zj

Waarschijnlijk is dat een titel die je volledig op het verkeerde been zet, of zelfs doet denken of dit wel de vertrouwde blog is die je altijd leest! Nou het antwoord is ‘ja’. Het is de aloude blog van Dzjez en Jay, alleen begint hij gisteren.

Gisteren, dinsdag,  stond mama namelijk ineens heel vroeg bij de crèche…. Veel vroeger dan anders. Gelukkig zijn wij niet zo snel uit het veld te slaan. Het enige is, dat we in de maalstroom van speelactiviteiten ineens onderbroken worden en overhaast afscheid moeten nemen van onze vriendinnen en vrienden.

Ja! En vooral bij Cato is dat tegenwoordig een probleem. Die wil namelijk telkens kusjes geven en als ze er eerst één geeft is het net alsof er een soort dominstroom van kusjes in haar los komt, want dan blijft ze maar gaan. Niks mis mee natuurlijk, behalve als je weg wilt en niet onfatsoenlijk over wilt komen.

Maar goed, mama maakte er korte metten mee, die trok pardoes mijn jas aan en sleepte me mee naar de bakfiets (bij wijze van spreke, natuurlijk hè). Dag Cato!

Rije-rije-rije-rije, maar toen de afslag naar ons huis kwam reed mama rechtdoor. Niet naar huis? Wat is er aan de hand denkt een volgroeide peuter dan, naar de winkel misschien? Maar nee, we stopten een halte eerder, we stopten bij… de kapper!

Aaaaaaaargh! De kapper, dat betekent de praatgrage Stefan, de man die ons allemaal murw praten kan! Plus ik ben niet echt een fan van dat geknip en geknap, ondanks het feit dat ik snoepjes of koekjes krijg.

Ik ben een beetje Samson.

Ik raak mijn kracht kwijt als ik geknipt wordt of  wanneer mijn manen naar de vanen gaan en mijn lokken naar de brokken, mijn krullen naar de sullen en mijn coupe in de soep. Al die dingen, voor die lang gespaarde haardos. En waarom?

Nou dat waarom is simpel en duidelijk: IK GA MORGEN VOOR HET EERST NAAR SCHOOL!

OK, het is een wendag, maar dat is een impactvolle gebeurtenis. Een gebeurtenis waar ik heel veel zin in heb! (dat en mijn volgende ontmoeting met Krak en Feikje, maar dat is voor een andere keer).

Ik ga dan ook gedreven in de stoel zitten en bestrijd vuur met vuur, oftewel woorden met woorden… Ik ben net zo’n woordenmitrailleur als Stefan de kapper, Van Kapstra, zodanig zelfs dat hij er even stil van wordt…. Even maar hoor, vier puntjes, want hij heeft echt een onstopbare waterval van woorden in zijn hoofd, die er alleen maar via zijn mond uitkan. Dat is ook wat!?

in ieder geval is hij goed in staat om mijn weelderige haardos in een gangbare schoolcoup te manoeuvreren en klaar te maken voor de eerste (wen)schooldag. Alleen nog de nacht staat mij in de weg om plaats te nemen in de schoolbanken.

Bij mij is het meer wol dan geblaat uiteindelijk, want als ik in de stoel zit, ben ik stil. Ik vraag bewust om mijn oren bedekt te houden, want dan hoor ik dat oeverloze geklets van Stefan misschien niet.

Dat is gelukt, alleen vind mama dat mijn oren beter vrij kunnen zijn omdat ik er nu uitzie als de zesde en nooit ontdekte blonde Beatle. Wat dat betreft, wil ik graag drummer worden, want ik neem elke gelegenheid ter harte om een een een-persoons-drumband ten gehore te laten brengen.

In ieder geval laat ik me gedwee knippen en gaan we blij naar huis.

<>

De volgende morgen wordt ik veel te vroeg wakker, en blijf op aanraden van papa nog een half uurtje liggen , maar als ik de douche hoor, ga ik snel de kamer in om lekker tegen hem aan te liggen.

De hele nacht is mama er mee bezig geweest, dat ik vandaag naar school ga. Ik heb gewoon als een blok liggen slapen en papa ook en dat is dankzij mama, die alle spanningen heeft geabsorbeerd. Dankjewel mama!

