Ik laat me natuurlijk niet zomaar aan de kant zetten. Zeker niet door iemand in een rood/witte outfit met nummer 14 er op. Wat zegt dat nou? Helemaal niks! Bovendien ben ik de laatste tijd ook into voetbal. Regelmatig voetbal ik ’s ochtends vóórdat we naar school gaan, samen met Dzjez. Dat is recent hoor! Sinds kort vind ik het pas leuk.
Wat ik ook superleuk vind de laatste tijd (en dat blijf ik doen), is steppen. Steppen op een step (blijft een vreemd woord, dat er omheen blijft draaien om wat het nou eigenlijk is. ‘Step’, is dat eigenlijk wel een Nederlands woord? Ik denk dat het van het woord ‘step’ komt uit het Engels, en dat betekent gewoon stap…. en stappen doe je dus niet met een step. Je zet af met één been, op een plank met wieltjes en een stuur. Nu zijn we ergens, want dat komt in de buurt van het woord ‘pedaal’ wat betekent: hefboom bediend met de voet of trapper. Komt van het Latijnse pedalis wat ‘bij de voet behorend’ betekent. Daar komt het woord autoped vandaan. Lang verhaal kort, het gaat niet automatisch, ik ben het die het doet, dus noem ik het een Jayped), dat doe ik dus nu ook….
Verder ben ik HARD aan het werk om mijn brein te trainen. Vanochtend (zondag) eerst al gerekend als een brandweer, en daarna taal. Op de moderne manier, met computer en koptelefoon. Goed luisteren en dan het woord typen. Hieronder, als je goed kijkt, zie je hoe ik dat doe.
Dat is de manier dus om dat te doen. En hoe meer ik het doe, hoe slimmer ik word.
Als ik klaar ben ga ik weer lekker spelen. Binnen of buiten, weer of geen weer, want ik heb het toch niet gauw koud. Ik heb twee wangen die werken als kleine vermarminkjes. Die worden telkens roder (en warmer) naarmate het kouder wordt. Handig. Liefst ga ik nog op blote voeten, heb ik overgehouden uit Indonesie, maar dat mag niet.
Dit verhaal is gebaseerd op fictie en kan de werkelijkheid beschadigen.
Zoals elke boerenkar heb ik ambitie, mijn ’15 minutes of fame’ (en hoe langer hoe beter). Maar het zag er niet goed uit. Al jaren doe ik mijn boerendingen en ben geworden van een glimmende boerenkar met verf en zonder roest, naar een gelaten kar die door weer en wind doet wat karren doen.
De kar van de buren daarentegen had een ander bestaan. Al jaren een parade van fame op die dag in december. Al weken van tevoren was hij er over bezig, die ene dag waarop alles wat het karrenbestaan het cachet geeft om de modderigste paden en stoffigste ladingen, in de dieseldampen van de trekkende trekker te doorstaan.
Ik had de hoop al lang opgegeven en trok de banden met de buurkar daarom maar stevig genoeg aan om mee te genieten van zijn verhalen, als inspiratie voor mijn bestaan.
Maar, zoals met veel verhalen, gebeurde er op een dag iets bijzonders. De buurkar brak zijn as en stond er ineens maar zielig bij. Een gebroken as is een spelbreker en maakt van een kar een hoop ijzer en hout. Een disfunctionele plaatsinnemer op het erf. Het begin van een roestig einde. Ik had met hem te doen.
De ophaaldag kwam en onmiddellijk werd duidelijk dat er een alternatief nodig was voor die dag in december. Ik zag ze staan en ze keken en ik pompte me op en liet het zonlicht weerkaatsen op het laatste niet roestige deel van mijn frame.
Als een vertraagde film kwam de delegatie richting het erf en bekeek me grondig. Het stro en de modder nog op m’n rug; de boer gaf aarzelend toe en mijn 15 minutes of fame straalden me tegemoet!
Geen idee wat er ging gebeuren op 23 november, maar het moest wel geweldig zijn.
Mijn vocabulair als kar is natuurlijk maar beperkt, dus ben ik blij dat de foto’s die gemaakt zijn het verhaal van mijn transformatie beter vertellen dan woorden.
