Daar moest ik aan denken toen ik deze foto zag. Feeëriek, dat is zo’n woord waarvan je blij bent dat het op een dag voorbij komt. Vandaag dus en het was ook de juiste term voor hoe het was.

We waren namelijk met z’n allen gaan wandelen in het bos. Lang geleden namen we dan ook de buggy mee, maar vandaag de dag laten we die thuis en ligt de buggy voor oud vuil in de bijkeuken. Ik loop, dus ik besta.

Er is geen krulhaar op mijn hoofd dat denkt aan zitten in een buggy. Lopen zal ik, en vandaag met Siebe, Zelda, mama, papa en Dzjezzie (daar houdt hij niet van, als ik dat zeg).

We hebben geen kabouter gezien, maar gezien de drukte kan ik me dat best voorstellen. Zeker als ik Dzjez hoor zeggen “Het is niet erg hoor als je op ze trapt, dan worden ze alleen maar plat….” Maar goed dat Kras dat niet heeft gehoord. Of Feikje, want die hoeven hem dan echt niet meer te zien. Ik zal het er nog eens met hem over hebben.

Overigens hebben we wel een fee gezien…

Mama dus.
En je ziet het, als het licht goed valt en ze doet haar best, dan is ze echt een fee. Zonder vleugels, of in ieder geval, heb ik die nog niet gezien.

We hebben veel verstoppertje gespeeld, waarbij wij zochten en Siebe en Zelda waren verstopt. We hebben ze gelukkig elke keer weer gevonden, anders hadden we zonder naar huis moeten gaan en dat is vooral niet gezellig.

We hebben hen de route laten zien. De route langs de kabouters en de kleine kinderenboomhut. Daar passen (en durven) alleen wij in. Meestal eerst Jay en dan pas ik, want dan kan ik kijken of alles goed gaat en zo.

Dus nu even de fotoparade. Mooie foto’s van mooie mensen, mensen van wie ik houd:

Dat je het maar weet.

We hebben lang gewandeld, want ondanks mijn suggestie naar huis te gaan, waren de rest van de gezinsleden het daar niet mee eens. Zelfs ik moet dan inschikken (en dat is niet mijn sterkste eigenschap). Uiteindelijk ben ik blij dat we het gedaan hebben, want het was heel gezellig en we hebben nog Joe-oe-oeh gedaan van de berg. Deze keer in Slow Motions….

Na al die inspanningen, mochten we eindelijk ontspannen in de speeltuin, maar omdat ik niet voorop kon lopen en niet de eerste was die in de speeltuin aankwam, ben ik in een enorme kolere geschoten! Ik was even geen zeilboot, want er was geen land met me te bezeilen.

Ik zit in die fase denk ik. Eerste willen zijn, de controle hebben. Van voorbijgaande aard, denk ik. We zullen het zien. In ieder geval ben ik daarna nog op de schommel geweest en hebben we ’s middags, toen we weer thuis waren, Planes gekeken. Dat zijn de vliegtuigbroertjes van Cars.

En ik hoefde niet naar bed!
Mama was naar de winkel en wij, de kinderen en papa, waren thuis. Lekker bij elkaar. Dat was ook best weer eens nodig. Dan ga ik lekker in haren kroelen van Siebe en Zelda op de leuning van de bank.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.