Natuurlijk regent het pijpenstelen als we willen vertrekken en komen we kleddernat aan, maar, zoals papa dan zegt, dat maakt het des te heuglijker (mooi woord dat eigenlijk te weinig gebruikt wordt) de dag is.

Ik zit achterop bij papa. Rugzak met appel, peer, banaan, krentenbol, limonade in de rugzak (goed eten is belangrijk) en ik vol met goed zin, op weg naar Rehoboth.

Ik volg lijdzaam, want weet dat wanneer Dzjez op school zit, ik een gezellige halve dag met mama heb, waarin ik heel erg kan zijn wie ik ben, JAY!-minee (zoals Dzjez zegt). Of is het leidzaam, een woord dat nog niet bestaat, maar heel goed zou kunnen betekenen dat ik mijn ogen goed de kost geef om te weten wat mij te wachten staat én een beetje richting geef aan Dzjez.

Natgeregend en vol goede zin, komen we aan, maar hoe dichter ik bij de de schoollokaaldeur kom des te stiller ik wordt (net als papa en mama trouwens), want dan ineens lijkt wat vanaf veraf heel erg leuk en interessant is, eigenlijk ook best wel spannend en een grote stap voor een peuter (en papa en mama) is.

Ik wordt voorgesteld aan de juf, de schoolmoeder en een Lotte (die heel erg leuk is en een meisje dat in mijn klas zit, maar mij met alles helpt wat nodig is en ze ziet er nog mooi uit ook) en ineens zie ik ook allemaal kinderen die even groot of groter zijn als ik en stoeltjes en tekeningen en een megatelevisie en nog veel meer, en al die dingen maken alles wat ik groots had bedacht ineens best wel klein…

Als papa en mama en Jay weg gaan na heel veel kussen en knuffels, voel ik me ineens wel overgelaten aan mijn lot (gelukkig zei Jay nog Namasté en voel ik me extra gesterkt) en ga in een meditatieve houding zitten. Handen gevouwen en hoofd naar beneden. Zo absorbeer ik langzaam de sfeer en de atmosfeer tot het moment waarop ik me op mijn gemak voel, en dan kan ik mijn ogen gerust open doen…

Ik zal de wereld en omstreken niet langer in spanning  laten, ik heb een geweldige tijd gehad op school en die werd nog geweldiger toen ik Douwe, Wouter en Julia zag! (john was er niet). Wat een vreugde en wat een blijdschap. Mooi om te merken dat tijd niet bestaat en we van het ene moment op het andere ineens weer doorgaan waar we zijn gebleven.

Ik ben gezellig met mama naar de Hema gegaan en naar Rituals en Kruidvat daarna nog een naar de Hema (want we waren iets vergeten), maar bij het Kruidvat had ik het rijk voor me alleen. Geen drukmakende broer naast me die wachten als één van de moeilijkste onderdelen van het leven vindt, kortom: Paradijs op aarde.

Toen
Was
Het
Tijd
Om
Dzjez te halen.

We waren een half uur te vroeg, maar dan is wachten fijn. Zeker voor mama, die het gevoel heeft dat de ochtend een half jaar heeft geduurd. Gelukkig was het gestopt met regenen.

De seconden tikken voorbij. De één na de ander en dan zitten er ineens veel in een minuut, of 10 minuten. Uiteindelijk vliegt de deur open (en voor het verhaal) is Dzjez de eerste die er uitvliegt. Extatisch, vol blijdschap en energie loopt hij mama voorbij en gaat voetballen met de groten.

En ik speel mee.
En hij loopt echt niet eerst mama voorbij, maar voor de dramatiek van het verhaal vond ik het wel passend. Nee, eerst gaf hij mama een knuffel en zei luidmondig op de vraag of het leuk was “JA!” pas daarna ging hij voetballen.

Ja, Zen-momentjes zijn aan te raden in tijden van verandering en stress. Dat geeft een heerlijk gevoel van rust en werkt als een oplader voor batterijtjes. Toen ik na een half uur opkeek, voelde ik me goed en kon de echte dag beginnen, alsof ik nooit iets anders heb gedaan.

School is leuk!
Ik kan niet wachten totdat ik er hele dagen en hele weken kan zijn,

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.