“Het mooie weer is nu wel voorbij” zei de kaboutervrouw tegen haar kaboutermannetje . “Ja” zei hij, “daar ziet het wel naar uit, maar gelukkig hebben we mooie herinneringen om ons de komende winter warm te houden” en hij gniffelde wat. Zijn vrouw gniffelde mee, want het was inderdaad een mooie zomer geweest.

Die mooie zomer begon eigenlijk al in de lente toen ze voor het eerst interpret kregen (een kabouterversie van internet, waar alleen maar leuke dingen te vinden zijn). Het had een hele tijd geduurd voordat de KaPN (Kabouter Post Netwerk) bij hun boom langs was gekomen om de kabel te leggen die nodig was. “Maar” zeiden de mannen van de KaPN, “als de grond te hard is kunnen wij geen geulen graven”. “Ja” zei Krak (zo heette de kabouter), “dat is natuurlijk ook weer zo”.

Krak had al een kompjoeter gekocht in de boswinkel. Eén met grote toetsen, want hij had nogal grote vingers, maar toen de kabel er eenmaal lag en interpret geïnstalleerd was, was’ie er snel mee weg. De hele dag klonken er leuke liedjes van Kabouter Plop, Ka3 en de smurfen door de kamers van het kabouterhuis in de holle boom, want ze hadden gratis ‘Popisfijn’ bij hun abonnement en dan kon je onbeperkt muziek luisteren. Overdag niet te hard natuurlijk, want dan horen de mensen het….

Op een dag was Krak aan het surfen met Goegul en ineens kwam er een advertentie in beeld!

Een advertentie voor een verre reis. Een reis naar Boeli, een tropisch-eiland-voor-kabouters-die-er-nodig-eens-uit-moeten. Het was een aanbieding van de KaLM (de Kabouter Luchtvaart Maatschappij), die voornamelijk zwanen gebruikte voor lange-afstands-vluchten (soms ook ganzen, maar die maakten zoveel lawaai tijdens het vliegen. Eenden en meeuwen waren voor binnenlandse vluchten), voor maar 273 Kleuro’s! Geen geld, en aangezien Krak best wat gespaard had dacht hij “weet je wat? We gaan op reis!” en hij riep naar zijn vrouw Feikje die een boekje over lekkere recepten aan het lezen was “Feikje, ik heb een goed idee, we gaan naar Boeli op vakantie!” “Boeli” zei Feikje, “dat is toch dat eiland waar het altijd warm is en de mensen Boelinees praten?” “Ja, precies” zei Krak, “dat is het.” “Oh” zei Feikje, “ik ben net een heerlijk recept aan het lezen van pittige Boelinese paddestoelen pangan, met Froekoek! Hoe toevallig is dat!”

En zo gezegd zo gedaan, Krak heeft de vlucht geboekt en samen hebben ze een heerlijke tweeëneenhalve week vakantie gehad, met allemaal avonturen, hoge golven, lekker eten en dobberen in het zwembad (misschien vertel ik je dat verhaal later nog wel eens). in ieder geval, Krak en Feikje waren heerlijk aan het kletsen over hun vakantie, toen er ineens op de deur geklopt werd…..

“Huh?!” zei Feikje. “verwacht jij iemand Krak? “Eh, nee, ik verwacht niemand. Het is overdag en dan zijn Jochem en Durk niet buiten, want op zondag zijn er te veel ‘groten’ buiten. Dan willen ze niet gezien worden!” Maar het geklop ging door, dus besloot  Krak de deur toch maar op een kiertje te zetten…

Hij schrok zich een puntmutsje! Daar stonden ineens twee hele grote kleine kinderen! “Wie is daar?” vroeg Feikje en keek mee om het hoekje. “Uh, ik weet het niet”, zei Krak. “Nou vraag het dan!” zei Feikje en Krak haalde diep adem en vroeg met luide stem “Wie zijn jullie”.

“Dzjez en Jay” zeiden de beide mannetjes in koor, “en wie ben jij?”
Nou dat wist Krak wel natuurlijk, “Ik heet Krak en dit is mijn vrouw Feikje” zei hij, terwijl hij de deur verder openzette en zijn mooie vrouw liet zien.

“Leuk dat jullie thuis zijn” zei Dzjez, “we komen hier al heel lang en al heel vaak, maar we hadden nog nooit dit deurtje gezien, dus gingen we maar even kloppen. Je hoort vaak over fake deurtjes, dus is het fijn om eens een paar echte kabouters te zien!”

