Het ene moment lig je hulpeloos in de armen van Pake (ik zag de foto in zijn woonkamer) in een afgelegen plek in de polder en het andere moment is het je laatste dag op de Creche van de Woelwaters in Naarden-Vesting. Een dikke 4 jaar zit er maar tussen en het is voorbij in een zucht en een scheet.
Aan de buitenkant kon je het niet echt aan me zien (behalve dan de mooie Bob de Bouwer verjaardagsmuts die ik op had), maar aan de binnenkant voelde ik het wel hoor. Daar was ik een beetje verdrietig. Dat was ook de reden dat ik niet wilde dat ze voor me gingen zingen. Ik was bang dat ik dan tranen in mijn ogen zou krijgen. Dat zei ik tegen mama.
Renske was daarentegen superblij dat ik weg ging.
Niet omdat ik niet meer terug zou kometen spelen (want dat vind ze heel erg), maar omdat ze hele lekker koeken had gekregen om uit te delen en, door middel van een snelle rekensom, had geleerd dat de cake met een enorme lage regenboogspikkels, te groot was voor het aantal kinderen. Dat betekende dus voor haar ook nog eens een extra stukje cake!
Logisch!
Mama had ook nog bakjes gemaakt voor alle kindjes. Met witte krentjes en een stempeltjes + een mooie verpakking en een labeltje met mijn naam er op. Die mocht ik uitdelen en Jay en ik kregen er ook één.
Toen papa me voor de allerlaatste keer uitzwaaide ging er wel wat door me heen…
Met name wanneer we de cake zouden krijgen en het cadeautje uit mochten pakken!
Het gaat natuurlijk met name over het uitpakken. Je kunt mij al blij maken met het uitpakken van een lege doos. Hoe meer hoe beter. Ik weet niet of daar het spreekwoord “beter een half ei dan een lege dop” vandaan komt, maar wat mij betreft is een lego dop ook goed, als hij maar ingepakt is.
Ik kon eigenlijk niet wachten tot Dzjez zijn laatste dag had, want dan heb ik het rijk voor me alleen. Dan ben ik de Hoffhuishouding van Woelwaters en moeten ze het met mij doen! Geen interrumperende Dzjez meer, ik kan mijn eigen spraakwaterval, worden.
Ik denk dat het mijn spraak overigens ook ten goede komt. Ik kan niet meer lui zijn, natuurlijk. Mmmm, dat is dan weer de keerzijde van het verhaal. Ik moet het zelf doen! En ook geen Dzjez die me komt knuffelen als ik verdrietig ben. Woooaaah! Gelukkig zie ik hem elke ochtend en elke avond en kan ik hem vertellen wat ik beleefd heb en hij wat hij heeft beleefd.
Onze broederschap krijgt een nieuwe dimensie en komt op een hoger niveau! Ook al weer een mooie gedachte.
Toen mama mij kwam halen voor de laatste keer, was ze natuurlijk emo-de-pemo, wat voor mij dan weer een goede motivatie was om de tranen binnen te houden. Papa heeft dat dan weer minder, die zegt “Je hebt een mooi hoofdstuk afgesloten. Tijd voor wat nieuws!”, hij heeft makkelijk praten.
Gelukkig zijn Siebe en Zelda thuis om me op te vangen!
<>
Gisteren zijn we naar Pake en daarna naar Beppe geweest. Hoogtepunt van de dag, sjoelen! Eerst bij Pake en daarna bij Beppe. Dat kan ik goed, want ik heb wel 24 punten gescoord. Aanstormend stoeltalent, en we hadden maar 20 in plaats van 30 schijfjes.
Siebe is uiteindelijk de topscoorder geworden met 87. Daar heeft’ie heel erg zijn best op gedaan.
Natuurlijk hebben we ook gespeeld en CHINEES gegeten. Niet een echte, maar iets wat’ie maakt had. Ik had Bami met pindasaus en heb het nog opgegeten ook! Met kroepoek.
Ik heb ook Chinees gegeten, maar ik had Nasi en een beetje Bami, pindasaus en kipsaté. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen.
Ik heb weer haren gekamd en met poppen gespeeld. Ik ben een hele moderne man-in-wording. Ik bekijk alles vanuit alle kanten. Ratio en emotie, linker en rechter hersenhelft. Ook daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.
En de hele dag niet geslapen. Dat zorgt zelfs bij mij voor het niet met open ogen aankomen in Naarden. Als een blok in mijn bed. Nog een grote glimlach aan Zelda en Papa en een Namasté, om vervolgens in een diepe slaap te kukelen.
Ik ben gewoon als een blok in bed gelegd. Ogen stijf dicht, tijd is onbestaand.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 