Ik dank dan ook de ijzermijnen, de zaag en lasmachines, de rubberbandenfabrieken en de houtbewerkingswerkplaatsen die aan de basis van mijn geboorte hebben gestaan, maar vooral de vrouwen en mannen, de klussers en de visionairs, de egyptenaren en de meesters en de juffen en de vrijwilligers, maar vooral de kinderen op en achter de kar die mijn transformatie en deze deze dag mogelijk hebben gemaakt.
Het enige wat ik er als kar aan toe wil voegen is: “I’ve been there and done it!”.
Ik ben de pralende Sintkar geweest en kan vanaf nu in vrede kan roesten.
Tenzij ik volgend jaar weer mag.
Ik ben er klaar voor.
Dat was natuurlijk het verhaal van de praalwagen. Die mag natuurlijk ook een podium hebben en dat laten we ook zo, maar het leuke was dat wij er ook bij waren. Terwijl papa aan het klussen was, waren wij aan het spelen met de andere kindjes die er waren.
En ik ben er zelf op de fiets naar toe gereden. Dat was de eerste keer naar school, en ondanks de bombarie die je er bij kunt verwachten, viel het allemaal reuzemee. Het is hetzelfde als fietsen in de speeltuin, alleen dan zonder speeltuin.
(Het voelt een beetje als het idee dat je op de rand van een hoog gebouw loopt. In essentie is dat precies dezelfde ervaring en beweging als langs het lopen op de rand van een stoep, alleen de hoogte zorgt er voor dat je het ineens Spaans benauwd krijgt).
En ik was er bij en fietste met hem mee. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het ook is.
We hebben lekker gespeeld en er waren ook grotere kinderen en die plagen natuurlijk zo nu en dan. Dus toen ze de deuren naar het schoolplein op slot hadden gedaan, moest ik over het hek klimmen om de andere kinderen te bevrijden!
Oh, en er kwam ook nog een brandweer! Het is zo’n dag die vol met onverwacht leuke verrassingen zit, want we kregen ook nog broodjes met knakworst en mochten Fanta en Cola drinken! De bouwers kregen lekker nasi van de Thai van de Keverdijk en je kon aan hun gezichten zien dat het nodig was én dat het lekker was.
Nadat de kar klaar was (en Jay hem geïnspecteerd heeft) en ik omgekleed was als Egyptenaar, zijn we met de school naar de kar bij Het Arsenaal gelopen. Daar stonden de andere karren met de bijbehorende kinderen al klaar, omgeven door Sinterklaasmuziek die uit de speakers schalde en een zwevende waterstraalpiet.
Tessa, Senn en Nynthe waren er ook en Evelyn is juf op de Godelineschool, dus die was er verkleed als hippie ook! Gezellige boel.
Wij hebben gewoon gewacht op Sinterklaas en toen hij aankwam, konden we op onze kar klimmen en de toer door de vesting maken.
Wij zijn eerst even naar huis gegaan en kwamen pas later. Zo lang wachten is niet leuk anyway, bovendien zie je de kar dan mooi aankomen. En mooi was’ie, hij glimde er echt op los! En Dzjez en z’n schoolvriendjes zaten keurig op de banken.
Ja, en na verloop van tijd kon ik niet anders, want ik moest ongelooflijk nodig plassen! En ik mocht niet van de kar. Pas aan het eind…. Ik heb het gered! Gelukkig.
Oh ja, en ik heb ook nog een tekening gemaakt voor Sinterklaas. Papa zei dat hoe mooier de tekening, hoe groter het cadeau kan zijn… Dat is een goeie motivatie, dus ik heb er echt mijn best op gedaan:
En het heeft gewerkt! We hadden én snoepgoed én allebei een Fortnite Nerf!
Ik had een kleurplaat gemaakt en die werkte dus ook. Nu moeten we er alleen op letten dat we elkaar de ogen niet uitschieten.
Anyway, na een lange mooie dag en een lange opluchtende plas, waren we klaar. Ik ben samen met Jay op de bakfiets met mama naar huis gegaan en papa ging lopen (die had nog niet genoeg gesjokt!). Thuis hebben we nog Sinterklaas Journaal gekeken en 2 minihapjes Lasagne. We waren denk ik klaar.
Vandaag is een bijzondere dag, waarbij ik papa en mama tot tranen heb geroerd (mezelf ook, want op een gegeven moment ging het mis en viel ik, waarbij ik m’n ego pijn deed. Maar dat zijn korte pijntjes, zonder bloed, dus met een klop op de schouder en een knuffel, kun je dan snel weer verder).
