Het is lang geleden dat ik mijn stem heb laten horen!

En ik de mijne, en in mijn geval zegt dat wel iets anders. Letterlijk en figuurlijk, want het aantal woorden dat ik in de afgelopen 2 manden heb bijgeleerd is buitengewoon! Ik articuleer soms met kwijlstreepjes op mijn kin tot gevolg, maar dat zijn de voortekenen van eloquentie en voordracht. Mijn hoofd praat sneller dan mijn mond!

Voordat we weggingen hebben we met oma, opa, Wim en Nikkie op Schiphol gezeten en hebben zij koffie gedronken en afscheid genomen. Wij doen dat niet, kinderen zeggen gewoon dag, tot de volgende keer. Dat is makkelijk want wij leven veel meer in het nu. En nu. En nu! Zie je, zo gemakkelijk is dat.

En dan is het zo ver. We gaan echt vertrekken. Mama had last van de airco of zo denk ik, want haar ogen waren wat vochtig. Wij hadden daar geen tijd voor, want zij moesten op de band. De lopende-band-waar-je-niet-op-hoeft-te-lopen (waarom ze die naam er voor bedacht hebben slaat helemaal nergens op!), op weg naar het vliegtuig met blauw-groen van Garuda. Toen we binnen waren viel het me op dat de stewardessen heel mooi waren in een jurk en met slippers. Dan kom je direct al een beetje in de stemming…

In het vliegtuig zat ik bij het raam en in een hele grote stoel. Dat was een toverstoel, want als je op de juiste knopjes drukte, veranderde het in een bed! Mama haar stoel had nog een andere truc, die toverde zomaar een glas champagne tevoorschijn. Ik bedoel maar, duur druivensap in een overdreven dun glas…. Maar in een vliegtuig is dat bijzonder.

Ik zat naast mama in zo’n grote stoel. Je moest goed kijken om me te zien. Ik had er zin in. We waren ons dan ook al meer dan twee maanden aan het voorbereiden. Al het speelgoed ingepakt, alle vriendjes dag gezegd, alle koekjes-met-smarties uitgedeeld, alle cadeautjes gekregen, geknuffeld, schoongemaakt met opa en oma en hen gecoached, kortom, alles gedaan wat gedaan moest worden, tijd om te gaan.

Zo is het en de stewardessen waren al op mijn hand. Kleine mannetjes met blonde haren hebben dat. Iets om in de toekomst te onthouden…. In ieder geval, de reis was super, ik heb geslapen, gegeten en video gekeken en voor we het wisten landden we in Jakarta. Ons nieuwe huis. Wij uit het vliegtuig en dan voel je direct die warmte die in niks lijkt op de warmte in Nederland! Als er warmte is, en die geur! We zijn er. Het voelt ook ver weg.

Ik ga met de golven mee. Op mijn gemak, op z’n Jay’s. Dat is een staat-van-zijn, of state-of-Jay zoals de Amerikanen zouden zeggen. We lopen naar de koffercarrousel en voordat we er erg in hebben hobbelen ze voorbij. Onze koffers. Dat is het voordeel als je voor in het vliegtuig mag zitten. Als de koffers op de kar liggen en wij door de ‘kier’ gaan, staat hij daar ineens! Zo ziet hij ons ook, wij zijn er ineens! Dzjez moest ogenblikkelijk lang en intens knuffelen met papa. Hij had hem meer gemist dan ik, maar hij is ook ouder, dan heb je ook meer tijd om te missen!

Laguiman kwam al op ons afgelopen “I bring the car okay?” zei hij en ik heb geen benul wat hij bedoelt, maar hij kijkt vriendelijk en dat is genoeg! Onderweg ziet het er heel anders uit dan in Nederland. Heel veel groen en palmbomen. Als we dan e-i-n-d-e-l-i-j-k bij ons huis komen staat de trampoline al klaar en het roze huisje en voel ik me direct thuis.

Ik ook. Alsof ik hier altijd al heb gewoond. Lekker warm en Missi is heel lief, dus wat wil een drie-jarige nog meer. Dan hebben we het nog niet gehad over het zwembad, waar we zo meteen nog naar toe gaan met mama!

Er is een groot bad, een ondiep bad en een klein bad en een zwembad, plus een geheim zwembad… dat gaan we nog zien. Maar dat is voor later.

Deze slideshow vereist JavaScript.