Het is een beetje een rare dag.
Papa is in Jakarta en heeft een nieuwe naam – betekent dat dat wij ook een andere naam hebben? En wie waren we dan? Een regelrechte identiteitscrisis – en mama brengt ons op dinsdag naar de creche. Ook daar rare gezichten, want normaal doet papa dat! (voor meer updates, klik hier. Papa probeert het bij te houden)
Nee, het is duidelijk, er is iets aan de hand.
Bij mij is dat al twee nachten achterelkaar aan de hand.
Nou ja, aan de hand, eerder aan mijn gezicht, mijn haar en de bedrand. Ik heb een tic, of je zou kunnen zeggen iets nieuws ontdekt. Alhoewel, na vannacht zijn de mogelijkheden op.Ik heb namelijk al een tube en een pot opgemaakt en volgens mij is er niks meer te vinden in de contreien van het bed. Ik zal vannacht nog eens kijken.
“Wat is het dan?” hoor ik je vragen, nou, het was nog niet ‘ingetrokken’ toen mama gisteravond kwam kijken, dus die heeft er foto’s van gemaakt, dan heb je er een gevoel bij….
OK, wat in mijn haar zat, zat er vanochtend ook nog in. Dat is dan mijn pech, want mama had geen zin en tijd om het er uit te wassen. Grote voordeel is dan weer dat het niet uitmaakt hoe hard het waait, mijn haar zit goed!
Grappenmaker die Jay!
Was wel grappig om vanochtend papa te zien. Op de achtergrond was Jakarta en het regende een beetje met 34 graden…. Bij ons scheen de zon. Ik bedoel maar.
We waren heel blij om hem te zien. Vooral mama, want wij moesten weer verder met ontbijten en klaarmaken voor naar school en creche. Mama’s, bij het minste en geringste hè!
It wird wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 