Vandaag mag ik beginnen omdat ik de mensheid in het algemeen en papa en mama in het bijzonder versteld heb doen staan. “Hoe?” vraag je je af? Ik heb geen idee! Het enige dat ik gedaan heb is stoïcijns de glijbaan opklimmen en naar beneden glijden. Het was ook pas toen dat papa in de gaten had, dat ik om dat voor elkaar te krijgen eerst naar boven had moeten klimmen. De blik op zijn gezicht was boekdelen waard (ik weet niet of dat de goeie uitdrukking is in een digitaal tijdperk, maar het klinkt goed).
Ik aan de andere kant, was aan het fietsen alsof ik nooit anders gedaan heb. Ik ben zelfs zo aan het fietsen dat ik onbewust probeer de fiets in balans te houden, waarbij ik mijn zijwieltjes het gevoel geef het zevende wiel aan de wagen te zijn. Zevende! Behalve wanneer ik de bocht om ga, dan ben ik blij dat ze er zijn. Maar goed, het is een kwestie van tijd en ik doe mee aan de Tour de France.
Na ontelbare rondjes te hebben gefietst én met Jay op de glijbaan te hebben gespeeld (en evenwichtsbalk en draaimolen) zijn we naar ‘de andere’ speeltuin gegaan.
Die is wat ‘lager’ qua opzet, dus kan ik gemakkelijker spelen. En laten we eerlijk zijn, dat is waar een speeltuin voor is bedoelt! Op de auto, op de glijbaan, op de wipwap met papa. Dan wil ik echt niet naar huis! Ook niet als mama ongemerkt aan komt lopen….
Ik had haar al aan zien komen lopen en was blij! Papa ook, want die vindt het altijd fijn om mama te zien. Dan weet hij zeker dat hij op de juiste speeltuin, met de juiste kinderen aan het spelen is 😉
Ik moet wel toegeven dat ik een beetje in mijn peuterpuberhumeur verzeild was geraakt en Jay een beetje aan het plagen was. De PPH en een beetje moe. Ach ja, al dat opgroeien kost veel energie! Gelukkig is Zelda er ook om de boel te nuanceren…. En te spelen. Fijn is dat.
OK, uiteindelijk ben ik met veel tegenzin terug naar de andere speeltuin gegaan om nog 3 keer van de grote glijbaan te gaan en mama een derdegraads hartverzakking te bezorgen. Is goed, Wordt je sterk van HAHAHAHAHAHAHAHA (dat laatste doe ik om visueel weer te geven dat ik heel veel en heel hard lach.
It wie we un moaie dei.
Dzjez & Jay 