Het begin van de lente (20 of 21 maart  is bepaald op basis van een afspraak hoorde ik laatst. Het is nogal wat, want Astronomisch gezien begint de lente als de dag en de nacht even lang zijn (daar zal mama blij mee zijn). Deze lentenachtevening treedt op rond 20 maart op het noordelijk halfrond. De zon gaat dan door het lentepunt (kijk dat zijn nog eens dingen om naar uit te kijken als je een zon bent) en de dag en de nacht zijn ongeveer even lang. Tijdens de lente worden de dagen steeds langer en kun je langer buiten zitten (Hoera!).

Kortom, een goede reden om een wandeling te maken in het bos en afscheid te nemen van de winterbomen, de winterstruiken, het wintergras en de winterse bospaden. Dat hebben we dan ook gedaan, samen met  het bezoeken van alle paddestoelen, die op mysterieuze wijze allemaal hun nummer zijn kwijtgeraakt. Je zou je toch haast gaan afvragen of er niet één of andere bende achterzit. Het KK of zo (Kabouter Kalifaat) want je weet het maar nooit tegenwoordig.

Papa had voor de gelegenheid een jas in schutkleuren aangetrokken, voor het geval we hem kwijt zouden raken… Onder de omstandigheden zou dat ook za maar eens kunnen. Eerst de nummers va de paddestoelen en dan…. papa! Gelukkig is dat niet gebeurt, want dat zou ik heel erg vinden. We hebben dan ook vooral lekker gewandeld, waarbij ik het niet kon laten om van de kleinste hobbel gebruik te maken om om te vallen of in ieder geval zwaaiend met mijn armen mij evenwicht houden. Valt niet mee bijna drie te zijn.

Bovendien hebben we lekker appel en sinaasappel gegeten. Dat hoort er echt bij. Via een grote omweg zijn we uiteindelijk bij dé heuvel terechtgekomen en daar waren ook zwanen. Grote witte zwanen waar je niet te dicht bij in de buurt moet komen. Waarschijnlijk zaten ze op een aantal eieren te broeden. Daar zullen we later wel achter komen.

Ik had wat vallen betreft ook niet mijn dag. Of moet ik zeggen juist wel, want ik ben ook wel zeker 3 keer gevallen. Kleine ophogingen op het pad, kleine wortels en ondiepe kuilen waren mijn deel. Gelukkig kan mijn ego wel een deukje incasseren en loop ik snel weer verder.

Er waren spannende bomen waarin kinderen zich kunnen verstoppen, dus dat hebben we ook gedaan.

Er was een spannende boom, waar ik niet zal in of uit kon komen, dus dat heb ik dan ook gedaan. Uiteindelijk moet je alles eerst proberen om te bepalen of het goed is of niet, want anders ben je gewoon een fantasievolle verhalenverteller, en laten we eerlijk zijn, wat heb je daar nou eigenlijk aan!

Maar goed, nadat ik mijn motorische capaciteiten bergafwaarts heb getest en me bovendien verstopt heb, maar uiteindelijk weer tevoorschijn kwam vanwege angstige kreten. leek het tijd om naar de speeltuin te gaan. Een goede afsluiter van een goeie wandeling.

Maar er was meer deze keer…. Mama was op een kleine rondtocht gegaan en had een hert ontdekt!

Een hert, een hert! Daar moeten we snel naar toe!
Bleek het wel een opgezet hert te zijn. Die zijn wel echt geweest, maar nu van binnen onsterfelijk gemaakt,. waardoor ze je voor eeuwig en altijd met hun liever reebruine ogen aankijken. Ik heb dan ook mooi terug gekeken.

Maar er was meer, er was een hele interactieve tentoonstelling over de natuur, inclusief een bak met vissen, die je kon vangen, en zo echt leken dat ik er een beetje bang van werd. Mooie plek, met lichtmuisjes en lichtreetjes die over de vloer heen rennen. Een bijzondere ervaring, die we zeker nog eens moeten doen!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.