Vandaag was het zo ver dus. Naar de crèche voor Ridders in Naarden Vesting.
Ik bedoel maar, alleen die zin al is spectaculair en mama was er best zenuwachtig voor. Ik ben zelfs in bad geweest voordat ik vertrok met papa en hij had een beetje gel in m’n haar gedaan. De krullen sprongen uit m’n kop als het ware.
Ik had de hele nacht geslapen en was goed uitgerust voor deze grote uitdaging. Jaja, dan ben je veertieneneenhalve maand en dan moet je al naar de ridderschool. Geen page, maar een echte ridder. Ik heb er van schrik al m’n brood voor opgegeten.
En er werd nog roet in het eten gegooid ook. Door de KPN, want die kwam internet en televisie aansluiten! Tussen 8 en 1 en wij moesten om 10 uur in de crèche zijn. Maar daarover later meer.
Papa ging weg en nam afscheid van me. Afscheid van de Dzjez zoals hij nu is, want de Dzjez in het weerzien zal Ridder Dzjez zijn. Na vandaag is alles anders, en dat is maar goed ook! Ik hou niet van hetzelfde. Dat is saai en stilstaand water…
Het was een innig afscheid en we hebben naar elkaars knopen en neuzen gewezen en uitbundig dagdag gezegd. En weg was hij, stoïcijns liep hij voor het raam, terwijl wij compleet klaar stonden om te zwaaien… Gelukkig kwam hij terug, want hij was z’n koffie vergeten. De waarheid of een slimme smoes…. We zullen het nooit weten.
Enfin wij waren bijna op de crèche of daar ging de telefoon. 3 minuten voor 10. Het was papa om te zeggen dat de KPN er was. Kan Precies Niet, dacht mama en papa voelde dat goed aan en zei: Ik ga wel.
Uiteindelijk kwamen papa en mama elkaar tegen in de Vesting. Papa op weg naar z’n werk en mama op weg naar huis.
Wat was er gebeurt?
Ik kwam de crèche binnen. Zag Duplo en was weg. Mama stond moederziel alleen (ja, daar komt die uitdrukking vandaan!) naar le te kijken. Toen deed de leidster de deur open. Open deuren hebben een magische aantrekkingskracht op me, dus ik ging er door. Kindjes!
De conclusie was snel getrokken. Ik was gewend in 0,76591 seconden en klaar voor de ridderopleiding. Mama dacht, ik ga deze tijd voor mezelf gebruiken en ging naar huis en op de hoek van de markt in in de Vesting, al bellend met papa kwamen ze elkaar tegen. De plek waar ze hun auto hadden geparkeerd om in te schrijven bij het gemeentehuis. Ik bedoel maar.
Voor mij was het ook een belangrijke dag. Ik de broer van Dzjez. Vandaag gaan ze kijken hoe ik er bij lig.
Wat ik de laatste tijd goed verborgen heb weten te houden kwam vandaag aan het licht. Pas in tweede instantie, want ik had de nieuwe verloskundige ook om de tuin geleid. Ze had gevoeld en een dacht dat ze m’n billen stevig vast had…
De echo bracht de waarheid aan het licht, ik ben een dwarsligger. Een contrair, een tegenvoeter, een recalcitrant, een draaikonter. Ik lig in een stuitligging. D’r is niks aan de hand, alleen moeten we een beetje opletten als ik geboren wordt, maar de basis is gelegd voor m’n karakter.
Tsja, ik heb natuurlijk een mooi voorbeeld aan Dzjez en moet ergens een statement maken. Een binnenbuiks statement. Sorry mam, maar maak je geen zorgen. Ik zit goed in je gezonde buik vol met vruchtwater. Deze week gaan we naar de gynaecoloog en die gaat helpen. Alles kan, wie weet draai ik nog. We zien wel.
Hey broer! Ik was er bij. Ik denk dat de verloskundige een beetje schrok, want ze dacht dat je hoofd je kont was, en dan is het schrikken wanneer het andersom is. Hoe dan ook, ik heb er wel plezier gehad. Dat is ook belangrijk, want je weet het, je wordt vrolijk omdat je lacht, niet omgekeerd….
Thuisgekomen heb ik heeel veeel gegeten. Een half potje, anderhalf yoghurt en een flesje. Daarna nog wat gezellig gespeeld en al lachend en grappen makend met papa naar bed. Ja, het bed is dan een prachtige plek na een mooie dag op de crèche.
Ik voel me er goed, heb al een vriend gemaakt en ga morgen terug? Deze keer tot 3 uur en dan mag ik blijven slapen. Goed beezug!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 