….en dat was zondag.
Na de uitputtende zoektochten naar de immer groeiende hoeveelheden paaseieren. Het leek er op dat er drie mensen, onafhankelijk van elkaar, besloten hadden paaseieren te verstoppen. Hoe dan ook, ze moesten ALLEmaal gevonden worden. In de naam van de Paashaas, de Zilverpapieren propjes, en de Chocolademonden.

Op de zolder, in de meest onmogelijke hoekjes, in onze kamers op plekken waar de kuisvrouw niet eens van weet dat ze bestaan en in de tuin met het gevaar van boosaardige poezen die zich verschansen achter heggen en hekjes (honden niet, want die weten dat ze direct cassie wijlen gaan als ze chocolade eten. Een manier om er niet te dik van te worden natuurlijk).

Kortom, we hebben er veel gevonden en inmiddels ook veel gegeten.

Dat is het voordeel van heel veel pasteitjes.
Ze liggen ook overal, en als je dan van die kleine graaihandjes hebt als ik, dan is het een kleine moeite om er links en rechts één te snaaien. Met die zilverpapiertjes heb ik geen moeite, die zijn er zo af, en met het opeten al helemaal niet!

It wie wer in plakkerige en sûkelarje folle dei