overtuiging die zich van kruin tot tenen manifesteert in een energieke en expressieve wervelwind. Een echte Jay-storm en als je niet overtuigd bent, kijk dan vooral even naar dit filmpje (en als je overtuigd bent ook):
Ik bedoel maar en ben tegelijkertijd benieuwd waar dat eindigt. Misschien wordt ik wel een artiest of misschien ook niet, maar blijft dat vlammetje altijd branden….
Aangezien ik deze blog later als ik groot ben ook ga lezen, is het soms leuk om gewoon foto’s van papa en zijn zus Irene te laten zien. Dat is des te leuker wanneer we later lezen dat we bij haar op bezoek in Bali zijn geweest. Dan kunnen we het beter plaatsen, zoals dat heet. Daarover gesproken, dat moet wat zijn als ik er over nadenk: Ik en Jay, respectievelijk 21 en 19 die de avonturen die we nu beleven en opschrijven, dan terug lezen…
In ieder geval een notitie aan ons zelf: “Blijf lekker het kind in jezelf koesteren!”
Ik hoor dat papa dat ook altijd heeft gedaan en kijk waar het hem heeft gebracht… […..] Precies, vul maar in!
Dat was niet alles, want dat was een groot familie-bijeenkomst-gebeuren ter gelegenheid van de zomer, gezelligheid en het leven in het algemeen, wat zich manifesteert in een BBQ, waar wij niet echt veel van gegeten hebben. Des te leuker zijn de foto’s en waren de avonturen (die kun je lezen in een eerdere blog).
Kortom:
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 