Waarom was het bijzonder? Het was bijzonder omdat ik de afgelopen weken, elke dag geoefend heb met papa, om letterlijk iets onder de knie te krijgen. Het zijn niet letters en woorden, want daar oefen ik mee met mama, nee het is iets anders. Iets wat ik oorspronkelijk min of meer kon, maar door een lelijke val een aversie voor heb gekregen en daardoor moest ik eerst door een persoonlijke blokkade heen voordat ik mezelf terug in het zadel had.
Letterlijk weer, maar dat kun je dan weer beter met je eigen ogen bekijken, en daarom is hier het filmpje van de laatste twee dagen voor het mirakel van Naarden.
Zo, nu weet je het en begrijp je ook wat ik bedoel.
Voor mij is het ook een belangrijke dag, ondanks het feit dat ik het lastig vind te laten zien en horen dat ik het al lang en beter kan, want vanaf nu heb ik aan Jay een fietsmaatje. Dat betekent concreet dat we de horizon kunnen verwijden en de uithoeken van de fietsbandwereld kunnen ontdekken.
Als we lang genoeg oefenenen, kunnen we samen naar Senn en Nynthe fietsen om op bezoek te gaan en te spelen. De wereld van leuke dingen ligt aan onze voeten!
Maar deze Blog gaat meer over mij dan over jou Dzjez, want ik ben de held in dit verhaal. Niet dat ik niet blij ben met jou aan mijn zijde, maar ik rijd voorop! Ik heb zelf bedacht om via de kleine speeltuin, achter de huizen langs, een groot blokje te fietsen. Wel grappig dat papa achter me aan rent om te kijken of alles wel goed gaat…… Dah! Tuurlijk gaat het goed. Als ik eenmaal besloten heb dat ik kan fietsen, dan fiets ik de stukken er van af!
Wel interessant is dat ik onderweg een dode vogel langs de weg zag liggen. Een goed moment om even bij stil te staan en naar te kijken. Even beseffen dat een volgel, in alles wat het kan zijn, ook gewoon als een zielig hoopje op een tegel kan liggen. Het kijken naar een dode vogel is een beetje zoals met poezen. Als je ze ziet, moet je er altijd even bij stilstaan en als het kan even aaien. Het voelt goed en haalt je even uit de sleur van het alledaagse leven.
Daarover gesproken,…. oh nee, dat mag ik niet zeggen. Dat is voor later.
Voor nu is het belangrijk, dat ik volgens de omstanders, een nieuwere versie van mezelf ben geworden. Op één of andere manier kan ik dat ook wel begrijpen, want elke keer als je iets nieuws bijleert, kun je niet meer dezelfde zijn als daarvoor.
Aan de ene kant omdat je jezelf dan aan het verloochenen bent (en dat is weer zo’n woord dat je zo nu en dan graag eens leest) omdat je de verandering niet erkent, en anderzijds dat je niet bezig bent met je nieuwe ‘skills’ (ja, laten we maar even AngloSaxisch denken en dan de andere kant bedenken dat het woord ‘vaardigheden’ meer klinkt als een beoordeling die je krijgt op school), die je vooral nieuwe mogelijkheden geven van zijn, doen en denken….
Denk daar maar eens over na (commentaren en reacties, kun je onderaan delen).
Vanaf vandaag ben ik Jay 7.0. (Small step for Jay, but giant leap for Jay-kind)
WE ZIJN DUS OOK NOG NAAR HET VESTINGMUSEUM GEWEEST!
Ik maak m’n stem its luider want die Jay vraagt wel heel veel aandacht! <interne stem: En als ik het zo bekijk, belees en beluister, gaat dat de komende jaren iets zijn waar je aan moet wennen>
En het dat was gaaf. Een mooie afleiding van mijn iPadAttraction. We zijn er natuurlijk wel eerder geweest, maar elke keer als we de kanonnen horen afgaan, is de belevenis uniek.
Deze keer zijn we ook met de rondleiding op de boot meegegaan, maar dat grote-mensen-gepraat wordt naar verloop van tijd saaaaaaaaaai, en gelukkig was Jay er en een ander jongetjes, zodat we ongewenste herrie konden maken.
Lang verhaal kort, het was een leerzaam en straks gaan we nog even voetballen in de speeltuin en dan iPad!
