Oh oh oh oh oh oh oh oh, het is wat.

Als je in een tijd met kabeltelevisie, iPod en de crèche leeft, heb je amper de tijd om de herinneringen die je hebt te vertalen naar heruiteringen. En in dit geval bedoel ik dat letterlijk, want we zijn gaan wandelen bij het Naardermeer.

Naardermeer zul je dan zeggen? Daar ben ik nog nooit met mijn boot geweest! Dat klopt, je kunt er ook helemaal niet met je boot komen. Haha! Nee het Naardermeer is een moerasachtig natuurgebied dat in het begin van de vorige eeuw (zonder iPad) van de Amsterdammers is gered die er een vuilstortplaats van wilden maken.
Nou ja!

Hoe halen ze dat nou in hun hoofd! Gelukkig is dat niet doorgegaan omdat er een aantal groengeoriënteerde burgers (het type geitenwollensokken met ambitie) in opstand kwamen en spontaan een nieuwe club hadden bedacht. Natuurmonumenten (ik denk dat ze eigenlijk Natuurmomenten bedoelden maar dat de spelcheck van hun typemachine het ongemerkt gecorrigeerd heeft…. Maar ik dwaal af.

Het was dus zondag en de regen was verjaagd door de zon en na het ontbijt hebben wij onze stevige schoenen aangetrokken en zijn op de fiets naar Stadzigt gereden. Dat is bij ons om de hoek, maar er is geen stad te zien, dus wie die naam nou weer bedacht heeft…

Ik riep met een joviaal gebaar buggy, buggy en dat is tegen de zin van papa, want die vindt dat ik ook wel kan lopen. Dat vind ik ook, maar de buggy is een heel stuk relaxter, dus na wat over-en-weer-gebakkelei zit ik in de buggy en zijn we klaar voor de tocht. Wat mij al vrij snel opvalt is dat er heel veel vlinders zijn. Witte, een Dagpauwoog en een Koninginnepage, wat een mooie wonderen van de natuur zijn dat. Daar hoef je niet voor naar een museum, daarvoor hoef je alleen maar naar de struiken te kijken.

Een vlinder, dat is toch wel één van de wonderlijkste beestjes in de natuur. Eerst ben je een rups en eet je je helemaal suf! Met heel veel pootjes en haartjes en bijzonder kleurtjes en dan bouw je je eigen huisje, gaat daar een week of twee in zitten en hopla, je bent een vlinder. Ik ga dat ook eens proberen. Twee weken onder de dekens liggen, want eten doe ik al als een brandweer! Als Dzjez zijn bordje niet opheeft en niet meer wil, eet ik gewoon de rest op.

En zo wandelen we door naar de mierenbult, dat is een heuvel en dan kun je ‘het meer’ goed zien. En Aalscholvers, en zwanen, en kleine volgels en eendjes en de plastic bakjes van mama met appel en brood! Een mooi combinatie zeg ik, want na al dat wandelen heb je wel zijn in iets. Het is net alsof je buik dan een tandje bij steekt. De natuur maakt hongerig klopt dus wel.

Toen we terugvaren zijn we nog even gaan kijken bij het paviljoen (dat klinkt erg mooi vind ik en is zo’n woord dat een belofte in zich heeft. Bijna sprookjesachtig), samen met Jay. Op avontuur noemen we dat. Dan gaan we welhaast hand in had de wijde wereld in en kijken om ons heen met grote nieuwe-indrukken-absorberende-ogen (wist je dat je ogen niks anders dan een verlengstuk zijn van je nieuwsgierige brein? Voor je brein is het een beetje als om een hoekje kijken ;-)). Dat doen we totdat er geen grote obstakels zoals kleine hondjes zijn.

En ik werd op mijn wenken bediend, want er waren levensechte foto’s van vissen, dus kon ik mijn liedje weer zingen en ze een dikke zoen geven. Kusjes geven is mijn laatste nieuwe ding. Heel veel en heel vaak. Mijn manier van mijn expressie van mijn liefde voor de mensen om mij heen en de wereld in het algemeen. Zo veel te beleven.

In ieder geval, daarna zijn we naar huis gegaan met een kop vol energie en een lijfje dat nodig even moest slapen.

DIVERSEN:

We moeten natuurlijk nog wel even vertellen dat ik stickers aan het verzamelen ben met mijn piemel. Dat klinkt wat raar, maar komt er op neer dat wanneer ik niet in mijn broek plas, ik een sticker krijg. Oorzaak gevolg, gevolg oorzaak. En die plak ik dan eerst op mijn hand en daarna op de deur of op de muur in mijn kamer.

Verder ben ik iets aan het oefenen. Tellen in een nieuwe taal: Satu, dua, tiga, empat, lima, enam… wat zou dat zijn? Ik kan het al en werk nu toe naar 10.

Oh ja, soms gaat het niet helemaal goed en dan plas ik wel tiga keer in mijn broek en is de crèche genoodzaakt mij in de allerlaatste droge kleren te hijsen (het moment waarop woorden overbodig zijn)

Ik lees veel en doe dat op de Jaymanier. Dat is slim, creatief en praktisch. In dit geval had ik geen stoel, dus kon mooi in de deur van de koelkast zitten de we niet gebruiken. Gezellig bij mama in de keuken die aan het koken is (mama dus, niet de keuken).

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.