Het lijkt erger dan het is.
Ook al was ik niet de hele dag in mijn beste humeur. Het punt is ook een beetje dat ik eigenlijk heel goed weet wat goed is, en hoe het moet, zo slim ben ik wel, maar ik ben dan weer zo slim dat ik ook weet hoe ik het omgekeerde moet doen om te zorgen dat om het bloed onder de nagels van bepaalde papa’s en mama’s moet halen…. precies: gelukkig zijn zij nog slimmerder en gaan er niet op in.
En dat is goed, want ik word dan ook niet gezocht door de politie, of de padvinders, of de boswachters of de brandweer, of opstandige boeren die meer geld voor hun melk en groenten willen (en dat snap ik wel).
En ik word ook niet gezocht door de knuffelbrigade, of de vereniging van huilende-zigeunerkindjes-op-een-schilderij, of de stichting die zich zorgen maakt over het feit dat er over 1000 jaar geen blonde mensen meer zijn (wat overigens echt onderzocht is), nee, de foto’s zijn bedoelt voor onze paspoorten.
Ja, een paspoort is een soort toegangskaartje voor een land, en in ons geval: Indonesië!
Op bezoek bij Noa en Quyn. Dat is pas een avontuur. Wij hebben goed ons best gedaan om precies goed op de foto te komen, waarbij het bij mij veel langer duurde dan bij Jay. Dat is echt zo’n posterboy. Die kijkt één keer in de lens en de lens smelt en de foto is klaar (en de fotografe wil hem mee naar huis nemen!).
Maar dat was deze middag. Deze ochtend gingen we natuurlijk eerst naar de markt en dat betekent voor ons een Tour-du-wallen, Vestingwallen welteverstaan. Waar ik in het begin van mijn loopcarrière niet de grootste fan van deze wandeling was (en papa het juist een goede oefening vond), ben ik vandaag de dag een aspirant Nijmeegse vierdaagse deelnemer.
Geloof je me niet?
Zie je wel, ik zei het toch!
Oh ja, het was klusdag vandaag en papa een regelrechte Bob de Bouwer, of Sieb de Sloper, want het eerste wat hij deed deze ochtend was het raam uit mijn kamer uit de sponningen halen! Nou ja, om te verven zegt’ie. Het is in ieder geval niet gelukt om het er op tijd terug in te krijgen, want ik slaap vanavond bij Jay…
Maar dat was niet alles. Waar vroeger de ingebouwde koelkast was, en waar ik dan ook regelmatig in neusde, heeft papa nu een kast gemaakt! Met planken en bakjes. Nu kan ik er niet meer in zitten. Alles voor opbergruimte dan maar? Ik zoek wel een andere plek!
Oh ja, dan was er nog het zwembad.
En de zon.
En mama.
In een bikini.
Nou, dat betekende samen in het zwembad met gezellige speelgoedjes. Dat zijn kansen die je niet moet laten schieten. Heerlijk, wij-tijd, mama en ik. Ik zit in een fase waarin ik alle aandacht fijn vind, maar dit is het helemaal.
En toen was er na het heerlijke eten van mama (pastaschelpjes met kazen en tomaten, wat overigens een beetje een dieselefectje had: in het begin is het schrikken en onbekend, maar na 3 hapjes beseffen we dat het eigenlijk best wel heel lekker is, maar geven dit met tegenzin toe, en dan eten we alles in één keer op!
En dan is er de verrassing van de dag: Dzjez slaapt bij mij op de kamer! Op een matras op de grond. Een slaapfeestjuh! Leuk. Samen voorlezen, samen Namasté (mama kwam ook nog even) en dan …. Slapen. Als twee blokjes in slaap vallen, precies tussen de gedachte en het uitgesproken woord in.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 