En ik ga nog even fietsen (ook al ben ik heel erg moe….) en voor morgen heb ik nu al weer zin in om nog meer te fietsen!
Het lijkt wel of we de blog altijd beginnen met “Het is al weer even geleden, maar er gebeurt zo veel” en dat is waar. Een stukje schrijven vergt een bepaalde, doch ongedefinieerde mate van aandacht, en dat is net wat er zo nu en dan ontbreekt.
Nou moet ik zeggen dat foto’s elke keer wel weer inspirerend zijn om stukjes te schrijven. Het is wat dat aangaat ook niet helemaal duidelijk wat er eerder was, uit stukje of het ei, of de kip of de foto’s….
De oranje vestjes waren noodzakelijk bij onze bloembollenplantdag. Midden op een rotonde in het grasveld, met automobilisten als danseressen en dansers om ons heen draaiend.
Er zijn dan kindjes die dan soms en volledig per ongeluk, denken dat ze straten kunnen oversteken om limonade te halen en terug, ondanks luid geroepen waarschuwingen. Ik viel gelukkig op en alles was goed. Nooit meer doen.
Een andere lievelingsbezigheid van me, en je raad het al, is wormen verzamelen. Ik heb er wel 13 verzameld en allemaal een naam gegeven. Ze kwamen letterlijk met bosjes naar boven door al dat gegraaf en gespit. Ik heb ze niet opgegeten, want er zat modder op (en ik weet ook niet of ik het echt durf, maar wel dat mensen het heel erg jakkie vinden ;-))
We hebben veel bollen gepland en ik had de tong uit mijn mond om er voor te zorgen dat de bollen er in het voorjaar goed bijstaan. We hebben een ‘H’ van Hoff gemaakt en een grote cirkel en een aantal ‘spaken’. Dat gaat een waar kunstwerk zijn en mensen zullen de rotonde blijven ronden om het te aanschouwen.
Zondag was het wandeldag in de vroege dauwende ochtend, met zelfs een beetje ijs. Om de hoek bij het Naardermeer, dus met de fiets ernaartoe. Ik op mijn eigen fiets en dan illegaal oversteken, wat ik nooit in mijn eentje mag doen. Het is niet druk, dus oversteken was een fluitje van een cent.
Ik wilde niet wandelen en bleef het liefst in de bakfiets zitten, maar na enig aandringen liet ik me toch uit de bakfiets tillen en door het hek duwen. Het was dan ook de betere beslissing. Onze tocht werd vergezeld door mooi paddenstoelen, wolkentaferelen en vergezichten. De beste manier om wakker te worden en te genieten van het leven.
Dat kunnen we goed. Met rode neuzen in de natuur. Lekker verfrissen na een week school, lekker leren en fijn spelen. Het was een mooie week geweest met feestjes bij Kiki (en ik was de enige jongen en ik mocht frieten van de tafel eten!) en Jay heeft gespeeld met Fynn en gezwommen. En Jay is ook mijn vriend. We kunnen het al niet laten om ’s nachts of ’s ochtends bij elkaar in bed te kruipen omdat we bang zijn voor iets of gewoon omdat we het leuk vinden….
Mama heeft ook heel veel mooie foto’s gemaakt, maar die staan niet op de iPhone van papa, dus daar moeten we het nu even mee doen. Niet dat die slecht zijn hoor, maar…. anders. Als je snapt wat ik bedoel. Het goeie nieuws is dat mama er dan wel weer op staat!
Toen we klaar waren met wandelen zijn we naar Beppe gegaan om te spelen en heel veel te snoepen. Ik heb zelf ook UNO gespeeld. Die met die dieren. Papa moest even naar Pake, maar ze waren er in gedachten bij. Dat telt.
Er zijn van die momenten die je niet ongemerkt voorbij kunt laten gaan. Al was het alleen maar om er later als ik groot ben, het nog eens terug kan lezen.
Natuurlijk hebben we al heel wat mijlpalen achter de rug, zeker nu we terug zijn in Nederland en papa nog in Jakarta is. We moeten veel dingen oplossen en opnieuw ontdekken en op hetzelfde moment voelt het aan als kamperen.
We hebben het goed naar ons zin hoor, in het huis van geleende en gevonden spullen en eigenlijk heeft dat een charme die je normaal gesproken niet ervaart of kunt maken. Gewoon omdat je vaak bij veel dingen te veel nadenkt. Dan krijg je een bedachte oplossing en het ding met bedacht is dat het vaak gebaseerd is op wat je al weet of verwacht. Leven in de omgekeerde manier is veel interessanter.
