Die titel mocht ik verzinnen, want ik beginmeer en meer te praten. Niet alleen maar onverstaanbare klanken, maar echte woorden met lettergrepen en zo en hele zinnen (met een maximum van 3 woorden, want een mens moet niet overdrijven hè!).
We lopen weer dagen achter op de avonturen die we beleeft hebben, maar dat komt met name door de avonturen. Ons ritme is er bijna door verstoord en daar komt nog bij dat Dzjez naar school gaat, of wat misschien betere het-uitgebreide-bezighheids-leer-en-sociale-vaardigheids-centrum genoemd kan worden, want laten we er eerlijk over zijn: Dzjez is er aan toe!
Die heeft een stel hersens als een uitgedroogde spons in de Sahara! Die heeft input nodig, zoals een verse harde schijf van 1 Petabyte wat 1000000000000000 Bites van een net opgestarte computer. Onze Dzjez dus.
Welcome.
Wat ik wil zeggen is dat ik Jay al die tijd al verstaan heb, maar dat het me opvalt dat andere mensen hem nu ook begrijpen. Dat is handig. Ik zie duidelijk dat hij een grote BOOST doormaakt nu ik niet meer op de crèche ben. Hij neemt duidelijk mijn rol over en gaat aan het eind van de dag alle lokalen af om dag te zeggen. Nou ja!
Ik heb niet het gevoel dat Jay me overdag mist. Als we hem brengen zwaait hij stoïcijns ‘Dag’ nadat ik toch even mij ronde langs de lokalen heb gedaan en ik zaai dan ‘Dag’ terug, terwijl ik doorga naar school. Daar moet je op tijd zijn en je kunt de auto niet voor de deur parkeren, maar op de parkeerheuvel. Dat betekent dat we eerst nog naar school moet lopen. Ook als het regent! Hoe dan ook, we kunnen heel hard “joeoeoeoeoeoeoe!” als we naar beneden lopen.
Over school vertel k later meer, maar het belangrijkste is dat ik Merel heel erg leuk vind, maar een heel klein beetje moeilijk vind om iets tegen haar te zeggen en dat ik Lotte heb als buddy en die is heel leuk en dat we in de pauzes zo snel als we kunnen onze boterhammen opeten om daarna te kunnen spelen. En als de boterhammen niet op zijn, dan gaan we toch spelen, want in het ‘speciale’ lokaal eten, is niet leuk!
Wat we dan nog wel moeten vertellen is het superberereuzegezellige weekend met Siebe en Zelda! Die kwamen op vrijdag aan en dan is het een uur feest. Zingen, dansen, gek doen, gillen, lachen, knuffelen. Alsof we een opgewonden veer zijn, die pas stopt als’e uitgewonden is.
Het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet zien, het gaat alleen en uitsluitend om de momenten dat we elkaar wel zien. Nu, hier, dat is het en dat is genoeg.
Plug and play.
Toe we zaterdag naar de markt gingen, gingen we toch eerst met mama mee, of ik, en dan volgt Dzjez vanzelf, maar toen ik er achter kwam dat de markt eigenlijk maar saai is, gingen de ‘jongeren’ en papa naar de wallen van de vesting. Daar gebeurt het, daar is het avontuur!
Ik volg Siebe op de voet, want hij is de über-avonturier. Hij weet precies hoe je in de bomen moet klimmen en op de rand boven de gracht moet balanceren zodanig dat ik mijn hart moet vasthouden en moet spelen hoe hij van grote hoogte in een grote diepte is gestort (en ik weer mijn hart moet vasthouden). Kortom we hebben het erg naar ons zin en als ik zo naar de foto’s kijk.
En dan hebben we het nog niet over Zelda. De stille kracht, de creativiteit, de liefde en zorgzaamheid. Daar heb je er niet veel van, maar wij hebben er één. Bovendien is het ONZE zus, iets wat we gewoon nooit meer kwijtraken. Mooi hè?
Ze maakt bovendien staartjes in onze haren. Dat kan er maar één doen…. Precies.
Zij is dan ook weer degene die bedenkt dat we (Dzjez en ik) in een holle pijp kunnen zitten. “dat is leuk”, denkt ze dan en inderdaad, dat is leuk. Het levert gekke foto’s op in ieder geval!
Toen we thuis waren, gingen we in de middag nog naar de speeltuin. Dat is dan weer met Siebe en dan gaan we voetballen. Ik kan al heel goed voetballen en hard achter de bal aanrennen, maar ook een strakke pass schieten. Soms weten we allen niet wie de baas is: Ik of de bal…
Niet alleen schop ik tegen een bal, ik ben ook dansbaar aangelegd. Het liefst iedere avond met Kabouter Plop, maar andere muziek is ook goed.
Eindelijk mochten we (lees ik) dan met het Buurman en Buurman Hamertje tik spelen. Wat een mooi kano is dat eigenlijk zeg. Je mag smeren met spijkertjes en blikjes en kunt tegelijkertijd hele mooie dingen maken! Dat is wat je noemt educatief speelgoed.
Met de hamer kun je bovendien ook op muren, tafels en Dzjezzies slaan! Alhoewel dat laatste niet echt gewaardeerd word…. Ik noem Dzjez dus Dzjezzie hè en meestal vindt’ie het goed, maar soms ook niet…
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 