Nadat we alles gedaan hebben in Bukit Lawang, gingen we naar Brastagi. Dat klinkt bijna alsof we naar Italië gaan, maar dat is niet zo…. Het is via een hobbeldebobbelweg naar een plaatsje op 1400 meter hoogte. Onderweg kwamen we ineens bij een begraafplaats van wel 5 voetbalvelden groot en op de graven stonden Chinese tekens. Bleek dat we zomaar in de middel-of-nowhere in een Chinese buurt te zijn, inclusief Chinese tempels. Later zijn we gaan stoppen bij een Warung, want het is een lange reis van wel 5 uur. Papa en mama hebben er heerlijk lokaal gegeten en papa met zijn vingers. Ik heb een hele bak rijst opgegeten! Hongerrr.
Ik moest nog poepen en dat was een avontuur op zich. Als je kijkt naar het filmpje, begrijp je wat ik bedoel.
Soms moet je eieren voor je geld kiezen.
Daarna ging de reis weer verder langs slingerende wegen. Gelukkig ging het ook nog regenen, zodat het nog interessanter werd. Het hotel waar we gingen kijken was een hotel in koloniale stijl, een beetje oud maar wel mooi volgens het boek. Ik denk dat het hotel samen met de kolonialisten was vertrokken, want er was niks te beleven. Gelukkig wist onze chauffeur een beter hotel, en dat heette Talitha, een gezellig guest house, gerund door een kwieke Indonesische oude vrouw, die in 2003 met een Willem was getrouwd in Monnickendam…. Willem was er ook, 82 en lang en mager.
Omdat het regende, lekte het ook. Gelukkig hadden we aan 1 emmer genoeg.
Omdat het regende, waren de brommers niet zo’n goed idee, maar, zonder enige vorm van waarschuwing, kreeg papa de sleutels van de auto van Ibu in de handen gedrukt. “Beter voor de kinderen” zei ze en weg waren we. In de regen, in het donker, op weg naar Restaurant Panorama!
Dat werd gerund door een professor dokter; een Indonesiër die perfect Duits sprak en chirurg was geweest. Maar omdat zijn handen zo trilden moest hij stoppen met snijden in mensen en doet hij dat nu in de keuken. Een stuk veiliger. Het eten was niet superdepuper, behalve voor papa, die alle restjes op heeft gegeten.
De volgende dag zijn we op de brommer naar de vulkaan gegaan. Het regende toen we vertrokken, maar toen we bijna bij de ‘hot springs’ waren, was het droog en warm. De hot springs waren best leuk, maar vooral een groot zwembad voor lokale toeristen. De vulkaan bleek, nadat we op de hobbeldebobbel weg terug waren gereden, net iets te stijl voor de brommers. Die trokken het niet, dus gingen we terug. Daarna zijn we nog naar een christelijke kerk geweest in de vorm van een gigantisch Betak huis. Erg bijzonder, dat wel.
Eten bij de warung vlakbij Talitha was dan weer witte rijst voor mij en koekjes voor Jay. Die is niet zo van de warungen, die houdt meer van spaghetti (Jaja Brastagi), en een goed moment voor mama om de natte spullen even op te hangen in de zon. Want de laatste dagen met Jungle, regen en een snelle dan-stinkt-het-niet-zo-was, hebben we veel natte spullen.
‘S middags zijn we, op aanwijzing van Awan, de man die alles kan (en weet), naar de andere vulkaan gegaan. Die was actief! En we hebben echt een eruptie gezien. Een grote zwarte paddestoelwolk in de lucht, maar geen lava. Die vulkaan had er een paar jaar geleden ook voor gezorgd dat de meeste dakpannen in de buurt kapot waren. Vandaar de lekkage (volgens Awan, het dak moest nog worden vernieuwd.). Bovendien was het een heerlijke rit en hebben we limoenen in het wild gevonden, naast de ontelbare graven in de akkers. Dit gedeelte van Sumatra is voornamelijk Christelijk, vandaar ook al die kerken, waarvan er meer dan koeien zijn! Ze vinden het gezellig als de overleden (over-overgroot) ouders in de buurt zijn en wie kan ze ongelijk geven!
Zo was de dag alweer snel voorbij en konden we ’s avonds weer een hapje eten. In ene Warung, maar ik heb niet zo’n zin (Jay) en Dzjez heeft al genoeg Witte rijst gegeten. Dus.
Morgen gaan we op pad naar Palau Samosir, een eiland midden in het Toba Meer, maar daarover morgen meer.
Dzjez & Jay 