Zo zie je maar weer, het woord serendipiteit is niet voor niks uitgevonden werd in 1754 (en later gebruikt werd om de uitvinding van penicilline, gegalvaniseerd rubber, post-it en magnetron te omschrijven): Vinden wat je niet zoekt…
Wat Jay ook bedoelt, is dat we lekker onze geen gewoontes weer oppikken. Hangen in stoelen en lekker bij elkaar slapen op de zolder. Dat blijven we ook doen, want dat voelt goed. Lekker op één kamer, dan ben je nooit alleen en sta ik heel zachtjes op, want Jay slaapt altijd langer dan ik.
Superleuk is het natuurlijk om al mijn familie weer te zien en dat was voorlopig zelfs zonder Senn en Nynthe, want dat is mijn grootste verlangen. Dus toen die afgelopen weekend terugkwamen van vakantie, was het SUPERLEUK om ze weer te zien.
Voor mij is het helemaal feest, want ik houd van verkleden en Senn ook, plus hij heeft een App op zijn telefoon om het allemaal nog echterder te maken. Hoe superheld kun je je voelen. En niet alleen de Hulk, ook nog eens een keer Batman. Niet mijn allerfavorietst, maar het komt aardig in de buurt (mijn superdepuper is Flash en Captain America).
Lauren en Philine waren er ook, dus dan ineens ben je gezellig met veel en kun je lekker spelen. Ik denk dat je ons ook allemaal op een rij kunt zetten en een op (of neer-) gaande lij kunt maken, of gezellig de leeftijden tellen….
Ik vind de overgang helemaal niet erg en zie dan ook geen reden om een lange broek aan te trekken. Kou hebben is een ‘mindset’, ik hoef me er niet eens over heen te zetten, ik merk het gewoon niet.
Ik wel. Ik heb het koud. Ik wil een lange broek aan, maar mijn benen zijn daar helemaal niet aan gewend. En als ik naar me zelf kijk, herken ik me zelfs een beetje niet. Zo heb ik me meer dan twee jaar lang niet gezien! Mijn benen zijn ook nog eens langer gegroeid, dus maar goed dat papa nieuwe lange broeken op marktplaats heeft gekocht.
OK, terug bij de mijlpaal, ik ben vandaag voor het eerst alleen naar de winkel gegaan. Beetje gespannen, dat wel, maar mama liep op afstand mee en keek toe. Aardappelen stond op het lijstje en ik had mijn portemonnaie en goede moed bij me.
Het resultaat is simpel: I did it!
En papa (via de App) en mama waren heel trots op me! En ik op mezelf. Zo de volgende keer misschien nog met het wakende mama-oog, maar snel, weet ik zeker, kan ik het ook alleen….. en dan breekt de tijd na een tijdje aan dat ik er geen zin meer in heb, maar voorlopig wel, want we hebben een nieuwe fiets voor me gekocht, mét een extra reserveband, voor als ik een keer in een ongelooflijke race, lek rijd.
We hebben het wetenschappelijk onderzocht: Er is een verschil tussen een Dzjezlag en een Jaylag en daarmee hebben we ineens bewezen dat er grofweg twee manier zijn om met een jetlag om te gaan.
De Jaylag is eigenlijk vrij simpel en gebaseerd om het aantal uren slaap dat een mens nodig heeft. Met andere woorden: ‘Ik val in slaap en heb pakweg 12 uur slaap nodig en wordt dus 12 uur nadat je me in bed hebt gelegd wakker’. Dat wil overigens niet zeggen dat ik lawaai maak, want voor hetzelfde geld blijf ik liggen en zing wat voor me uit.
Een Dzjezlag is dan weer gebaseerd op het bioritme van een mens, wat inhoudt dat ik wakker wordt op het tijdstip van vertrek (min of meer) wat betekent dat ik dus heel vroeg wakker ben en vervolgens niet meer kan/ga slapen. Wakker is wakker. Aan de andere kant van de dag betekent dat dan weer dat ik rond 6 uur heel erg moe ben en vrijwel onhandelbaar. En dat op een structurele manier, want de wintertijd gooide afgelopen weekend ook weer een uurtje extra in het roet in het eten….
