Eindelijk was het dan zo ver.
Het geduld van een kind kan behoorlijk op de proef worden gesteld.
Eerst wordt je onder druk gezet om een ‘kruis’ mee te nemen naar school en vervolgens staat mijn naam er niet op…. Gelukkig weet papa wel wat zijn handwerk is, dus staat er snel mijn naam op (die ik al uit duizenden herken) en ben ik tijdelijk gerust gesteld. Maar dan denk je dat we er al snel mee gaan lopen, maar dat is niet zo (ik moet er natuurlijk bij zeggen dat het gaat om het Paaskruis en wij die eerst gaan versieren in de klas en dan mee om de kerk heen lopen (ik heb dan vaag beelden van de rondgang rond Jericho en we weten allemaal wat dat teweeg heeft gebracht, maar dat gaat nu niet gebeuren!).
Maar voordat we het gaan versieren gaat er eerst een weekend overheen en zijn er genoeg ouders van kinderen, die veel te laat, alsnog een kruis meenemen, dus de stress was redelijk niet nodig uiteindelijk. ze hebben op school gewoon geanticipeerd op het trage inleveren van kruizen. Nou ja!
In ieder geval hebben we afgelopen week het kruis versierd.
Ik kijk er even vol bewondering naar, want zo een mooi kruis heb ik nog nooit gezien. Nu ben ik een beetje bevooroordeeld, want hij is mijn broer. Mooi oranje is niet lelijk, maar je ziet het, ik kijk eigenlijk naar de chipjes.
Dat heb ik niet alleen gedaan in mijn lievelingskleur oranje, maar er zaten ook chipjes in. Die had ik op een draadje gerijgd en opgehangen aan het kruis (normaal hangt daar iemand anders) en vrijdagochtend was het zo ver.
De kinderen nerveus.
De ouders nerveus.
De broertjes en zusjes relaxed.
En daar gaan we. De school uit, de straat op, mét kruizen en ik hand in hand met Lotte, mijn maatje. Dan weet je zeker dat er niks mis kan gaan. Niet dat ik me over dat soort dingen druk maak hoor, ik kan namelijk al tot 10 tellen in het Indonesisch.
Het is een drukte van belang, want het zijn 3 klassen die naar de kerk gaan + de hoeveelheid ouders en broertjes en zussen als entourage. Jezus zal blij zijn met zo’n opkomst en dat is maar goed ook. Ik begrijp het nog niet helemaal, maar aan een kruis opgehangen worden is niet leuk. En zeker niet als je dood gaat! Het goeie nieuws is dan weer dat hij eigenlijk niet dood was en weer wakker werd in een grot met een steen er voor. Dus uiteindelijk kwam alles goed en ging hij naar de hemel. Dat lijkt me best een mooie plek als de zon schijnt. Als een helikopter boven de wolken.
Uiteindelijk lopen we ook weer terug naar school en was het voorbij. We zetten er een kruis door, het is klaar.
Over kruisjes gesproken, we zetten ook kruisjes op de kalender om niet te vergeten dat ik op 27 maart jarig is. Een bijzondere dag, zo voelt het. We zullen zien hoe het feest gaat zijn en ik kan je al vast zeggen dat ik er heel veel zin in heb!
It wie wer in moaie dei
Dzjez & Jay 