Auto’s zijn mietjes.

Het enige wat ze moeten doen is hun motortje aanzetten en rijden. Overdekt en staal, airconditioning, wat een ‘aaaaaaair’. Nee mijn air is echte air, oftewel frisse lucht. En alleen als het heel hard regent, gaat de kap er over en kunnen de jongens de binnenkant van het plastic helemaal vochtig en wazig ademen. Precies zoals het hoort. Daar bouw je niet alleen karakter mee, maar ook nog eens gezonde jongens en papa’s en mama’s.

Het aantal kilometers dat ik onder mijn banden heb zitten is schier oneindig en nog steeds heb ik er zin in. OK, ik heb geen warme garage, ik sta niet lekker droog, mijn ‘interieur’ is niet altijd even schoon, maar een kniesoor die daar over klaagt.

Ja, ik ben een echte globetrotter. Geboren in Nederland, verhuisd naar Italië, één of twee keer rondgereden met Sinterklaas en vervolgens gedemonteerd, achter in de koffer van een auto terug naar Nederland. Daar ben ik in elkaar gezet op een parkeerterrein, om vervolgens te beginnen aan mijn nieuwe missie.

Ik fiets van Bussum naar het Gooimeer en van de kinderboerderij naar De Vesting, dwars door bossen en rond De Vesting achter hobbelende hardlopers aan, ik draai er mijn wielen graag voor om. Ik heb al een rondje Naardermeer achter mijn spatbord zitten. Ik herinner me zelfs een verkrampt frame van de hoeveelheid boodschappen + 2 kinderen die in mijn bak zaten. Deert me niet. #trotsebakfiets zeg ik.

Afhankelijk van de berijder moet ik m’n trappers, tandwielen en ketting al of niet een beetje schrap zetten. Die man met die krullen, denkt soms dat’ie op een racebakfiets zit. En ondanks het feit dat ook ik ambities en doelen heb, is racebakfietsen niet de nummer één. Ik wil me best eens laten gaan, maar er zijn grenzen.

Ik ben trouwens blij dat ik geel ben en niet donkerblauw of grijs of zwart. Als bakfiets moet je een bepaalde trots hebben vind ik en die moet je laten zien. Met geel voel ik me comfortabel en heeft als bijkomend voordeel dat ik (meestal) snel teruggevonden wordt in een fietsenrek.

Eén ding zit me een heel klein beetje dwars en dat is mijn gebogen sleuteltje. Ik snap ook wel dat je niet het risico wilt lopen dat’ie breekt als je hem rechtbuigt, maar toch… Misschien moet ik er mee leren leven. Zoals kleine imperfecties een accent geven aan schoonheid. Ja, dat ga ik doen, mijn gebogen sleutel is vanaf nu een symbool van mijn bijzondere karakter.

Weer en wind, zon en regen,
klinkers, bospaden, gladde wegen.
Het deert mij niet, het is mijn queeste,
geel en doortastend, niet zoals de meesten

Niet bang voor een spetter of een spater.
Schoonmaken en poetsen is voor later.
Ik breng Dzjez en Jay van A naar Z.
Vastberaden en heel veel pret.

Ik ga het zeggen zoals het is:
als bakfiets is er niks dat ik mis.
Voor mij geen water bij de wijn.
Ik ben trots een grote, gele bakfiets te zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.