Wat mij vandaag enigszins vrolijk stemde was dat Puk er na een week + maandag afwezigheid weer was. En Abe. En ik ben verliefd op beide! Bovendien was Abe jarig geweest en je hoeft me niet te vragen hoe oud hij is geworden, want dat weet je zelf ook wel (papa en mama)! Hoe dan ook hebben we zijn verjaardag gevierd en heb ik spontaan en wegens volledige gebiologeerd spelen van in mijn broek geplast.
Die coördinatie tussen brein, spelen en piemel is nog niet helemaal vloeibaar… Ach, ik heb nog 3 maanden voordat ik naar school hoef, dus waar maken we ons druk om.
Ik heb trouwens een souvenir meegenomen uit Bali. een splinter in de hak van mijn voet! Met een dikke bobbel er op. Daardoor kon ik niet echt soepel lopen. Het lukte papa niet om hem er uit te halen. Daar boven op heb ik me ook behoorlijk van mijn BRUL kant heb laten zien! Dat is niet motiverend om verder te gaan.
De oplossing is dan de dokter die mama antibiotica heeft meegegeven en het advies mijn voet in soda te steken. Dan bevecht je het kwaad van twee kanten, van binnen en van buiten, en dat levert vast een beter resultaat op dan niks doen!
Het gaat er overigens goed mee, want ik kan er goed op lopen en daar gaat het om.
Daarover gesproken, we hadden een schoenendillema. Want toen we thuis kwamen was de zomer definitief voorbij en dat betekent dat het woord zomer uit zomerschoenen verdwijnt en laat dat nou net het enige paar schoenen te zijn dat ik heb!? Dus op de rubberen laarsjes naar de crèche. Waarom niet, zeg ik.
Mijn winterschoenen pasten nog wel en dat kan ruwweg twee dingen betekenen. Of mijn voeten zijn niet gegroeid of ze zijn op de groei gekocht (de derde optie dat een tovenaar ze op magische wijze heeft laten groeien, sluit ik voor het gemak even uit), en ik denk het laatste. Dat komt goed uit. Gelukkig is papa een schoenenliefhebber en vond het belangrijk dat ik ook een paar nieuwe kreeg, dus…. vandaag was het zover.
Coole sportschoenen van Puma waar ik als een leeuw mee kan hardlopen!
Mijn humeur was daarentegen minder leeuwachtig en dat is dan weer goed af te lezen aan mijn gezicht wat een combinatie is tussen gekreukeld laken en een oude aardappel. Ach ja, dat hoort bij mijn Dzjezlag.
Voordat ik het over mijn schoenen ga hebben, moet ik het hebben over de Trappenberg. Ik was er vandaag voor de tweede intake en ik mag terugkomen om mijn spieren te oefenen en sterker te maken. Met mijn lachspieren is overigens niets mis, noch met met grappenmaak- en eigenwijsheidspieren.
Daarna heeft mama me naar de crèche gebracht en kon ik nog gezellig de verjaardag van Abe meevieren. Toen mama ons in het donker met het licht aan op de bakfiets weer op kwam halen, lag er een groot pak klaar met de nieuwe schoenen. Ik heb er twee paar! Eén zoals die van Dzjez en het andere paar schoen dat precies past bij wie ik ben. Ik ga ze denk ik niet gemixt dragen, maar daar moet ik nog even over nadenken. Uiteindelijk gaat het om mooi en als ik twee verschillende mooie schoenen aan doe, ben ik twee keer mooi…. Ik ga er nog over nadenken.
En ik heb geplast op de WC en volgens goed gebruik hoort daar een boekje bij. Dat moet ik dan ook nog even vermelden…
Ineens was het een drukte van belang in Naarden.
Eerst stond Beppe voor de deur, toen Tessa en Johann en Robin en Kevin en Nynthe en Senn. Maar het hield niet op! Olpa en Olma waren er ook ineens en tot slot Evelyn, Philine en Lauren. Met ons er bij opgeteld waren we dus met z’n zeventienen. Gezellig zeg ik, gebabbel zeggen de anderen.
Gelukkig had Evelyn lekker broodjes en Appelflappen meegenomen en konden we ook allemaal lunchen, want met brommende magen is het moeilijk praten, zeg ik altijd maar.
