Vandaag was een hele bijzondere dag.

we waren er a; een paar dagen over bezig. En allemaal natuurlijk in het licht van onze op handen zijde reis naar Bali. Dat is niet niks voor twee dreumesen zoals Jay en ik. We zetten braaf elke dag een kruis op de Balikalender en ik kleur dat in tegenwoordig, want dat heb ik van Julia geleerd. Daar moet je twee dingen voor doen: 1. De pen (of kleurpotlood) op een speciale fijnzinnige manier vasthouden en 2. Je tong tussen je lippen. Vraag me niet waarom, maar dat helpt echt.

Enfin, vroeg op en melk-een-beetje-warm drinken en een boterham, maar de spanning was al te hoog gestegen om echt fatsoenlijk te eten.

Nee! Ik had de schoen al opgehaald ruim voordat we gingen vertrekken. En mijn jas, want die moest aan. Eindelijk was het zo ver. Ik in de bakfiets en Dzjez op fiets met papa. Op weg, op pad, gaan met de banaan.

We gingen treinreizen en proefvliegen en de aanleiding was papa uitzwaaien. Die ging naar Rusland (nou ja) en ik weet niet waar dat ligt, maar wel dat het ver genoeg is om met een vliegtuig naar toe te gaan. Maar het begin eerst. Eindelijk kon ik uit volle borst TREIN roepen en wijzen. Want ik wist dat hij ergens vandaan moest komen.

We hadden geluk, de trein had vertraging, dus we konden extra lang wachten. Wat is dat leuk op een station zeg. En daar was de trein en wij gingen er in. Mijn ogen konden niet stoppen met kijken. Zo veel dingen te zien, een landschap dat voorbij schiet, treinstoelen, mensen. Het is een feest, en dat is nog maar het begin, want we moeten nog naar het vliegtuig. Wat een indrukken voor een nog zijn klein brein. Hyperenthousiast is een understatement van het gevoel dat ik heb.

De reis met de trein sloten we af met een lange tunnel en tunnels zijn mooi. Ineens zijn ze er en dan zijn ze ineens iets anders. Of ze zijn weg, of je staat op een ondergronds station. Het laatste in ons geval. Met de roltrap omhoog en dan ineens overmand worden door een enorme mensenmassa! Waar gaan al die mensen toch naar toe?

Dat is een bijzondere plek, dat Schiphol. Er heerst een soort voelbare spanning. Al die mensen die druk bezig geweest zijn met het pakken van hun koffer. nagedacht hebben over hun kleren, boeken, opladers en kadootjes. En dan moet je nog door de scan en de douane. Gelukkig dat papa een keer gaat oefenen, dan hoeven wij alleen maar achter hem aan te lopen….

Op het dak van Schiphol kun je naar de vliegtuigen kijken en…. er staat een levensechte Fokker 100 (ik heb goed opgelet), daar zijn we even in geweest (maar dat was no niet alles). Toen zijn we met open monden naar echte vliegtuigen gaan kijken. Dat is ander koffie als je het vergelijkt met die vliegtuigjes die over ons huis heen vliegen. Zo groot en zo veel en zoveel lawaai.

Ongelooflijk dat dat de lucht ingaat, maar dat doen ze met groot gemak!

Eindelijk is het dan zo ver. Papa moet naar zijn vliegtuig en dus gaan we mee, want zo’n man moet je niet alleen laten gaan. daar wordt’ie verdrietig van (en wij ook). Niet dat het tranentrekkend was of een andere vorm an emotionaliteit, maar toch. we hebben hard geknuffeld en gezwaaid, om vervolgens als de wiedeweerga weer naar boven, want we moesten een vliegtuig uitzwaaien. Het vliegtuig van papa naar Moskou!

We hebben voor de zekerheid naar alle blauwe KLM vliegtuigen gezwaaid, En een paar andere ook, Voor het geval en toen we zeker wisten dat’ie de lucht in was, gingen wij ook nog in het vliegtuig op het dak. Proefzitten en dat ging goed. Samen met mama hebben we selfies gemaakt (wat leef ik toch in een mooi tijd perk).

Ik heb er nog eens over nagedacht: Dingen doen is leuk. Maakt niet wat het is, als we het maar samen doen en nieuwe indrukken oplevert. Dat is een mooi doel in het leven en daarom ook deze notitie aan onszelf:

“Niet vergeten indrukken op te doen en er samen van te genieten. Ook als er schijnbare obstakels zijn, zoals tijd. Neem de tijd. De rest wordt er veel leuker van en wij gelukkig.”

Zo in een kleurtje, dan vergeten we het niet.

Na de vliegtuigen mochten we ook nog in de trein terug, dus het avontuur ging door. Hetgeen supergoed en toen we uiteindelijk thuis waren, was Jay helemaal uitgenthousiasmeert en was blij dat hij even in zijn bed kon.

Vandaag was ik blij dat ik er in mocht, want ik had wel honderdduizend keer trein en vliegtuig (Ein, ieg-uig! (wijzend met vingertje)) gezegd en dus heel veel indrukken opgedaan.

Straks ben ik weer lekker wakker en dan kan ik er weer tegenaan en ik heb gehoord dat we pizza gaan eten, dus.

We waren nog maar een uurtje thuis toen de pieppiep van mama haar WhatsApp ging en dan zie je haar ontspannen en opspannen tegelijkertijd…. Het was een berichtje van papa. Hij was geland en alles was goed.

Nou met ons ook en dat zorgt er voor dat we voor vandaag weer een mooi avontuur hebben beleeft. Ik ben benieuwd naar papa zijn verhalen…. Misschien zitten er wel wat foto’s bij!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.