“Ja” zei de Jay met zijn mooie laarsjes en zijn toverstam, “ik vind het ook leuk om jullie eens in het echt te zien, maar ik heb wel een belangrijke vraag. “Oh ja?” zei Krak. “Ja” zei Jay, “het valt me namelijk op dat u behoorlijk veel op Sinterklaas lijkt (gebarentaal: handbij-kin-naar-beneden-hand-naast-hoofd-maakt-staf-bewegin), maar een stukje kleiner bent natuurlijk, maar zijn jullie ook familie? Dat is iets dat ik al een tijdlang denk.”

“Nou” zei Krak, “dat is een goeie vraag en het antwoord is simpel: We zijn geen familie, maar hebben wel hetzelfde doel: kinderen blij maken. Maar ieder doet dat op zijn eigen eigen manier. En die baard? Die staat gewoon goed en als je kabouter in gebarentaal wilt doen is dat precies zoals sinterklaas, alleen vervang je de staf door een aai over de kleine bol van een kabouter!”

“OK! Goed om te weten. Nou, veel plezier in de boom nog hè, want we moeten nu weg! Papa en mama staan vast te wachten en als we te lang weg blijven worden ze ongerust. Zo zijn ouders nu eenmaal” zei Dzjez, en hup weg waren ze!

“Nou dat was leuk zeg!” zei Feikje “ineens twee van die schattige mannetjes aan de deur. Misschien moeten we Sinterklaas via Interpret vragen een extra cadeautje in hun schoen te stoppen! “Ja, dat is een goed idee en dat ga ik doen. Ik denk dat ik een zakje kleine wijsneussnoepjes voor ze vraag, want dat zijn ze!”

————————–
————————–

Gisteren hebben we de Sint in De Vesting binnen zien komen. Eerst op de boot en toen zagen we hem op een ongelooflijk groot wit paard voorbij komen.

Dat is een schimmel.

Wat?

Dat is een schimmel, dat heb ik op het Sinterklaasjoernaal gezien! En je ziet, de sint is helemaal niet bang voor de regen, of een hagelbuitje. Dat is hij gewend, want hij zit lekker relaxt op zijn paard.

Mama moet me wel regelmatig ophalen trouwens, want ik denk dat ik niet kan verdwalen en vind het belangrijk dat ik de mensen ‘vermaak’ door voor hun neus te gaan dansen….

Uiteindelijk wordt je daar best moe van en is het heel fijn dat papa me dan naar huis draagt.

We waren weer als zwartepieten verkleed en de Sint heeft ons zien staan, want hij riep “Kijk morgen maar in jullie schoen!” Dat was, nadat we in bad hadden gezeten om de zwarte vegen van ons gezicht te krijgen en de kibbeling met appelmoes en eigengemaakt patatjes hadden gegeten, ook het eerste wat we gingen doen. Dat en een paar liedjes zingen!

Dus toen we heel laat op gingen staan, was dat het eerste wat we gingen doen. Naar de schoenen kijken!

Ik was iets te enthousiast en gleed de laatste treden op mijn billen naar beneden. Ik vind dat als je een woord uit kunt spreken, dat niet direct moet betekenen dat je daar ook mee naar beneden glijdt!?

Enfin, het was van korte duur, want toen we zagen dat we nieuwe sokken hadden gekregen waren we extatisch van blijdschap!

Niet alleen sokken, ook nog chocoladecenten! Lekkerrrr.

En daarna gingen we wandelen in het bos. Ik mijn bergschoenen aan en Jay zijn laarsjes en dan is er geen plas veilig. Lekker spetteren, dat is leuk!

 

Ja dat is altijd leuk, maar mama een knuffel en een kus geven ook! Dat moet gewoon op gepaste tijden gebeuren anders is het niet leuk. En vliegen op een toverstam ook.

Daarna zijn we nog naar de speeltuin geweest en heeft Jay heel goed over de stammetjes en de heuvels gelopen. Dat kan hij heel goed! Uiteindelijk kreeg ik het best koud en vond ik het een goed idee om maar de auto terug te gaan en naar huis. Oh ja, als je goed kijkt zie je meer… We hebben namelijk een kabouterWC gezien. Als je goed kijkt zie je er ook de kleine blaadjes waar ze hun kleine billetjes mee afvegen.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.