Beppe en Tessa hadden het nieuwe huis nog niet gezien, dus moesten ze de rondleiding. Nog niet naar boven, want ik lag te slapen. Heb ik weer, precies op het moment van alle gezelligheid, lig ik in bed! Maar goed, dan ben ik ook goed uitgerust als ik beneden kom.
Mooi om mama te zien zo, ze wordt ineens een echte gezellige BIG mama (en dat is positief). Veel mensen en veel gezelligheid, zo hoort het.
Iets heel anders, ondanks het feit dat ik het niet echt met knuffels heb en zo, vind ik Lala wel erg leuk. Dat leidt me altijd even af. Niet dat hem m’n knuffel is hoor, maar laten we zeggen, een prettig gezelschap.
Maar vandaag was ook de dag van het afscheid van het huis.We gaan namelijk terug naar ons andere huis. Wat een ingepak zeg! Zo zie je maar wat een mens allemaal meeneemt! Gelukkig konden we ook veel spullen achterlaten, want… we komen terug. Volgend jaar al weer 😉 (of volgend weekend, afhankelijk van hoe je het bekijkt).
Thuis is het ook weer gezellig! M’n vertrouwde spullen en bekende omgeving. Farouche en Iara die thuiskomen (maar doodmoe zijn van hun uit-logeer-avontuur). Met Siebe en Zelda is het ook weer een beetje hetzelfde, want die waren er in Naarden ook.
Ik heb eerst nog even gespeeld, maar was eigenlijk best al moe. Beetje gegeten, veel yoghurt, melk en slapen maar.
De dag begon vroeg, 6 uur, maar voor papa en mama was dat geen probleem. Opstaan, zeiden ze en ik ging naar beneden. Niet gezellig in bed, waar ik wel op had gehoopt…. Een baby mag hopen toch?
Papa heeft een lekkere boterham voor me gemaakt en een flesje, dus mijn dag begon in dat opzicht goed. We waren superefficiënt, want om 7 uur zaten we klaar om te vertrekken! Grappig hoor. Dan zit je daar te duimendraaien…. Haha
Mama heeft me gebracht en papa ging de honden naar de crèche brengen. Die mogen ook spelen met andere honden, net als ik met andere kinderen speel. Daar wordt dan gezellig in koor geblaft en vriendelijk naar elkaar gekeken. en op z’n tijd een hapje eten. Net als wij dus.
De reden is kerst en het gekke plan van papa: Logeren in Naarden met de kerst.
Ik denk dat’ie het onderschat heeft en dat het goed is dat de koffer van de auto groot is. Een hele volksverhuizing en oh ja, hij ging ook nog wel even spareribs maken. 2 recepten…. Als ik het zo moet geloven is hij 3 keer naar de winkel geweest en kan hij het woord bruine suiker even niet horen.
Het is hem uiteindelijk allemaal wel gelukt want toen mama en ik aankwamen, branden de kaarsjes, klonk de muziek en zag het er gezellig uit. OK we moesten nog wel vanallus meenemen uit Dronten, maar goed, alles voor een leuke kerst. Inclusief de leuke jurk van mama, die papa ook vergeten was. Kniesoor die daar op let.
Papa zat al bij de buren. Even een biertje doen. Ze hadden een kaartje door de brievenbus gegooid met daarop een hartelijk welkom. Tsja dan moet je dat ook terug doen, zegt papa dan. Zo istie en ik vind dat ook. En mama ook. Gezelligheid moet je niet laten liggen. Dat is zonde. Minet en Barend, dat zijn de groten en David en Derk hun kinderen. Die zijn ongeveer 10 en en Zelda ook….
In het nieuwe huis kun je grote toeren maken, maar ik focus me op de keukenlaatjes en kastjes. Die zijn toch wel het allerleukst. Uiteindelijk wer de toegang van de keuken geblokkeerd met stoelen en kon ik eigenlijk alleen nog maar beteuterd kijken…. Nou ja, dan maar met Zelda spelen!
We hebben mama haar kerspakketdoos uitgepakt! En als je zo groot bent als ik, is zo’n doos een gebouw waar je op moet klimmen. Ik ben een echte klimmert. Zijn er nog bomen? Siebe ook trouwens. Hoe hoger hoe beter zegt hij.
Papa en Siebe waren aan het werk met de allergrootste Legodoos die ik ooit heb gezien! Een vierkeervier met stuur en motoren er in. Ben benieuwd als het klaar is. Siebe had ook nog een iPad-houder voor in de auto gemaakt. Handig voor allerlei zaken… Echte klussert.
