Dit verhaal is gebaseerd op fictie en kan de werkelijkheid beschadigen.
Zoals elke boerenkar heb ik ambitie, mijn ’15 minutes of fame’ (en hoe langer hoe beter). Maar het zag er niet goed uit. Al jaren doe ik mijn boerendingen en ben geworden van een glimmende boerenkar met verf en zonder roest, naar een gelaten kar die door weer en wind doet wat karren doen.
De kar van de buren daarentegen had een ander bestaan. Al jaren een parade van fame op die dag in december. Al weken van tevoren was hij er over bezig, die ene dag waarop alles wat het karrenbestaan het cachet geeft om de modderigste paden en stoffigste ladingen, in de dieseldampen van de trekkende trekker te doorstaan.
Ik had de hoop al lang opgegeven en trok de banden met de buurkar daarom maar stevig genoeg aan om mee te genieten van zijn verhalen, als inspiratie voor mijn bestaan.
Maar, zoals met veel verhalen, gebeurde er op een dag iets bijzonders. De buurkar brak zijn as en stond er ineens maar zielig bij. Een gebroken as is een spelbreker en maakt van een kar een hoop ijzer en hout. Een disfunctionele plaatsinnemer op het erf. Het begin van een roestig einde. Ik had met hem te doen.
De ophaaldag kwam en onmiddellijk werd duidelijk dat er een alternatief nodig was voor die dag in december. Ik zag ze staan en ze keken en ik pompte me op en liet het zonlicht weerkaatsen op het laatste niet roestige deel van mijn frame.
Als een vertraagde film kwam de delegatie richting het erf en bekeek me grondig. Het stro en de modder nog op m’n rug; de boer gaf aarzelend toe en mijn 15 minutes of fame straalden me tegemoet!
Geen idee wat er ging gebeuren op 23 november, maar het moest wel geweldig zijn.
Mijn vocabulair als kar is natuurlijk maar beperkt, dus ben ik blij dat de foto’s die gemaakt zijn het verhaal van mijn transformatie beter vertellen dan woorden.
Ik dank dan ook de ijzermijnen, de zaag en lasmachines, de rubberbandenfabrieken en de houtbewerkingswerkplaatsen die aan de basis van mijn geboorte hebben gestaan, maar vooral de vrouwen en mannen, de klussers en de visionairs, de egyptenaren en de meesters en de juffen en de vrijwilligers, maar vooral de kinderen op en achter de kar die mijn transformatie en deze deze dag mogelijk hebben gemaakt.
Het enige wat ik er als kar aan toe wil voegen is: “I’ve been there and done it!”.
Ik ben de pralende Sintkar geweest en kan vanaf nu in vrede kan roesten.
Tenzij ik volgend jaar weer mag.
Ik ben er klaar voor.
Dat was natuurlijk het verhaal van de praalwagen. Die mag natuurlijk ook een podium hebben en dat laten we ook zo, maar het leuke was dat wij er ook bij waren. Terwijl papa aan het klussen was, waren wij aan het spelen met de andere kindjes die er waren.
En ik ben er zelf op de fiets naar toe gereden. Dat was de eerste keer naar school, en ondanks de bombarie die je er bij kunt verwachten, viel het allemaal reuzemee. Het is hetzelfde als fietsen in de speeltuin, alleen dan zonder speeltuin.
(Het voelt een beetje als het idee dat je op de rand van een hoog gebouw loopt. In essentie is dat precies dezelfde ervaring en beweging als langs het lopen op de rand van een stoep, alleen de hoogte zorgt er voor dat je het ineens Spaans benauwd krijgt).
En ik was er bij en fietste met hem mee. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het ook is.
We hebben lekker gespeeld en er waren ook grotere kinderen en die plagen natuurlijk zo nu en dan. Dus toen ze de deuren naar het schoolplein op slot hadden gedaan, moest ik over het hek klimmen om de andere kinderen te bevrijden!
Oh, en er kwam ook nog een brandweer! Het is zo’n dag die vol met onverwacht leuke verrassingen zit, want we kregen ook nog broodjes met knakworst en mochten Fanta en Cola drinken! De bouwers kregen lekker nasi van de Thai van de Keverdijk en je kon aan hun gezichten zien dat het nodig was én dat het lekker was.
Nadat de kar klaar was (en Jay hem geïnspecteerd heeft) en ik omgekleed was als Egyptenaar, zijn we met de school naar de kar bij Het Arsenaal gelopen. Daar stonden de andere karren met de bijbehorende kinderen al klaar, omgeven door Sinterklaasmuziek die uit de speakers schalde en een zwevende waterstraalpiet.
Tessa, Senn en Nynthe waren er ook en Evelyn is juf op de Godelineschool, dus die was er verkleed als hippie ook! Gezellige boel.
Wij hebben gewoon gewacht op Sinterklaas en toen hij aankwam, konden we op onze kar klimmen en de toer door de vesting maken.
Wij zijn eerst even naar huis gegaan en kwamen pas later. Zo lang wachten is niet leuk anyway, bovendien zie je de kar dan mooi aankomen. En mooi was’ie, hij glimde er echt op los! En Dzjez en z’n schoolvriendjes zaten keurig op de banken.
Ja, en na verloop van tijd kon ik niet anders, want ik moest ongelooflijk nodig plassen! En ik mocht niet van de kar. Pas aan het eind…. Ik heb het gered! Gelukkig.
Oh ja, en ik heb ook nog een tekening gemaakt voor Sinterklaas. Papa zei dat hoe mooier de tekening, hoe groter het cadeau kan zijn… Dat is een goeie motivatie, dus ik heb er echt mijn best op gedaan:
En het heeft gewerkt! We hadden én snoepgoed én allebei een Fortnite Nerf!
Ik had een kleurplaat gemaakt en die werkte dus ook. Nu moeten we er alleen op letten dat we elkaar de ogen niet uitschieten.
Anyway, na een lange mooie dag en een lange opluchtende plas, waren we klaar. Ik ben samen met Jay op de bakfiets met mama naar huis gegaan en papa ging lopen (die had nog niet genoeg gesjokt!). Thuis hebben we nog Sinterklaas Journaal gekeken en 2 minihapjes Lasagne. We waren denk ik klaar.
It wie wer in moaie dei!
Na wat Icetea en een biertje voor papa en mama en een hyperactieve-adhd-spiritueel-zonder-doel-gemotiveerde New Yorker met een net nieuwe tatoeage uit Tibet, werd een tijdelijk nieuwe vriend. Vol plannen en vragen waar hij het antwoord al op wist, maar vond dat de mensheid erover moest praten voor zijn camera. Papa heeft natuurlijk onverwachte antwoorden op vragen die niet gesteld zijn, dus was zijn dag en rapportage voor de wereld helemaal goed. Zo zie je maar weer wat toevallige ontmoetingen opleveren.
Dzjez & Jay 