Mijn allereerste keer!
Maar dankzij Youtube heb ik natuurlijk al wel veel sneeuw gezien en ben ik niet flabbergestet. Dat wil niet zeggen dat ik niet onder de indruk was hoor! Al dat wit en waar is het groene gras dan? Onder de sneeuw? Ik kan me als gras voorstellen dat het koud op je dak komt.
Ik was direct in de stemming, een stemming die het midden houdt tussen balorig en baldadig en het resultaat van teruggedaan onrecht is dat ik hard en onstilbaar ga huilen. Dat zal mijn peuterpuberteit wel zijn.
Tja! Die Jay! Zo ken ik hem niet. Normaal ben ik degene die dat doet, maar nu is het dus Jay. Dat s wel even wennen hoor. Gelukkig zit ik op school en hij op de crèche…., wat bij nader inzien hangt tussen leuk en niet-leuk in. Ach ja, we zien elkaar in de ochtend, ’s middags en in het weekend.
De laatste keer dat ik sneeuw heb gezien was toen ik net 1 was en we op het punt stonden naar Naarden te verhuizen. Ik liep toen met opa en oma voor op de staat. Jay zatten nog heel erg in de buik en was nog heel klein. Veel kleiner dan nu.
Er lag ook een flinterdun laagje ijs op het water. Net genoeg om een dikke vlieg te houden, maar die schaatsen niet, dus ben ik er met mijn dikke schoenen doorheen gehost! Uiteindelijk moet je dan wel oppassen voor hele koude tenen, maar dat viel uiteindelijk mee. Gelukkig maar!
Toen papa verstoppertje ging spelen met mij en Dzjez en wij ons verstopten onder en achter een boom, droogde m’n huilhumeur op en moest Dzjez ons zoeken. Toen hij ons een keer niet kon vinden, moest hij huilen. Beetje verlatingsangst denk ik, want hij was gister ook een beetje bang in het donker.
Omdat we langs de ‘alternatieve’ route gingen, waren we aangenaam verrast toen we bij de joe!-heuvel aankwamen. Daar konden we even op het bankje zitten, terwijl Dzjez uitgelegd over de ladder sneeuw en aan een boom bleef hangen! Even paniek, appels en sinaasappels op de grond, maar Dzjez werd gered door mama! ‘Oef’ even dus.
Gelukkig hadden we ook water bij ons en konden we de grootste modder afspoelen en gewoon dooreten. Want dat is nodig op zo’n winderige dag. Zeker als het de eerste in je leven is.
Na het verstoppertje en de versnaperingen gingen we naar beneden, maar dat was heel glad! Papa gleed naar beneden en ik gleed op mijn billen. Expres hoor want ik moest hard lachen.
Toen ik vervolgens struikelde over een broodkruimel en voorover ging dan weer niet. Dat was namelijk niet met opzet en dan doet het meer pijn vind ik.
Het was een fijne wandeling, met veel frisse lucht. We moesten nu ook wel terug, want we moesten de racetreinbaan nog afmaken. Deel 1 hadden we al, maar het echte racige nog niet (plus we hadden lang nog niet alle stukken gebruikt en dat is zonde), maar uiteindelijk is het er niet van gekomen. Douchen, eten, en opruimen was het stramien, want we gingen op verjaardagsvisite bij Temme, de zoon van Niels, de VRIEND van papa.
Ut wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 