Daarna zijn ze Monopolie gaan spelen en ik ging naar bed. Ik hoorde ze soms schateren in m’n bed en dan lach ik stiekem een beetje mee. Zonder pardon, het huis voelt goed en ik denk dat we het vandaag goed ingewijd hebben. Morgen alleen nog even goed wakker worden en dan is het ritueel voltooid.
Gisteren ben ik er niet aan toe gekomen om iets te schrijven. Te moe, te laat, te veel te vanallus. Soms heb je van die dagen, hè! Wat ik ook had was 2 nieuwe dingen:
1. Nieuwe schoenen: Ik had nieuwe schoenen, maar er is daar iets mee aan de hand. Of de schoenen zijn gekrompen of mijn voeten zijn gegroeid. Ik denk het laatste want ik eet de laatste tijd zo veel! Ik krijg tegenwoordig 2 à 3 lepeltjes pap in m’n laatste flesje (mama en papa zeggen het niet, maar ik weet het wel hoor!) omdat ik dan langer slaap, want anders word ik ’s nachts wakker met een knorrende maag.
2. M’n nieuwe drinkbeker: Die had mama eergisteren gekocht en geeft mij het gevoel van controle. Ik kan nonchalant en wanneer ik wil iets drinken. Zo gaan die dingen.
M’n dag was gisteren OK trouwens. Lekker op de crèche, goed gespeeld en goed geslapen, maar ik was wel een beetje ‘lastig’. Dat is duidelijk de fase waarin ik zit. Een overgangsfase, van de ene in de andere dus. Dat en een groeispurt. Niks aan de hand.
Vandaag was een leuke, maar lange en drukke dag. Eerst heb ik een paar 7-mijls-stappen gezet in papa z’n sportschoenen. Dat doet een mens beseffen dat er nog veel groeipotentieel is…. Daarvoor was ik in bad geweest en ik antiesiepeer daar al op (raar stuk fruit is dat trouwens). Als ik het water hoor lopen, begin ik te kirren en te lachen!
Papa heeft zich ingeschreven in Naarden en is nu een Naardenees of een Naardenaar! 14-12-2012 is dus een bijzonder dag. Dat vond ook een hele oude vrouw op straat, die zei dat we zo veel geluk uitstraalden. Nou ja zeg! Maar ze heeft gelijk en we kregen vuilniszakken en heel veel welkom-in-Naarden-folders. Fijn gevoel.
Daarna zijn we naar het nieuwe huis geweest, maar toen werd ik wel een beetje moe. Ik had ook een luikje ontdekt en daar achter zat de schoorsteen en een deel van wat daar in zit, zat ineens op m’n had en op m’n gezicht. Gek he!
Met de timmerman en die was erg aardig. Gaat mooi worden daar. Ik zie het helemaal zitten! Maar werd wel errug moe. Tijd om te slapen, maar dat zit er niet in. Beetje in de auto op weg naar IKEA, want ook dat soort dingen zijn onvermijdelijk.
Daar heb ik me goed vermaakt. Ik was gewoon op dool en mama was in (zeer lichte) paniek toe ze me niet zag. IKEA is een echt ladenparadijs. Zo veel en allemaal kunnen ze open en dat is wat ik moet doen. ik raak mezelf helemaal kwijt! Fantastisch. Open dicht, open dicht, totdat m’n vinger klem zat. De la had m’n vinger opgehapt! Toen mama me had bevrijd, ging ik eindelijk… gewoon weer verder. Geen probleem.
We hebben er gegeten, lekker handig en lekker. Spaghetti, patatjes en appelmoes en veel aandacht van de mensen om me heen. Van blijdschap heb ik m’n luier volgepompt, die we vervolgens verwisseld hebben in de IKEA verschoonruimte. Heb ik dat ook eens gedaan.
Toen naar huis, ik heb niet geslapen in de auto, geen zin. Thuis heb ik gegeten en daarna hebben we nog met de bal gespeeld, Nijntje gelezen en ik kan dat al zeggen. Nijntje.
Maar om 7 uur was het klaar. ik ben een man van de klok, zegt mama. Wat er ook gebeurt (behalve wanneer er een feessie is) ben ik om een uur of 7 klaar. Ik ben weer verleid met 201 ML melk PLUS pap en ik drink alles op!
Dzjez & Jay 