Dat is een woord dat ik ik graag nog eens wilde opschrijven.
Uitspreken lukt me echt nog niet, maar dat heb ik ook met het woord weps en rodondenderonstruikje, maar dat komt nog wel.
Ik besefte me dat ik al een tijdje niks geschreven heb en zoals altijd komt dat door ons boeiende bestaan waarin we op de missie van het verzamelen van verhalen, indrukken en belevenissen zijn. Daar kun je nooit genoeg van hebben. Net als met legoblokjes: Hoe meer blokjes je hebt, hoe mooier en hoger de gebouwen zijn (dit is ongetwijfeld een verdwaald DNAatje van papa dat nu even zijn kop opsteekt, maar ook als ik er dieper over nadenk, zie ik daar de toegevoegde waarde wel van in, dus).
In ieder geval is Truus geweest en hebben we een cadeau gehad. Ik gebruik bewust niet een verkleinwoord, want ondanks het feit dat het een modeldubbeldekkertje is, is de impact van het cadeau groot. Een soort talisman. Voor mij één en voor Jay, dus beide tevreden.
Ik ben eigenlijk altijd tevreden, maar de laatste tijd besef ik me dat ik het schatplichtig aan mijn leeftijd ben zo nu en dan nee te zeggen en in een soort recalcitrantie op de grond val en begin te brullen. Dat is belangrijk, want je moet alle kanten van je persoonlijkheid ontwikkelen. Ook als het niet een ‘natuurlijke’ reflex is, want gedachtig het aloude credo: “Niet poetsen geeft dofheid en veel poetsen slijt” zoek ik de gulden middenweg.
Hoogtepuntje was dan weer het spelen met klei (waar een paar dagen later nog steeds restanten in het profiel in Dzjez zijn schoenen teruggevonden is), want met klei creëer je een beetje je eigen wereld, bovendien voelt het lekker in je handen. Voordeel is dan weer dat klei niet kapot gaat, dus je kunt er in knijpen, mee draaien op duwen zoveel je wilt.
Oh ja, we hebben een nieuwe koelkast, die is lekker groot en heel zuinig, zegt papa, en daarmee heeft hij eigenlijk alle redenen samengevat om de oude aan een heel goed doel te schenken 😉
Tot slot, van deze ‘miscellaneous’ blog, wat overigens van het latijnse woord miscellus is afgeleid, dat gemixt betekent, en dus heel goed past bij dit verhaal en bovendien ook in Sibe zijn vocabulaire past, want hij studeert onderandere Latijn, de groene koptelefoon, die eigenlijk van Jay is: Als je een koptelefoon opzet, hoor je niks van de buitenwereld.
It wie wer in moaie tiid.
Dzjez & Jay 